Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Το λιθαράκι της ανθρωπιάς μας



εκ βαθέων...

Αφού πέρασε η πρώτη βδομάδα μετά τις εκλογές και με την θλίψη για μια χαμένη, μοναδικά, ευκαιρία παρούσα, νοιώθω την ανάγκη να σας πω τις σκέψεις που για το ποιος οφείλουμε να είναι πια ο αγώνας μας.
Παρακολουθώντας  τις εικόνες του αγώνα των ανθρακωρύχων από την Ισπανία αλλά και αντιλαμβανόμενη την κατάσταση των περισσότερων συμπατριωτών μας πιστεύω ότι ο πόλεμος που είναι ανάγκη να δώσουμε δεν είναι ο αγώνας του πεζοδρομίου με πέτρες και συγκρούσεις -θα υπάρξουν και τέτοιοι αγώνες αλλά μικρά και βραχυπρόθεσμα θα είναι τα αποτελέσματα αν δεν δώσουμε τον άλλον τιτάνιο αγώνα τον μακροπρόθεσμο.
Πρέπει να δώσουμε τον αγώνα για την ανθρωπιά, τον πολιτισμό, την παιδεία, την μόρφωση.
Να επανέλθει η ευαισθησία και η αλληλεγγύη στις καρδιές των ανθρώπων.
Να γυρίσει το ποίημα και το τραγούδι στη ζωή μας.
Κανένας λαός που στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από παρτάκηδες αποκτηνωμένους που λατρεύουν το αυτοκίνητο τους και το χρήμα παραπάνω από έναν άνθρωπο δεν θα κάνει το βήμα μπροστά.
Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε τις εκλογές δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό (ναι το πιστεύω βαθιά ότι δεν ζούμε σε δημοκρατία) , την Δικαιοσύνη για όλους, την Κάθαρση απ τη βρώμα του παρελθόντος, το στήσιμο μιας νέας χώρας και κοινωνίας.


Κοιτάξτε τις φωτό των Ισπανών ανθρακωρύχων και διακρίνετε στα πρόσωπα τους ανθρώπους που αποπνέουν δύναμη και πολιτισμό.
Αυτή η δύναμη θα τους βγάλει νικητές.
Κοιτάξτε τα πρόσωπα των ηλικιωμένων που τους κοιτούν απ τα μπαλκόνια όταν αυτοί διαδηλώνουν.Θα διακρίνετε την αλληλεγγύη και όχι το μίσος και τον κοινωνικό αυτοματισμό της Ελλάδας.
Έχει δίκιο σε κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην εμμονή στην  Νομιμότητα. Ναι, ακόμα και αυτή η αστική νομιμότητα δεν υφίσταται στην Ελλάδα και πρέπει να επανακτηθεί γιατί η Ανομία στηρίζει τον Δυνατό και όχι τον Αδύναμο.
Ο αγώνας για τα παραπάνω δεν θα γίνει γρήγορα .
Πιθανότατα η δική μου γενιά δεν θα ζει για να δει τα αποτελέσματα του.
Πιθανά η χώρα θα εκποιηθεί και θα καταστραφεί η Φύση και ο Άνθρωπος για χρόνια. Αλλά, αν θέλουμε να ξαναγίνει κάποτε η χώρα και οι άνθρωποι αντάξιοι της Ζωής πρέπει να δώσουμε τον άνισο- όπως δείχνει- αγώνα.
Να μεταφέρουμε στους διπλανούς μας όχι το μίσος αλλά την αλληλεγγύη μας και να τους διδάξουμε την ανθρωπιά μας, όχι με πολιτικά κηρύγματα αλλά με την προσωπική , δική μας, στάση ζωής.
Να επιζήσουμε και υλικά και πνευματικά πρέπει.

