Τον τελευταίο μήνα, όπως κάθε Γενάρη, χιλιάδες άνθρωποι στην ελληνική περιφέρεια εργάζονται επίπονα και υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, επί πολύ δύσκολων και σκληρών διαπραγματεύσεων για να επιτύχουν ο καθένας το δικό του PSI.
Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μη γυρεύεις, λέει η παραδοσιακή ρήση και με αυτήν ως μπούσουλα πορεύονται παλιοί και νέοι αγρότες.
Το PSI των δέντρων, το PSI των κλιμάτων έχουν ξεκινήσει λοιπόν και εδώ και πολλές μέρες, με ανθρώπους ανεβασμένους σε κλαδιά ή γονατιστούς κάτω από αμπέλια να διαπραγματεύονται σκληρά κι επίπονα με τη φύση για να πράξουν όσο γίνεται βαθύτερο κι επιτυχέστερο κούρεμα, έτσι ώστε να δουν τα καλύτερα αποτελέσματα όταν θα έρθει, μετά από μερικούς μήνες η περίοδος της καρποφορίας. Διότι η περίοδος αυτή θα έρθει, είναι βέβαιο. Κάθε χρόνο έρχεται εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Παράλληλα οι, κατά κύριο λόγο τζερεμέδες, αυτοί δηλαδή που δεν είναι ικανοί να εργαστούν παραγωγικά, αυτοί που το χέρι τους δεν ¨πιάνει", αυτοί που καταστρέφουν τα δέντρα μόλις τα πλησιάσουν με πριόνι ή κλαδευτήρι, αυτοί που παραδοσιακά αναλάμβαναν άλλες εργασίες, πιο ανώδυνες και βαρετές, όπως το να βγάζουν τα μουλάρια βόλτα και τα σωτρόφια γίδια στο βουνό για βοσκή στην αρχή ή να αναλαμβάνουν δουλειές γραφείου και διαχείρισης αργότερα, ασχολούνται κι αυτοί τον τελευταίο μήνα με το κλάδεμα. Που το έχουν ονομάσει PSI.
Όχι βέβαια δέντρων. Αυτά δεν τους αφήνει κανείς να τα πλησιάσουν μη τυχόν και κάνουν καμιά ζημιά ανεπανόρθωτη. Κλάδεμα αριθμών προσπαθούν να κάνουνε διότι τους έχουμε αφήσει να ασχολούνται με τα ανώδυνα ευρώ που δεν τρώγονται, να παίζουνε στρατέγκο με αριθμούς, να μετακινούν από δω κι από κει νουμεράκια σε ένα σύμπαν παράλληλο με την πραγματική ζωή, ψεύτικο, για να έχουνε την ψευδαίσθηση πως είναι χρήσιμοι, πως ζούνε προσφέροντας κι αυτοί κάτι. Και με συγκατάβαση τους ανεχόμαστε που, ντυμένοι με σοβαροφανείς φορεσιές και έχοντας χεράκια βουτύρου και κοιλιές οικόσιτου έτοιμου για σφαγή, στέκουν προσποιούμενοι τους εξουθενωμένους μπροστά σε μικρόφωνα και διατυμπανίζουν την κρισιμότητα και την σκληρότητα των διαπραγματεύσεων που κάνουν, έτσι ώστε, λένε, να επιτύχουν να μας αλαφρώσουν.
Οι άνθρωποι όμως του πραγματικού μόχθου και της παραγωγής δεν αλαφρώνουν ποτέ. Προσωρινά μονάχα βλέπουνε το αποτέλεσμα της δουλειάς των χεριών τους, παίρνουνε μια βαθιά ανάσα ανακουφιστική και συνεχίζουνε τον μόχθο. Διότι ακόμα και το να μαζέψεις τη σοδειά θέλει μόχθο. Κι όσο πιο πλούσια είναι η σοδειά, τόσο πιο πολύ μόχθο απαιτεί. Κι ο μόχθος παράγει ανθρώπους. Όχι άτομα καταναλωτές, νοικιασμένα γρανάζια κυκλοφορίας χρήματος. Ανθρώπους με τσαγανό, όχι με πλαδαρές κοιλιές.
Ανθρώπους που, όσο και να το αποφεύγουνε διότι ξέρουνε τις δυνάμεις τους και φοβούνται τις ζημιές που θα προκαλέσουν, έφτασε η στιγμή που θα πάρουνε τα στελιάρια και θα βγουνε από τα χωράφια και τα σπίτια τους στους δρόμους διότι αρκετά τα ανέχτηκαν τα ζιζάνια τόσα χρόνια.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου