Α. Σαμαράς ή αλλιώς Απονενοημένες προσπάθειες πολιτικής εκσπερμάτωσης,του Γιάννη Μακριδάκη

 

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ τυχερός.
Δεν θα χρειαστεί ατέλειωτες ώρες έρευνας σε αρχεία εικόνας, ήχου αλλά και κειμένων, προκειμένου να βρει τα πλέον αδιαμφισβήτητα τεκμήρια για να περιγράψει την σημερινή κατάντια του πολιτικού συστήματος και της Ελλάδας.
Διότι ήδη το παρόν φαντάζει ως παρωχημένο παρελθόν. Φανταστείτε πώς θα μοιάζει στο μέλλον.
Θλιβερή φυσιογνωμία, αντιπροσωπευτική του παρωχημένου παρελθόντος που ζούμε, ο Αντώνης Σαμαράς. Βούτυρο στο ψωμί για κάθε ιστορικό που δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Και μόνον τη φωτογραφία του να χρησιμοποιήσει, βάζοντας ως λεζάντα κάποιες από τις προεκλογικές του ατάκες και κορώνες, θα έχει απολύτως επιτύχει να αναδείξει στους πολίτες της εποχής του τον ξεπεσμό της Ελλάδας του σήμερα.
Διότι ο Αντώνης Σαμαράς, ως υμνητής και κόλακας της Ελλάδας των νοικοκυραίων και ως εκφραστής, όχι της συντήρησης, αλλά της ταχείας οπισθοδρόμησης, φαντάζει -και στα μάτια των σημερινών νέων ακόμα, πόσω μάλλον των επόμενων νέων γενιών- ως ένας πολιτικός δεινόσαυρος, όπως περίπου φαντάζει ο Μεταξάς με την ΕΟΝ του στα μάτια όσων σήμερα ο ίδιος ο Σαμαράς προσπαθεί να πείσει.
Ως ένας από τους υπό εξαφάνιση δεινοσαύρους λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς, νιώθοντας το τέλος του, αμύνεται όπως μπορεί, με όσα εφόδια έχει προικίσει η φύση το νου και το κορμί του.
Αυτό που δεν έχει όμως την ικανότητα να κατανοήσει ο Αντώνης Σαμαράς, είναι η τραγική ματαιότητα της προσπάθειάς του. Διότι, όσες ικανότητές του κι αν επιστρατεύσει, όσους από τους εναπομείναντες ομοίους του κι αν συσπειρώσει με σκοπό την από κοινού μάχη, δεν έχει καταλάβει το βασικότερο όλων. Ότι τον πανδαμάτορα βιολογικό και πολιτικό χρόνο που απειλεί να σε απορροφήσει, δεν τον νικάς ποτέ, με όση μανία κι αν επιτίθεσαι στους εκπροσώπους του, δηλαδή στους βιολογικά και πολιτικά πιο φρέσκους από σένα, στους εκφραστές της νέας εποχής.
Ο Αντώνης Σαμαράς επιδίδεται λοιπόν εσχάτως σε μιαν άνιση μάχη με τον χρόνο, Κι αυτό είναι που κάνει την παρουσία του στην πολιτική σκηνή της σύγχρονης Ελλάδας ακόμα πιο θλιβερή.
Ακόμα και αν, σε απίθανη περίπτωση, κατόρθωνε να κατακτήσει μια νίκη στις 17 Ιουνίου, αυτή η επιτυχία του, ιστορικά θα φαντάζει απλά και μόνο ως μια εντυπωσιακότερη κατάρρευση. Ως εκσπερμάτωση πριν το τέλος.
 http://yiannismakridakis.gr/?p=709