Το μαρτύριο της καθημερινότητας, του Γιάννη Μακριδάκη

Κοιτάξτε λοιπόν τι προβλήματα έχει, τι μαρτύριο περνάει, κάποιος που ζει σε μια μικρή κοινωνία όπως της πόλης Χίου, αν και εγώ πλέον δεν ζω στην πόλη, ευτυχώς δηλαδή, και θα καταλάβετε αμέσως τον λόγο.

Ας υποθέσουμε όμως, χάριν του κειμένου αυτού, ότι ζω και κυκλοφορώ καθημερινά στην πόλη ανάμεσα στους γνωστούς που απαρτίζουν την κοινωνία της.

Και συναντώ τα πρωινά στην αγορά τον Σταμάτη που είναι Χρυσαυγίτης, ανεγκέφαλος, ήτανε συμμαθητής μου στο γυμνάσιο, από αυτούς που ήταν δυο τρία χρόνια μεγαλύτεροι αλλά τους πρόφτασα, όχι επειδή ήμουν πιο γρήγορος ή πιο έξυπνος βέβαια αλλά επειδή αυτοί ήσαν οκνηροί και στουρνάρες. Ο Σταμάτης κατά τις προηγούμενες μέρες πήγε μαζί με μια αγέλη ομοίων του ηλιθίων και έκανε ρατσιστικό επεισόδιο έξω από το σπίτι ενός μετανάστη, που, σημειωτέον, είναι και νόμιμος, έχει χαρτιά, πληρώνει φόρους ο άνθρωπος. Τι να πεις σε έναν ηλίθιο του τύπου αυτού όταν τον συναντάς με την τσίμπλα στο μάτι; Καλημέρα πάντως δεν λες.

Κατόπιν συναντώ τον Παύλο που είναι Δημαρίτης, να κάθεται αραχτός και να καυτηριάζει, πίνοντας τον καφέ του, την συμπεριφορά των επικίνδυνων κρετίνων ναζιστών, του Σταμάτη δηλαδή, την οποία δεν θα την ανεχτούμε ως κοινωνία και είναι χρέος μας να αντιδράσουμε και διάφορα άλλα τέτοια ηρωικά να λέει ο Παυλάρας. Την ίδια στιγμή να μαθαίνεις πως αυτός και η παρέα του, μαζί με τον καθηγητή, εκείνο τον πανεπιστημιακό, που μέχρι προχτές ήταν ενάντιος στις Βιομηχανικές ΑΠΕ κι έγραφε λάβρα άρθρα για την προστασία της νησιωτικότητας και ενάντια στην κακώς εννοούμενη ανάπτυξη που στερεί την ευημερία από τον πληθυσμό, τώρα που έγινε συγκυβερνήτης και με θέση Γενικού Γραμματέα στο αντικείμενό του παρακαλώ, ξέχασε όλα όσα έλεγε περί νησιωτικότητας και περί μεγάλης κλίμακας των έργων που αλλοιώνει και καταστρέφει τον χαρακτήρα των νησιών και έβγαλαν ανακοίνωση όλοι μαζί, ως κυβερνώσα αριστερά, με την οποία αποδέχονται την πολυεθνική και την επένδυσή της, οι υποκριτές.

Και βλέποντας όλους αυτούς λοιπόν κάθε πρωί, στη μικρή αυτή πόλη, πως μπορείς να διάγεις βίον ήρεμο; Πώς μπορείς αφού δεν δύνασαι να διαχωρίσεις ποιος από τους δυο είναι ο πιο επικίνδυνος; Ο ηλίθιος ή ο εκπορνευμένος;

Το μόνο που σού ρχεται στο μυαλό είναι κάθε μέρα να τους φτύνεις στα μούτρα. Μα ο κρετίνος δεν καταλαβαίνει και ο ξεπουλημένος υποκριτής δεν αισθάνεται. 

Γιάννης Μακριδάκης