Η ρεπούμπλικα.

Σαν σήμερα, 3 Δεκεμβρίου του 1944, ακροβολισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές, Βρετανοί αλλά και Ελληνες, ανοίγουν πυρ κατά της μαζικότατης απεργιακής διαδήλωσης που έχει διοργανώσει το ΕΑΜ στο κέντρο της Αθήνας. 28 διαδηλωτές σκοτώθηκαν, εκατοντάδες ήταν οι τραυματίες.

Άτυπη έναρξη των Δεκεμβριανών και εγώ κοιτώ τη φωτογραφία  μιας ρεπούμπλικας, καπέλου εποχής....
Κάθε Δεκέμβρη στο πατρικό μου σπίτι δεν μπαίναμε σε διάθεση γιορταστική.
Ο πατέρας μου σκεπτικός, καθόταν στην πολυθρόνα, άναβε ένα τσιγάρο, αναστέναζε που και που και μας ξανάλεγε την ιστορία του...
Για το πως πολέμησε στα Δεκεμβριανά στον Ερυθρό πίσω απ το νοσοκομείο, πώς τον πιάσανε οι δοσίλογοι και τον χτυπήσανε, θα τον σκοτώναν αν δύο Ινδοί του αγγλικού στρατού δεν τον έπαιρναν απ τα χέρια τους.

Πώς τον στείλανε εξορία στην Αφρική, στο στρατόπεδο της Ελ Τάμπα, ιστορίες από κει πολλές , για την επιστροφή στη ρημαγμένη Ελλάδα, για την στοχοποίηση του αριστερού με εξορία στην πλάτη, για το πώς , με πτυχία και γλώσσες ξένες δεν έβρισκε ούτε κλητήρα δουλειά.
Πίκρα και μόνιμες ερωτήσεις...τί κάναμε λάθος τότε; τί δεν είδαμε; τί δεν μετρήσαμε πριν και μετά τα Δεκεμβριανά;
Και μέσα σ΄όλα ο πόνος της ρεπούμπλικας.
Φόραγε μια όταν τον πιάσανε οι ταγματασφαλίτες και του την έκλεψαν, τον χτύπησαν και του την έκλεψαν, όλη η οργή της αδικίας απ τον τραμπούκο είχε στην μνήμη του επικεντρωθεί στην κλεμμένη του ρεπούμπλικα.
"Οι αλήτες...οι πλιατσικολόγοι..." έλεγε και ξανάλεγε.
Έτσι για μένα τα Δεκεμβριανά συνδέθηκαν με ένα καπέλο, τη ρεπούμπλικα.
Τί ειρωνία ...ρεπούμπλικα σημαίνει Δημοκρατία...

Σοφία Λαμπίκη