από τον Πιτσιρίκο
Προχτές το βράδυ, ήμουν στην Αμαλίας και χειροκροτούσα τους ποδηλάτες που περνούσαν μπροστά από τη Βουλή – όπως κάνουν κάθε Παρασκευή. Όταν οι ποδηλάτες χάθηκαν στην Πανεπιστημίου, πρόσεξα αυτό το πανό.
Το πανό δεν ήταν εκεί το προηγούμενο βράδυ. Μάλλον δεν ήταν εκεί ούτε το μεσημέρι της Παρασκευής – τουλάχιστον, εγώ δεν το είδα. Πρέπει να είχε τοποθετηθεί λίγο πριν.
Ένιωσα έκπληξη με τα συνθήματα του πανό και το φωτογράφισα. Μια πολύ όμορφη μελαχρινή κοπέλα με ρώτησε με κάπως διστακτικό τρόπο: «Το φωτογραφίζετε επειδή συμφωνείτε ή επειδή διαφωνείτε;». «Επειδή διαφωνώ, βέβαια». Ήταν εμφανώς ανακουφισμένη από την απάντησή μου.
Ο κόσμος μπροστά στη Βουλή ήταν λίγος. Κοίταξα γύρω μήπως δω κάποιον γνωστό, για να μάθω ποιοι έβαλαν το πανό. Κανείς.
Κατεβαίνω τα σκαλιά και μετά από λίγο ανεβαίνω πάλι μαζί με έναν φίλο. Κοιτάμε στο περίπτερο των «300 Ελλήνων», για να δούμε αν υπάρχει κάποιος γνωστός μας να τον ρωτήσουμε αν ξέρει ποιοι έβαλαν το πανό. Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε δεν είναι εκεί.
Μετά από λίγο, βρισκόμαστε να συζητάμε με τρία παιδιά, σε μια προσπάθεια να τα πείσουμε να κατέβει το πανό. Δεν ανήκουν στην ομάδα που έβαλε το πανό αλλά συμφωνούν με τα συνθήματα και θέλουν να μείνει. Για την ακρίβεια, δεν το συζητάνε – θα μείνει οπωσδήποτε.
Ο φίλος μου τους μιλάει πολύ ήρεμα και προσπαθεί να τους πει πως αυτό το πανό δεν βοηθάει τον αγώνα των ανθρώπων της πλατείας Συντάγματος. Δεν ακούνε τίποτα. «Έξω οι μετανάστες» και τα σχετικά. Τα έχουν πολύ με τους Πακιστανούς – συνέχεια για Πακιστανούς μιλάνε.
Προσπαθώ κι εγώ. Τους λέω πως το σύνθημα του πανό είναι μισαλλόδοξο και ρατσιστικό. Πως δεν αναφέρεται καν στο πρόβλημα της μετανάστευσης αλλά τσουβαλιάζει όσους δεν είναι Έλληνες. Λέω πως υπάρχουν Ελληνίδες μάνες -όπως γράφει στο πανό- που είναι παντρεμένες με μετανάστες και τα παιδιά τους έχουν γονείς με διαφορετική καταγωγή. Φέρνω παραδείγματα αστυνομικής βίας και εκβιασμού απέναντι σε μετανάστες που ζουν χρόνια στην Ελλάδα και έχουν όλα τα νόμιμα χαρτιά. Τζίφος – τώρα, εκτός από τους μετανάστες, βρίζουν και τους αστυνομικούς.
Απορώ με την υπομονή μου αλλά συνεχίζω ήρεμα – αν και έχω πάρει ανάποδες. Τους λέω πως το πανό αυτό είναι προβοκάτσια και έχει στόχο να δημιουργήσει προβλήματα ανάμεσα σε όσους παραμένουν στην πλατεία Συντάγματος. Δεν ακούνε τίποτα. Είναι σαν να μιλάς σε τοίχο.
Τα πνεύματα ανάβουν. Είναι πολλοί πια αυτοί που έχουν αντιληφθεί την ύπαρξη του πανό και -σε αντίθεση με εμάς- δεν έχουν καμιά διάθεση να το συζητήσουν «πολιτισμένα». Θέλουν μόνο να το κατεβάσουν.
Μετά από κάποια ένταση -που δεν νιώθω την ανάγκη να περιγράψω-, το πανό κατέβηκε.
Αργότερα, το ίδιο βράδυ, έμαθα από ένα παιδί στην πλατεία πως αυτή η ομάδα που ήθελε να παραμείνει το πανό -ανάμεσά τους ήταν και οι τρεις νεαροί με τους οποίους συζητούσαμε- είναι αυτόνομοι εθνικιστές. Είχα ακούσει γι’ αυτούς στο παρελθόν αλλά δεν είχα δώσει σημασία.
Οι αυτόνομοι εθνικιστές είναι μεν εθνικιστές αλλά, παράλληλα, είναι και αντιεξουσιαστές. Εμφανισιακά δεν έχουν καμία σχέση με μέλη άλλων εθνικιστικών οργανώσεων – αν δεν συζητήσεις μαζί τους και σταθείς μόνο στην εξωτερική τους εμφάνιση, το πιθανότερο είναι να τους περάσεις για αναρχικούς.
Όπως μας είπε το παιδί στην πλατεία, οι αυτόνομοι εθνικιστές είναι δημιούργημα του Δεκεμβρίου του 2008 – τότε οργανώθηκαν. Αλλά, μέσα στην έκρηξη αναρχικών και αριστερίστικων ομάδων, κανείς δεν τους πρόσεξε ιδιαίτερα εκείνη την εποχή.
Η αλήθεια είναι πως -ακούγοντας τις απόψεις αυτών των τριών παιδιών- ένιωσα μια τρελή επιθυμία να το βάλω στο πόδια. Επίσης, σκέφτηκα πως όλα είναι μάταια.
Το είπα στον φίλο μου -που τους μιλούσε και προσπαθούσε να τους πείσει με ευγενικό τρόπο- και είχε διαφορετική γνώμη: «Κοίτα, αυτή είναι η κοινωνία που ζούμε. Αυτό που γράφει το πανό -δυστυχώς- το ασπάζεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας. Ή θα το παλέψουμε και θα προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, ή, διαφορετικά, να επιστρέψει ο καθένας στη ζωούλα του και να ασχολείται μόνο με την πάρτη του». Έτσι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου