Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Απάντηση εκπαιδευτικών στον κ.Μακριδάκη


ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ
Με αφορμή κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη σχετικά με την συμπεριφορά των καθηγητών που υπηρετούν στο σχολείο της Βολισσού, θα θέλαμε στο βαθμό που μας αφορά, να σημειώσουμε τα εξής:
1ον. Το σχολείο δεν έκλεισε με δική μας υπαιτιότητα. Ξεκινήσαμε, όπως κάθε μέρα, την προβλεπόμενη ώρα. Στις 16 και 17 του Γενάρη τις πρώτες πρωινές ώρες είχε χιονιά και ασυνήθιστα χαμηλές θερμοκρασίες. Στο σημείο που αρχίζει η ανάβαση του ορεινού όγκου του Αίπους, η τροχαία της Χίου σταμάτησε τα αυτοκίνητά μας και μας υπέδειξε να επιστρέψουμε, γιατί ο δρόμος ήταν αδιάβατος λόγω του πάγου.
Βιαστήκατε όμως κ. Μακριδάκη, το σχολείο λειτούργησε κανονικά την Τετάρτη στις 18 του Γενάρη και δεν έκλεισε για μια βδομάδα όπως προβλέψατε. Αποκαταστάθηκε η «εύρυθμη λειτουργία» του σχολείου που τόσο ανησυχούσατε! Όλοι ήμασταν εκεί μόνο που αναγκαστήκαμε να κάνουμε μάθημα εμείς και οι μαθητές μας χωρίς θέρμανση. Αυτό δεν είναι άξιο λόγου; Μήπως αν επιλέγαμε να μείνουμε στο χωριό θα είχαμε πετρέλαιο, θα είχαμε βιβλία, ή θα παίρναμε κανονικούς μισθούς;
2ον. Αναρωτιόμαστε λοιπόν εμείς οι εκπαιδευτικοί της Βολισσού, πότε ο Γιάννης Μακριδάκης, που αρθρογραφεί τακτικά, ασχολήθηκε με τα προβλήματα του σχολείου της Βολισσού αλλά και των εκπαιδευτικών γενικά; Εν έτει 2012 με ΔΝΤ και Τρόικα το πρόβλημα δεν είναι ο τόπος που επιλέγουμε να ζήσουμε αλλά ο τρόπος. Χωρίς βιβλία, πετρέλαιο, φωτοτυπικό χαρτί και με μισθούς εξαθλίωσης για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Ξέρετε δεν κάνουμε διακοπές στο νησί της Χίου, εδώ δουλεύουμε!
3ον. Από πότε αλήθεια η επιστημονική, η διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια των εκπαιδευτικών αξιολογείται από τον τόπο που επιλέγουν να μείνουν; Ο «καλός εκπαιδευτικός» είναι αυτός που βρίσκεται στα καφενεία και στις πλατείες των χωριών που υπηρετεί, πίνοντας καφέ, μπύρες και καλλιεργώντας δημόσιες σχέσεις με τοπικούς παράγοντες; Τη ζωή και τη δράση μας δεν την ορίζουμε ως υιοθέτηση ενός «διαφορετικού τρόπου ζωής», sui generis και πάντως αυτοαναφορικού, ως παρατηρητές των κοινωνικών διεργασιών από μακριά. Έχουμε την πεποίθηση πως η υπηρεσία