Το λιθαράκι της ανθρωπιάς μας

εκ βαθέων...

Αφού πέρασε η πρώτη βδομάδα μετά τις εκλογές και με την θλίψη για μια χαμένη, μοναδικά, ευκαιρία παρούσα, νοιώθω την ανάγκη να σας πω τις σκέψεις που για το ποιος οφείλουμε να είναι πια ο αγώνας μας.

Παρακολουθώντας  τις εικόνες του αγώνα των ανθρακωρύχων από την Ισπανία αλλά και αντιλαμβανόμενη την κατάσταση των περισσότερων συμπατριωτών μας πιστεύω ότι ο πόλεμος που είναι ανάγκη να δώσουμε δεν είναι ο αγώνας του πεζοδρομίου με πέτρες και συγκρούσεις -θα υπάρξουν και τέτοιοι αγώνες αλλά μικρά και βραχυπρόθεσμα θα είναι τα αποτελέσματα αν δεν δώσουμε τον άλλον τιτάνιο αγώνα τον μακροπρόθεσμο.

Πρέπει να δώσουμε τον αγώνα για την ανθρωπιά, τον πολιτισμό, την παιδεία, την μόρφωση.

Να επανέλθει η ευαισθησία και η αλληλεγγύη στις καρδιές των ανθρώπων.

Να γυρίσει το ποίημα και το τραγούδι στη ζωή μας.

Κανένας λαός που στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από παρτάκηδες αποκτηνωμένους που λατρεύουν το αυτοκίνητο τους και το χρήμα παραπάνω από έναν άνθρωπο δεν θα κάνει το βήμα μπροστά.

Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε τις εκλογές δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό (ναι το πιστεύω βαθιά ότι δεν ζούμε σε δημοκρατία) , την Δικαιοσύνη για όλους, την Κάθαρση απ τη βρώμα του παρελθόντος, το στήσιμο μιας νέας χώρας και κοινωνίας.

Κοιτάξτε τις φωτό των Ισπανών ανθρακωρύχων και διακρίνετε στα πρόσωπα τους ανθρώπους που αποπνέουν δύναμη και πολιτισμό.

Αυτή η δύναμη θα τους βγάλει νικητές.

Κοιτάξτε τα πρόσωπα των ηλικιωμένων που τους κοιτούν απ τα μπαλκόνια όταν αυτοί διαδηλώνουν.Θα διακρίνετε την αλληλεγγύη και όχι το μίσος και τον κοινωνικό αυτοματισμό της Ελλάδας.

Έχει δίκιο σε κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην εμμονή στην  Νομιμότητα. Ναι, ακόμα και αυτή η αστική νομιμότητα δεν υφίσταται στην Ελλάδα και πρέπει να επανακτηθεί γιατί η Ανομία στηρίζει τον Δυνατό και όχι τον Αδύναμο.

Ο αγώνας για τα παραπάνω δεν θα γίνει γρήγορα .

Πιθανότατα η δική μου γενιά δεν θα ζει για να δει τα αποτελέσματα του.

Πιθανά η χώρα θα εκποιηθεί και θα καταστραφεί η Φύση και ο Άνθρωπος για χρόνια. Αλλά, αν θέλουμε να ξαναγίνει κάποτε η χώρα και οι άνθρωποι αντάξιοι της Ζωής πρέπει να δώσουμε τον άνισο- όπως δείχνει- αγώνα.

Να μεταφέρουμε στους διπλανούς μας όχι το μίσος αλλά την αλληλεγγύη μας και να τους διδάξουμε την ανθρωπιά μας, όχι με πολιτικά κηρύγματα αλλά με την προσωπική , δική μας, στάση ζωής.

Να επιζήσουμε και υλικά και πνευματικά πρέπει.

 Εμείς οι δάσκαλοι, κουβαλάμε μεγάλο φορτίο.

Όσοι από μας νιώθουν το βάρος του φορτίου -και όχι βέβαια όσοι πάνε να βγάλουν το μισθουλάκο και τα τυχερά τους- πρέπει να σταθούμε όρθιοι.

Και να διδάξουμε τα παιδιά , με το παράδειγμά μας και όχι με λόγια παχιά, με ήθος προσωπικό, αξίες ζωής και αγώνα .Ακόμα και αν μας απολύσουν οφείλουμε να συνεχίσουμε τη δουλειά μας εκτός σχολείου, τρόποι βρίσκονται άμα το αποζητά η καρδιά σου.

Το ξαναλέω. Το πιθανότερο είναι να μην ζήσουμε εμείς οι ίδιοι την άλλη, ανθρωπινότερη, δίκαιη  Ελλάδα.

Αλλά , ίσως, τύχουμε της τιμής, οι άνθρωποι του μέλλοντος να μας μνημονεύουν με συγκίνηση σαν δασκάλους τους.

Και όλους εμάς σαν ανθρώπους που έδωσαν έναν τιτάνιο αγώνα και τον κέρδισαν χωρίς οι ίδιοι να δούν την νίκη.

Να πάμε το λιθαράκι έναν πόντο πιο κει, ας είναι ο αγώνας μας.

Έναν και μόνο πόντο ο καθένας μας.

( πίνακας: Σ.Σαββίδης, γύρω γύρω όλοι/

Φωτό : Ο απεργός ανθρακωρύχος Χαβιέ Φερνάντες αποχαιρετά μ΄ενα φιλί την γυναίκα του πριν ξεκινήσει την "Μαύρη Πορεία για την Ελπίδα" προς τη Μαδρίτη.)

Σοφία Λαμπίκη