 Εμείς οι δάσκαλοι, κουβαλάμε μεγάλο φορτίο.
Όσοι από μας νιώθουν το βάρος του φορτίου -και όχι βέβαια όσοι πάνε να βγάλουν το μισθουλάκο και τα τυχερά τους- πρέπει να σταθούμε όρθιοι.
Και να διδάξουμε τα παιδιά , με το παράδειγμά μας και όχι με λόγια παχιά, με ήθος προσωπικό, αξίες ζωής και αγώνα .Ακόμα και αν μας απολύσουν οφείλουμε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας εκτός σχολείου, τρόποι βρίσκονται άμα το αποζητά η καρδιά σου.
Το ξαναλέω. Το πιθανότερο είναι να μην ζήσουμε εμείς οι ίδιοι την άλλη, ανθρωπινότερη, δίκαιη  Ελλάδα.
Αλλά , ίσως, τύχουμε της τιμής, οι άνθρωποι του μέλλοντος να μας μνημονεύουν με συγκίνηση σαν δασκάλους τους.
Και όλους εμάς σαν ανθρώπους που έδωσαν έναν τιτάνιο αγώνα και τον κέρδισαν χωρίς οι ίδιοι να δούν την νίκη.

Να πάμε το λιθαράκι έναν πόντο πιο κει, ας είναι ο αγώνας μας.
Έναν και μόνο πόντο ο καθένας μας.

( πίνακας: Σ.Σαββίδης, γύρω γύρω όλοι/
Φωτό : Ο απεργός ανθρακωρύχος Χαβιέ Φερνάντες αποχαιρετά μ΄ενα φιλί την γυναίκα του πριν ξεκινήσει την "Μαύρη Πορεία για την Ελπίδα" προς τη Μαδρίτη.)

Σοφία Λαμπίκη

5 σχόλια:

  1. Βρε Σοφία, ειλικρινά τώρα, όταν κυκλοφοράς νιώθεις ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε πλειοψηφία παρτάκηδων αποκτηνωμένων που λατρεύουν το αυτοκίνητό τους και το χρήμα παραπάνω από έναν άνθρωπο;

    Δε λέω πως δεν υπάρχουν και τέτοιοι, και μάλιστα πολλοί σε απόλυτες τιμές, αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων άσχετα το τι ψήφισε είναι άνθρωποι που παλεύουν στη βιοπάλη, που το αυτοκίνητο το χρειάζονται για να κάνουν καθημερινά τη διαδρομή παιδιά στο σχολείο - δουλειά - παιδιά απ' το σχολείο - σπίτι - παιδιά στα αγγλικά - σπίτι - παιδιά απ' τ' αγγλικά - σπίτι - να κοιμηθώ νωρίς για να παρκάρω νωρίς.
    Και που παλεύουν να βγάλουν μια άκρη για όλα αυτά που συμβαίνουν, που θέλουν απλώς να είναι ευτυχισμένοι με τα αναγκαία, που φοβούνται μην βρεθούμε εκτός ευρώ, μην μας βάλουν την Τουρκία, μην μας βγάλουν τα τανκς, μην μπει κανείς σπίτι τους, μην πέσει το ρεύμα και κοπεί το επεισόδιο του λατρεμένου σήριαλ στη μέση.

    Το ίδιο ακριβώς -τέτοιοι κι αλλιώτικοι- είναι και στην Ισπανία και παντού, Σοφία, και τέτοιες φωτογραφίες που απεικονίζουν το σεμνό μεγαλείο των απλών ανθρώπων, μπορείς να βρεις σε κάθε χώρα.

    Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έπαιρνε τις εκλογές, θα έμενε στάσιμος όχι γιατί δεν υπάρχουν, να το πω έτσι: καλοί άνθρωποι, αλλά γιατί είναι πολιτικά δεσμευμένος -ό,τι κι αν λέει- στο "νεοφιλελευθερισμό", αυτόν της ιδρυτικής συνθήκης της ΕΕ (Μάαστριχτ)που καθιστά κανόνα σε ολόκληρη την ΕΕ την ελευθερία του ανταγωνισμού, της αγοράς και της κίνησης του κεφαλαίου. Κι επίσης δεσμευμένος στην "αστική νομιμότητα", που δεν σημαίνει παρά ότι αν το 60% ζει και το 40% πεθαίνει, νικά η πλειοψηφία, το 60%, και το υπόλοιπο 40% είναι υποχρεωμένο να πεθάνει δημοκρατικά σαν μειοψηφία που είναι.

    Τι να κάνουμε βρε Σοφία, εκτός από τη μοναξιά υπάρχει κι ο ιμπεριαλισμός, κι εκτός από την ανθρωπιά υπάρχει και η πολιτική οικονομία, κι αυτός ο έρμος ο Μαρξ το χει πει από την ιδρυτική διακήρυξη της Α΄Διεθνούς (Διεθνής Ένωση των Εργατών): Η πολιτική οικονομία της αστικής τάξης συνίσταται στην τυφλή επενέργεια των νόμων της προσφοράς και της ζήτησης κι η πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης στην κοινωνική πρόνοια.