προς την κοινωνία συντελείται μέσα και μαζί με την κοινωνία. Θεωρούμε τον εαυτό μας οργανικά ενταγμένο στο όλον της κοινωνίας και της φύσης, και προσπαθούμε, με εργαλεία τη διαλεκτική και την κριτική ανάλυση, να ερμηνεύουμε στοιχειωδώς τόσο τις δικές μας σχέσεις μ’ αυτές όσο και των συνανθρώπων μας. Αυτή την προσέγγιση και αυτή τη στάση ζωής προσπαθούμε να εμπνεύσουμε και στους μαθητές μας. Δεν κατέχουμε καμιά εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Δεν είμαστε βέβαιοι αν τα καταφέρνουμε πάντα. Αυτό, όμως, πιστεύουμε ότι είναι το πρώτιστο καθήκον μας ως εκπαιδευτικών και ως ενεργών πολιτών. Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, την παιδεία και κατ’ επέκταση την εκπαίδευση την οποία υπηρετούμε ως ατομικό κατόρθωμα αλλά ως κοινωνικό γεγονός, που δεν ανθίζει στη μόνωση, έστω ενός ελευθεριάζοντος lifestyle αναχωρητισμού. Η εγκατάλειψη της επαρχίας είναι κοινωνικό και σύνθετο φαινόμενο που δεν οφείλεται στην απουσία των εκπαιδευτικών στα χωριά.
5ον. Μπορεί οι περισσότεροι από εμάς να έχουμε επιλέξει να ζήσουμε στην πόλη, να προτιμούμε να κάνουμε 80χλμ τη μέρα κάτω από αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, αλλά σίγουρα δεν είναι τα θέλγητρα της διασκέδασης ο λόγος. Ξέρετε, ή πρέπει να γνωρίζετε, ότι στα 40 μας, στις ηλικίες που πλέον διοριζόμαστε (αν δεν είμαστε ακόμη αναπληρωτές) η ζωή μας είναι ούτως ή άλλως αλλού. Ναι, επιθυμούμε να βρισκόμαστε κοντά σε νοσοκομείο, σε πλοία και σε αεροπλάνα. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι πολλοί εκπαιδευτικοί εργάζονται και σε άλλα σχολεία εκτός Βολισσού. Πώς προτείνετε να κάνουν εκείνοι τις μετακινήσεις τους;
Αλλοτρίωση λοιπόν των εκπαιδευτικών είναι ο εγκλωβισμός σε έναν τόπο δίχως δικαίωμα επιλογής! Επιλέγουμε να μην εξαντλούμε τη ζωή και την ενεργητικότητά μας στη «συλλογή εμπειριών» από εξωτικούς τόπους όπως προτείνεις, αλλά, αντίθετα, να τολμούμε να μπούμε στη φωτιά και τον πειρασμό της ουσιαστικής αλλαγής της. Αποδεχόμενοι όμως και την ασκητική της υπέρβασης του αυτάρεσκου εγωκεντρισμού που αυτή η κίνηση προϋποθέτει, στην προσπάθειά της να συναντηθεί και με την ανάγκη του διπλανού.
Λυπούμαστε αλλά από ανθρώπους ντόπιους περιμέναμε μεγαλύτερη κατανόηση. Χωρίς υποκρισίες και μεγάλα λόγια!
Εκπαιδευτικοί της Βολισσού

