Πάνω χέρι, κάτω χέρι...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια όμορφη κοπέλα με προίκα μεγάλη.

Ως δεν ήταν έξυπνη πολύ παντρεύτηκε έναν λιμοκοντόρο, φανφαρόνο χωρίς συγκεκριμένη δουλειά, εισαγωγαί-εξαγωγαί ,που της έταξε λαγούς με πετραχήλια να φτιάξει με την προικούλα της.

Στον αρραβώνα τη λάτρευε , την κανάκευε , της έκανε δώρα, γλυκόλογα πολλά μέχρι να μπει η κουλούρα.

Μετά άλλαξαν τα πράγματα. Άρχισε το βρισίδι, την έκλεινε σπίτι, βολτάριζε με τα λεφτά της και λογαριασμό δεν έδινε.

Μόλις άρχισε να διαμαρτύρεται η κυρά άρχισαν να πέφτουν κι οι φάπες.

Να και τούτη , να και κείνη, ποια είσαι εσύ που θα μιλήσεις;

Ποια που θα φέρεις αντιρρήσεις; Εγώ είμαι ο αφέντης του σπιτιού. Άρπα και τούτη .

Μετά τα μπουνίδια γύρναγε σπίτι με λουλούδια, συγγνώμη της έλεγε, δεν θα ξαναγίνει, λάθος, άνθρωπος είμαι , εσύ φταις με νευρίασες αφού τα κάνεις όλα λάθος.

Και μετά ξανά τα ίδια. Μπουνιές , κλωτσιές και η προίκα φαγωνότανε.

Η γυναίκα έκανε υπομονή κι υπομονή αλλά χειρότερα τα πράγματα, αγρίεψε στο τέλος και σκεφτότανε να φύγει.

Αλλά πού να πάει ;

Καλύτερα πού θα βρισκε; Κι άλλον νάβρισκε τα ίδια θα της έκανε .

Της λέγανε οι φίλες της , άστον, δικιά σου η προίκα που τρώει , άστον θα σε σκοτώσει.

Μα, πού να πάω , έλεγε.

Της άρεσε ένα παλλικάρι απέναντι , τίμιο, δουλευταράς αλλά δεν είχε τη δύναμη του δικού της , στα λόγια και στη σφαλιάρα.

Κι έτσι της έτρωγε και έμενε. Και παρηγοριότανε που κάθε φορά μετά το ξύλο της ζήταγε συγγνώμη και της έλεγε ότι δεν θα το ξανακάνει.

Κι η προίκα τέλειωνε και την έβαλε να δανειστεί λεφτά πολλά ξένα.

Όλο της έλεγε ότι τελειώνει το μαρτύριο, θα αυγατίσουν τα λεφτά , θα ζήσουν καλύτερα, θα ρθουν καλύτερες μέρες και ενδιάμεσα η φάπα έπεφτε σύννεφο.

Και μετά πάλι γλυκόλογα.

Μάλιστα τώρα κοντά δεν την έδερνε μόνο αυτός αλλά έφερνε και ξένους, φίλους του, να την πλακώνουν γιατί αυτή έφταιγε που τα πράγματα σπίτι πάνε τόσο σκατά γιατί είναι τεμπέλα και γκρινιάζει συνέχεια.

Φύγε της φωνάζουν οι φίλες της, σε ξεφτίλισε , θα σε σκοτώσει πιά. Φτάνει.

-Και πού να πάω ;; λέει Μήπως αλλού θάναι καλύτερα αναρωτιέται αλλά το σκέφτεται…

Στις 6 Μαίου του 2012 αποφασίζει ο έλληνας με το σύνδρομο του κακοποιημένου ψηφοφόρου.

Αλλά αυτή τη φορά δεν αποφασίζει μόνο για τη δικιά του φάπα αλλά και για τη δικιά μας , των υπόλοιπων που δεν μάθαμε να μας κοπανάνε και τους φιλάμε τα χέρια γι΄αυτό.

Κάνε ,λοιπόν, φίλε ένα άλμα ψηλότερα απ΄τις φάπες που συνήθισες να τρώς.

Τι μπορεί να είναι χειρότερο απ΄αυτό που ζεις 30 χρόνια τώρα;

Σοφία Λαμπίκη