    Κι ο καλύτερος του φίλος, ο Ένγκελς, έγραφε στο βαρύ του το βιβλίο το Αντι-Ντύρινγκ: δεν υπάρχει άλλη λύση στην αντίθεση που δεσπόζει πάνω στην κοινωνία, παρά μόνο η άμεση κατοχή της κοινωνίας στις παραγωγικές δυναμεις που έχουν τόσο ωριμάσει, τοσο μεγαλώσει, ώστε η μόνη διεύθυνση που επιδέχονται ειναι η κοινωνική.

    Συγγνώμην για το διδακτισμό, αλλά χθές ήταν κι η επέτειος του Γαλιλαίου που βρέθηκε αντιμέτωπος με το σκοταδισμό της εποχής του. Εμείς δεν πρέπει να βρεθούμε αντιμέτωποι με της δικής μας εποχής το σκοταδισμό; Δεν πρέπει να βρεθούμε αλληλέγγυοι -εκτός από το παζάρι μεταχειρισμένων- και με τον Τσε που δήλωνε οπαδός του Μαρξ στις κοινωνικές επιστήμες το ίδιο αυτονόητα που στις φυσικές θα ήταν οπαδος του Νεύτωνα;(και του Γαλιλαίου -υποθέτω- χωρίς να παρερμηνεύω). Κοίτα πλάκα! Παρ' όλα τα φαινόμενα δεν γυρνά ο ήλιος γύρω από τη γη αλλά η γη γύρω από τον ήλιο!

    Αν θες να δεις όμορφους ανθρώπους κοίτα κι εδώ

    http://youtu.be/qBp0tpnHDVw

    Θα σε στενοχωρήσει αν σου πω ότι το σωματείο που βρυχάται για το θέμα με τι θα στείλουν τα χαρτιά της ανεργίας, με το ταχυδρομείο ή με κούριερ, είχε διοίκηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ;

    Πάρε από δω

    http://youtu.be/W4IPNKaB3PE

    κι ένα τραγουδάκι, μήπως σου φτιάξουν τα κέφια.

    Αυτά, Σοφία, και πάλι συγγνώμη, αν σε ενόχλησα.

    Άγης Μαραγκουδάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ ψάχνω τα πιο βαθιά τα αίτια και ανοίγω την εικόνα και κοιτάω προς το μέλλον.Ψάχνω τις ευθύνες μου και αναζητώ τις αιτίες γιατί νέοι άνθρωποι δεν νοιάζονται για άλλον πέρα απ΄την πάρτη τους και την βολή τους και πίστεψε με ξέρω πολλούς λόγω επαγγέλματος.
    Αναρωτιέμαι πόσα τεράστια λάθη έγιναν για να μην υπάρχει ελπίδα παρά μόνο φόβος; Και εσύ το γράφεις Άγη : να μην γίνει αυτό, να μην γίνει εκείνο, αυτό είναι ο Φόβος, και η άρνηση να δημιουργήσεις, να διακινδυνεύσεις.Σχεδόν με το κείμενο σου με επιβεβαιώνεις προσπαθώντας να με διαψεύσεις.
    Τις πολιτικές αναλύσεις σου δεν τις σχολιάζω, δεν είναι πολιτικό το κείμενο του με την έννοια που οι Έλληνες εννοούν την πολιτική.
    Δεν με ενοχλεί ποτέ μια άποψη αλλά μια ΜΗ άποψη.
    Θα σε χαιρετήσω με ένα στίχο που ταιριάζει σήμερα στους συμπατριώτες μας: "Πώς το φεραν η Μοίρα και τα Χρόνια να μην ακούσεις έναν Ποιητή."
    σλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια που δεν ενοχλώ θα συνεχίσω λιγο ακόμα:

    Οι ευθύνες σου, όπως λες, ή οι ευθύνες μου κι οι ατομικές ευθύνες του καθενός, αρχίζουν από ένα σημείο και τελειώνουν σε ένα άλλο. Κι είναι και αναγκαίο και δύσκολο, επίμοχθο, να οργώνει κανείς τον εαυτό του για να τις αναζητήσει και να τις ανακαλύψει.

