Το Βάρος.

Τρία χρόνια τώρα οι πολίτες αυτής της χώρας ζουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Σε κλίμα ανάλογο με μιας πολεμικής σύρραξης.

Χειρότερο από πόλεμο αφού εκεί ελπίζει στη λήξη του, στην Ειρήνη, ενώ εδώ σε τίποτα.

Στον σχεδιασμό της εφαρμογής της Μνημονιακής εκποίησης της χώρας και των ανθρώπων της πρωταρχικό ρόλο, εξαρχής , έπαιξε η ψυχική υποταγή των ανθρώπων, των μονάδων που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την εφαρμογή της εξαθλίωσης και του ξεπουλήματος.

Συντονισμένα  και με θρησκειολογικά χαρακτηριστικά όλοι οι Έλληνες χρεώθηκαν τη συλλογική ευθύνη της καταστροφής, κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα, όλοι έφταιξαν , όλοι θα πληρώσουν.

Το πρώτο άχθος της Ενοχής τιθάσευσε τη μάζα, για λίγο καιρό, μέχρι να ξεκινήσει να γυρνάει ο μύλος της καταστροφής.

Επειδή και τα συμπλέγματα της ενοχής έχουν τα όρια τους, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να οργίζονται και να προσπαθούν να τινάξουν από πάνω τους το Βάρος, τους γέμισαν μίσος.

Μίσος του ενός προς τον άλλον, με δύο τρόπους: με τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη ναζιστική προπαγάνδα των πογκρόμς κατά των ξένων.

Πλήρωσαν άνθρωποι με αίμα, το αίμα τους, αυτήν την στρατηγική της εξουσίας.

Άλλοι λοιδωρήθηκαν και λοιδωρούνται μαζικά.

Άλλοι στοχοποιήθηκαν, άλλοι διαπομπεύθηκαν.

Όλα για να μείνει άσβεστο το Μίσος. Και το Βάρος.

Όμως, ούτε η Ενοχή ούτε το Μίσος είναι αρκετά στον βαθιά ψυχολογικό πόλεμο κατά των ανθρώπων αυτής της χώρας.

Κάποια στιγμή, και ο πιο τυφλός , καταλαβαίνει ότι δεν του κόβει το μισθό ο πακιστανός, ούτε του βάζει το Χαράτσι ο Δημόσιος Υπάλληλος.

Την ώρα όμως της αλήθειας, που έχει πια φτάσει, η ψυχική συντριβή των ανθρώπων έχει συντελεστεί. Η ενοχή, το μίσος, η λοιδωρία, η εξαθλίωση, το στρίμωγμα της ζωής του στην κρεατομηχανή, η έλλειψη κάθε ελπίδας ή μέλλοντος έχει δημιουργήσει ένα μαύρο πέπλο που σκεπάζει όλη τη χώρα.

Απαγορεύεται ακόμα και να θρηνήσεις τους νεκρούς σου.Θλίψη απλώθηκε πάνω απ΄τη χώρα.

Οι άνθρωποι πάσχουν ψυχικά, θυμίζουν τους στρατιώτες στα χαρακώματα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, είναι απελπισμένοι, δυστυχείς, νιώθουν μόνοι, μελλοθάνατοι, μικροί και ανίσχυροι.

Βρίσκονται μπροστά στην Τρέλα και την Λιποταξία απ΄τη ζωή.

Άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι σκοτώνουν ή κανιβαλίζουν τον διπλανό τους. Άλλοι γυρνούν σαν ζωντανοί νεκροί, άλλοι με χάπια, άλλοι, πολλοί, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.

Κανείς σχεδόν όμως δεν βλέπει τίποτα μπροστά. Κανείς δεν ελπίζει .Και γι΄ αυτό κανείς δεν αντιστέκεται, δεν κάνει την ηρωϊκή έφοδο κατά των βασανιστών του.

Οι μέρες περνούν σαν δεκαετίες, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις χάνονται η μια μετά την άλλη , αλλά το Βάρος της καρδιάς των ανθρώπων είναι αβάστακτο.

Γι΄αυτό και δεν μπορούν να το διαχειριστούν.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι πολίτες αυτής της χώρας , ακόμα και αν η χώρα επανέλθει σε ειρηνική και φυσιολογική ζωή δεν πρόκειται να επανακάμψουν.

Όπως και οι βετεράνοι των πολέμων, θα κουβαλούν την ψυχική ζημιά, το βάρος της καρδιάς τους ισόβια.

Και μαζί μ΄αυτούς ολόκληρη η χώρα. Μια χώρα ζωντανών νεκρών πρέπει να πάει μπροστά. Μπορεί;

Μπορεί χωρίς ανθρώπους να ζήσει η Χώρα;

Δεκάδες κινήματα αλληλεγγύης προσπαθούν να βοηθήσουν στην βιολογική επιβίωση των πενόμενων. Δεν αρκεί.Πρέπει να σηκώσουμε το Βάρος απ΄τις καρδιές μας.

Αυτό γίνεται μόνο με το φώς στο μέλλον.

Μόνο με την πρόταση της αξιοπρέπειας, ίσως με φτώχεια αλλά με αξιοπρέπεια.

Να σηκώσουν οι άνθρωποι το κεφάλι τους και να κοιτάξουν ψηλά.

Χωρίς ενοχές και χωρίς Μίσος για τους άλλους. Χωρίς το Βάρος.

Πώς θα γίνει αυτό;

Όχι βέβαια ελπίζοντας σε από Μηχανής Θεούς ή Σωτήρες αλλά μόνο αν μοιραστούμε όλοι μαζί το Βάρος και την Οδύνη.

Να αλαφρώσουμε την καρδιά μας όλοι μαζί.

Με μικρές καθημερινές ανέξοδες στιγμές ανθρωπιάς, χαράς και γέλιου, ίσως και ελπίδας. Έστω και ψεύτικης ελπίδας, αλλά όχι ελπίδας που να κοιτά προς τα πίσω αλλά προς τα μπρός. Στο άγνωστο που πρέπει όλοι μαζί να χτίσουμε.

Αλλιώς δεν θ΄αντέξει κανείς μας. Ακόμα και ο Άτλας δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος του κόσμου στις πλάτες του και τον ξεκούρασε για λίγο ο Ηρακλής.

Πόσο εμείς ; και για πόσο μόνοι;

Είμαστε στην έρημο. Η Έξοδος ξεκίνησε.

Κάποιοι θα χαθούν στο δρόμο αλλά κάποιοι πρέπει να φτάσουν απέναντι.

Χωρίς Βάρος αλλά με χαμόγελο.

Σοφία Λαμπίκη

15/3/2013