Πόσα θες να μας τρελάνεις κ. Μιχαλάκη;, του Δημήτρη Τσούχλη

«(..) Αυτό που λέτε είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα υπάρχει και είναι σε αρδευτική γεώτρηση. Είναι σε άρδευση, δεν είναι σε ύδρευση. Απ’ ότ,ι ξέρουμε το πρόβλημα είναι εδώ και πάρα  πάρα πολλά χρόνια. Δεν είναι τωρινό. Έτσι; Επομένως εφόσον εμείς προσέχουμε αυτό δεν πάει επ ουδενί στην ύδρευση. Άρα το θέμα αυτό παραμένει ως έχει. Διότι έχουνε φυτέψει ορισμένα πράγματα. Στα φυτά δεν περνάει. Η ρίζα ξέρει και διαλέγει (…)»

Σε αυτό το νησί συμβαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Επιτρέπουμε σε βρικόλακες του δημόσιου βίου να πλουτίζουν ασύστολα με θεμιτό και αθέμιτο τρόπο και την ίδια στιγμή να είναι κήνσορες έναντι άλλων με ύφος και εκφορά χονδρεμπόρου της κεντρικής λαχαναγοράς Αθηνών.

Πρόβλημα δημόσιας αισθητικής θα μου πείτε, κάθε άλλο, αποτελεί βαθύτατη συλλογική παρακμή.

Ο λόγος βέβαια για το νερό. Ας αφήσουμε για την ώρα την επιστημονική τεκμηρίωση προκειμένου να αντικρούσουμε τα τούβλα που εκστομίζει κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του. Επίσης, ας προσπαθήσουμε να διακρίνουμε πέρα από τα στοιχεία της προσωπικότητας του ανδρός, την θεσμική του ιδιότητα δηλαδή αυτή του πρόεδρου της ΔΕΥΑΧ. 

Ο κύριος Μιχαλάκης δηλαδή, ως όφειλε,  θα έπρεπε να μην αντιλαμβάνεται ως θεόσταλτο τον υδράργυρο, το αρσενικό το αντιμόνιο και άλλα ευγενή κατά τα άλλα μέταλλα, ιδιαίτερα όταν αυτά βρίσκονται στο νερό. Επίσης, ως όφειλε, θα έπρεπε να ανοίξει ένα βοήθημα της βασικής εκπαίδευσης για το νερό μπας και καταλάβει ότι το νερό είναι ένα και αδιαίρετο. Δηλαδή στον υδρολογικό κύκλο το νερό δεν διακρίνεται σε ύδρευσης και άρδευσης. Η διάκριση αυτή είναι ανθρώπινη αντίληψη και αποτέλεσμα διαχείρισης του.

Με έμμεσο τρόπο λοιπόν αναφέρεται στην διαχείριση του νερού. Βέβαια το τι  περιλαμβάνει η διαχείριση υδατικών πόρων (παραδείγματα, διδάγματα, νομοθεσία κοινοτικές οδηγίες, μεθοδολογίες και εργαλεία) με το κρυφτούλι των βαρέων μετάλλων της ΔΕΥΑΧ δεν έχει απολύτως καμία σχέση. 

Αναφέρομαι σε κρυφτούλι διότι προσπαθεί να μας πείσει ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο ενώ πολύ απλά όταν έχουμε μη πόσιμο νερό στις βρύσες, προφανώς και δεν μιλάμε για έλεγχο του προβλήματος. Προσπαθεί να μας πείσει ότι γίνονται έλεγχοι ποιότητας και ανίχνευσης βαρέων μετάλλων αλλά όλως τυχαίως μόνο μέσα από το χημικό εργαστήριό του στρατού σε σημειακές και εξαιρετικά λίγες γεωτρήσεις που τους αφορούν άμεσα, πληροφορούμαστε κάθε φορά τι γίνεται. Προσπαθεί να μας πείσει ότι το πρόβλημα είναι από την εποχή του Αδάμ και της Εύας αλλά ξεχνάει ότι από τότε που εντοπίσθηκε – πάλι τυχαία- έχουν μεσολαβήσει περίπου 10 χρόνια και πάμε προς το χειρότερο.

Και ρωτάω μήπως τελικά εξυπηρετεί να υπάρχει πρόβλημα διότι όσο υπάρχει πρόβλημα υπάρχει ανάγκη για έργα και όσο υπάρχουν έργα κερδίζουμε παραπάνω? Δεν ξέρω, σκέφτομαι. Αλλά μέχρι τότε πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε σιωπηρά να μας θεωρούν κάτι περισσότερο από βλάκες και την ίδια στιγμή να τους πληρώνουμε κι από πάνω. 

Δημήτρης Τσούχλης