Κουκίδες σπαρμένες στο Αιγαίο

Έζησα 4 χρόνια στα Ψαρά με 350 κατοίκους το χειμώνα.(όχι παλιά πολύ, το 2004)
Δεν είχαμε φαρμακείο.
Είχαμε έναν ή δύο αγροτικούς γιατρούς χωρίς κανένα εφόδιο, ένα καρδιογράφο και κάτι ληγμένα φάρμακα.
Είχαμε ένα σαπιοκάραβο , δεν ταξίδευε με πάνω από 6 μποφώρ, επιδοτούνταν αλλά ψάξε βρες τρόικα αν θες γιατί στοίχιζε τόσο, ποιοι εφοπλιστές της κακιάς ώρας τρώγανε με τους υπεύθυνους των διαγωνισμών 

τα φράγκα.
Δεν είχε πρατήριο καυσίμων, βαρέλια με βενζίνη και πετρέλαιο μεταφέρονταν απ τη Χίο, όπως και τα φάρμακα μετά από παραγγελία του κάθε κατοίκου τηλεφωνικά.
Το χειμώνα αποκλειόμασταν για βδομάδες πολλές φορές.
Δεν έπρεπε τότε να αρρωστήσεις , να χτυπήσεις.Πιθανόν να πέθαινες αβοήθητος, ούτε σφράγισμα δοντιού δεν έπρεπε να φύγει, δεν υπήρχε βέβαια οδοντίατρος.

Τον χειμώνα πολλές φορές δεν είχε ούτε ρεύμα.Το εργοστάσιο της ΔΕΗ εκεί είχε κλεισει για οικονομία και το ρεύμα ερχόταν απ τη Χίο.
Οι κάτοικοι είχαν μια φοροαπαλλαγή επειδή έμεναν σε νησί με κάτω από 3 χιλιάδες κατοίκους.Η πολυτέλεια τους ήταν ένα σχολείο για να πηγαίνουν τα παιδιά τους.
Τίποτε άλλο.
Κε Τόμσεν σας προσκαλώ να πάμε μαζί στα Ψαρά να κάτσουμε Φλεβάρη μήνα 10 μέρες.
Χωρίς συγκοινωνία, χωρίς γιατρούς, χωρίς φάρμακα, χωρίς ρεύμα.Μόνοι στον βράχο στη μέση του Αιγαίου.Και μετά θα μου πεις πόσα απίδια χωρά ο σάκος.

Σοφία Λαμπίκη