    Πέρα όμως από τα σημεία όπου "τελειώνει" η ατομική ευθύνη, αρχίζει η ευθύνη της κοινωνικής μηχανής. Η κοινωνία δεν παράγει μόνο πράγματα, παράγει και τον ατομικό άνθρωπο. Όταν όλη η κοινωνία σ' όλο τον κόσμο στηρίζεται στις αρχές του ατομικίστικου ανταγωνισμού, του πλουτισμού πάνω στη φτώχια των άλλων κλπ, όταν αυτές οι αρχές διδάσκονται παντού, από ΜΜΕ, διαφήμηση, και πρώτα απ' όλα απ' τις πραγματικές σχέσεις της ζωής, τότε πώς είναι δυνατό αυτές οι αρχές να μην παράγουν ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους κατ' εικόνα και ομοίωσή τους, όταν δεν υπάρχουν αντιστάσεις;

    Δεν έχω την πρόθεση να διαφωνήσω με τα λεγόμενά σου, σχεδόν με το σύνολό τους, απλά έχω την πεποίθηση, ότι το νόημά τους το βρίσκουν ολοκληρωμένα πάνω στο πραγματικό έδαφος των κοινωνικών σχέσεων κι όχι απλά στο πεδίο των επιθυμιών.

    Η ανθρωπιά εκτός από ηθικό είναι και γνωσιολογικό θέμα, λχ πόσοι πιτσιρικάδες γνωρίζουν αυτό που περιγράφει η μικρή είδηση της περασμένης Τρίτης:

    <>

    Πόσο μάλλον που η είδηση αφορά μόνο τους πρόσφυγες κι όχι όσους από τη φτώχια πήραν το δρόμο της μετανάστευσης.
    Και πόσοι, ακόμα παραπέρα, μπορούν να εισχωρήσουν στις πραγματικές αιτίες της προσφυγίας και της φτώχιας ώστε να διαμορφώσουν κατόπιν και "ηθική" άποψη πάνω στο θέμα, στηριγμένη στη γνώση του;

    Ίσως το κλείσιμο του ποστ με αυτόν τον τρόπο μοιάζει παράταιρο με το όλο θέμα. Δεν νομίζω όμως ότι είναι.
    αγης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια που δεν πέτυχε το κόπι πέιστ της είδησης, βάζω το λινκ:

      http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6905810

      Διαγραφή
  4. ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΗΜΟΣ ¨"Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ"

    Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
    Και να γυρίσω δίσκο
    Θα ‘ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς
    Πως έτσι δεν τη βρίσκω.

    Τι θα κάνω ήτανε γραφτό
    Θέλω δεν το θέλω ότι τραγουδώ
    Να το πουλώ να ζήσω
    Όταν πάω στον παραγωγό
    Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό
    Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει
    Να ‘χει σαλέπι, για να σας αρέσει
    Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα
    Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια
    Να σας καλοκαρδίσω
    Για να σας γαλουχήσω.

    Κι από χρέος συναδελφικό
    Να χαμογελάω στο κοινό
    Να του σαλεύω για να το μερεύω
    Να του σφυρίζω να το νανουρίζω
    Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω
    Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα
    Για να σας εκτονώνω
    Με πλαίσιο το νόμο.

    Δουλειά σου είναι μούπανε να κρύβεις τα τρωτά
    Των καθιερωμένων
    Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά
    Των ευαρεστημένων.

    Σιγουριά και δόξα το θεώ
    Τα καλά στον καπιταλισμό
    Είναι πως έχει ΒΙΔΑ .

    Άμα πιάσεις το μηχανισμό
    Από τ’ αυτιά τον πιάνεις το λαγό
    Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα
    Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι
    Και με τα χρόνια γυρνάς μες στα σαλόνια
    Ξεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμα
    Και του εργάτη καβάλλησες την πλάτη.
    Μα θε να πει Αμάν πια
    Και πας ες τα κομμάτια
    Και άει στα κομμάτια.

    Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
    Και να γυρίσω δίσκο
    Θα ‘ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς
    Πως έτσι δεν τη βρίσκω.

    http://www.youtube.com/watch?v=NRhN9n-4XCw


    ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ "ΛΑΣΚΑΡΕΙ" ΚΑΜΜΙΑ ΦΟΡΑ Η ΒΙΔΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή