Παπούτσια

Πάντα μετά από μια διαδήλωση χτυπημένη απ την καταστολή παρατηρώ τί έμεινε πίσω.
Με συγκινούν αυτά τα μοναχικά παπούτσια που αφήνουν πίσω τους οι καταδιωκόμενοι διαδηλωτές, γοβάκια μιας επαναστατημένης σταχτοπούτας που ποτέ δεν θα ξαναφορεθούν,ποτέ δεν θα ξαναχτυπήσουν ρυθμικά την άσφαλτο μαζί με άλλα παπούτσια..
Ένα σκουπιδιάρικο θα τα μαζέψει και θα τα μεταφέρει στη χωματερή και ποτέ δεν θα ξαναγίνουν ζευγάρι με το άλλο που ή κείτεται σε άλλο σημείο του οδοστρώματος ή το φέρει μαζί του ο μαχητής του δρόμου.
Ίσως επειδή κι εγώ έχασα πολλές φορές τα παπούτσια μου σε διαδηλώσεις, μάλιστα μια φορά το 81 , στην διαδήλωση του Πολυτεχνείου που σκότωσαν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, γύρισα σπίτι περπατώντας χιλιόμετρα χωρίς παπούτσια αλλά και χωρίς τη μιά μου καλτσα.
Πάντα αναρωτιέμαι τί σκέφτονται τα μοναχικά παπούτσια που μένουν πίσω, λάφυρα της εξουσίας ενώ ο μονοσάνδαλος Ιάσονας τους σέρνεται ή χτυπιέται απ τους σιδερόφρακτους.
Παπούτσια φτωχικά, σκαρπίνια, αθλητικά, μπαλετάκια νεαρών κοριτσιών, αρβύλες εργατών, μωσαικό ανθρώπων εξεγερμένων.
( η φωτό απ το Μιλάνο σήμερα όπου χτυπήθηκε διαδήλωση των μαθητών)
Σοφία Λαμπίκη