Η εθνική μας Ανομία

Η Ιστορία διδάσκει ότι τίποτα δεν κρατά για πάντα.
Όλα τα ιστορικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι η Ανθρώπινη Ιστορία κινείται ως άμπωτις και παλίρροια.Μετά την ακμή έρχεται η παρακμή μέσα απ΄την οποία αν δεν προέλθει αναγέννηση, το κάθε τι χάνεται στις φόδρες της Μνήμης
Μια κοινωνία που αρχίζει να αποσυντίθεται δεν γίνεται πάντα αντιληπτή.
Συνήθως η αποσύνθεση ξεκινά στο ζενίθ της ανάπτυξης της.
Το πρώτο και καθοριστικό σημάδι μιας κοινωνίας, και κατ΄επέκταση ενός κράτους, ότι διαλύεται είναι η Ανομία και στις δύο της μορφές.
Η πρώτη σχετίζεται με την Νομοθεσία ως σύνταξης και εφαρμογής Νόμων που ρυθμίζουν τις σχέσεις των πολιτών.
Υπάρχει πολυνομία και συνήθως δεν εφαρμόζεται κανένας Νόμος.
Οι πολίτες αυθαιρετούν στο μικρό τους προσωπικό επίπεδο και συγχωρούν αλλά και συγκαλύπτουν και τις  παρανομίες που γίνονται και παραπάνω στην πυραμίδα.
Αμέσως μετά οι παραβιάσεις των Νόμων θεωρούνται όχι απλώς φυσιολογικές αλλά και "in moda" και οι μη παρανομούντες εκλαμβάνονται ως γελοίοι, γραφικοί και ηλίθιοι.
Επιβεβλημένο να διευκρινιστεί ότι οι Νόμοι, όπως έχει δείξει η Ιστορία της Νομολογίας, ακολουθούν τις επιταγές της κοινωνίας και δεν την προκαταλαμβάνουν (κάτι που γίνεται στην Ελλάδα συστηματικά γι΄αυτό και δεν εφαρμόζεται τίποτα)
Για να μπορούν όμως οι Νόμοι να είναι σύμφωνοι με τις επιταγές της κοινωνίας πρέπει να μην έχει εκφυλιστεί, (και αυτή είναι η δεύτερη μορφή Ανομίας και η πιο σημαντική) , να μην έχει καταργηθεί στην πράξη  το Εθιμικό Δίκαιο, το δίκιο της καθημερινότητας, το Άγραφο, αυτό που στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό των πολιτών, τον χώρο και τις αναπνοές που αφήνει ο ένας στον άλλο, στην αλληλεγγύη, την συμπαράσταση και την αλληλοβοήθεια που κανένας νόμος δεν έγραψε ποτέ.
Όταν φτάσει μια κοινωνία να μην έχει καμία κοινωνική ρήτρα να ρυθμίζει την καθημερινότητα της είναι πια στο τελευταίο στάδιο της ιστορικής της διαδρομής.
Είναι ήδη νεκρή απλά δεν της έχει ανακοινωθεί ο θάνατός της.
Και τότε αυτή η κοινωνία δεν νοιάζεται αν παρανομεί ο κάθε πολίτης , ο κάθε επιχειρηματίας, ο κάθε πολιτικός.
Δεν νοιάζεται για το αν ο Πρόεδρος Δημοκρατίας "ψιλοπειράζει" το Σύνταγμα.
Έλα μωρέ , και τί έγινε;
Δεν νοιάζεται αν ξένη πρωθυπουργός προτείνει να μην ισχύσουν τα αποτελέσματα των εκλογών αλλά να συνεχίσει να κυβερνά η προηγούμενη κυβέρνηση.
Δεν λείπει σε κάποιον κάτι που ούτε το γνωρίζει, ούτε το σέβεται, ούτε το κατανοεί.
Η κοινωνία αυτή με αυτούς τους πολίτες είναι πτώμα.
Η γέννηση της καινούργιας κοινωνίας θα γίνει με πολύ πόνο.
Το βάρος οφείλουν να σηκώσουν ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι έντιμοι, οι γραφικοί, οι γνωστοί βλάκες ακέραιοι.
Θα το κάνουν αρκεί να φύγουν τα πτώματα απ΄τη μέση.
Αλλιώς τα πτώματα θα πάρουν μαζί στον Άλλο Κόσμο και τους υπόλοιπους, ολόκληρη την κοινωνία.

Σοφία Λαμπίκη
( Πίνακας: Μπαλτύς, «Ο δρόμος», 1933)