Υ.Γ. Θα επιθυμούσαμε, αγαπητέ Γιάννη Μακριδάκη, να εξακολουθούμε να σε αισθανόμαστε κοινωνικό μας σύμμαχο και συνοδοιπόρο, ο οποίος ενώνει τη δική του φωνή και τη δική του προσπάθεια με τις δικές μας. Στην κατεύθυνση της αναβάθμισης της θέσης και του ρόλου τόσο του δημόσιου σχολείου όσο και των λειτουργών του, οι οποίοι καλούνται να υλοποιήσουν μέσα σε ιδιαίτερα δυσχερείς οικονομικές, κοινωνικές και προσωπικές συνθήκες, όχι μόνο στη Βολισσό αλλά και στο σύνολο της χώρας, το όραμα μιας εκπαίδευσης στην υπηρεσία του Ανθρώπου και των αναγκών του.

Σημ.χιώτικης σφίγγας
το ανωτέρω κείμενο αποστάλθηκε χωρίς υπογραφές στο μπλογκ μας και αποτελεί απάντηση στο κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη που αναρτήθηκε εδώ :http://xiotikisfigga.blogspot.com/2012/01/blog-post_17.html

3 σχόλια:

  1. Στη σημερινή Ελλάδα το να κατηγορείς πριν διερευνήσεις αποτελεί πλεον μπλογκικό καθεστώς. Κάποτε, η δημοσίευση ενός γραπτου κειμένου σε ένα έντυπο απαιτούσε και μια προετοιμασία και μια έρευνα. Τώρα αρπάζουμε το πληκτρολόγιο και πάνω στην έμπνευση της στιγμής (το άδειο σχολείο)... όποιον πάρει ο χάρος. Την ίδια στιγμή που η δημόσια εκπαίδευση βάλλεται πανταχόθεν, τα σχολεία απομακρυσμένων περιοχών κινδυνεύουν με κλείσιμο, μπορεί άθελα μας, στην παρόρμηση της στιγμής, να δώσουμε "ένα χεράκι" στη τελική εξαφάνιση τους. Μήπως τελικά τα πολλά λόγια βλάπτουν το χωριό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σωστός ο προηγούμενος σχολιασμός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω ξεκινήσει για τη δουλειά μου με χιόνια και ενώ είναι αποκλεισμένοι οι δρόμοι, και ενώ συγχρόνως το πούλμαν που μας παραλαμβάνει καθημερινά από σταθμό του μετρό δεν είναι στην θέση του (γιατί δεν λειτουργεί εκείνη τη μέρα) και έχω βρει τρόπο να πάω στην δουλειά μου (όπου ο δ/ντής έχει έρθει με το τζιπ του, και κάνει έλεγχο ποιοι λείπουν από τις θέσεις τους!) που μόνο για τις ώρες εργασίας που ΔΕΝ έχω πληρωθεί (ξενύχτια, Σαββατοκύριακα και αργίες) αν καθίσω να τα υπολογίσω, θα πρέπει να μην ξαναδουλέψω στη ζωή μου και να πληρώνομαι κανονικά. Ο μισθός δε για την δουλειά που έκανα (για 2 ή 3 και 4 άτομα) ήταν εξαθλιωμένος μια ζωή. Αν πούμε για σήμερα; Θα πρέπει να εφευρεθεί άλλη λέξη.... για να δώσει την εικόνα.
    Το άρθρο του Μακριδάκη, είχε σαν αφορμή, το ότι το σχολείο δεν λειτουργησε και το ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να προσπαθήσουν να πάνε στη δουλειά τους που οι έλληνες πολίτες πληρώνουν στην εφορία τους για να πληρώνονται οι ίδιοι. Οι ώρες εργασίας τους είναι απειροελάχιστες σε σχέση με έναν ιδιωτικό μέσο υπάλληλο. Δεν θα τους συγκρίνω με την δική μου εργασία που απαιτεί και πνευματική και ψυχολογική και κοινωνική καταπόνηση. Και οι περισσότεροι δεν εργάζονται ως εκπαιδευτικοί, απλά διεκπεραιώνουν! Απεργίες; Μπορούν να κάνουν και δύο μήνες, χωρίς να τους κουνάει κανείς από τη μονιμότητά τους, ενώ από τους πολίτες δεν αφαιρείται ποσόν στην εφορία, για τα χρήματα που δεν τους πλήρωσαν!
    Συγχρόνως, στο άνω "άρθρο" κάποιοι μιλάνε στον πληθυντικό και δεν υπογράφουν, όπως έκανε ο κ. Μακριδάκης. Για να λάβω υπόψιν μου λοιπόν έναν τέτοιο άρθρο σαν αναγνώστης πλέον, θα πρέπει κατ αρχάς να υπογράψουν υπεύθυνα και ονομαστικά, εφόσον απευθύνονται σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Κυρίως όμως, θα πρέπει να αναλογιστούν την συνείδηση; που έχει κυριαρχήσει στην πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, όχι τώρα αλλά πολλά χρόνια και όχι στις ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, για να απαντήσουν δικαίως. Μην διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα λοιπόν που όλοι γνωρίζουμε! Και επιτέλους, ας δούνε τι συμβαίνει γύρω τους!ή ας αλλάξουν δουλειά! Τουλάχιστον, αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε και να δούμε τι γίνεται γύρω μας, ας το σιωπήσουμε. Μην προκαλούμε την οργή. Κάντε τη δουλειά σας, που τα παιδιά την έχουν περισσότερη ανάγκη και από το ίδιο το ψωμί!
    υπογραφή: Ανώνυμη, επίσης, ΛΟΙΠΟΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή