«Η εξουσία θα στήνει
πάντα μνημεία στα Πολυτεχνεία του
χθες και πολυβόλα στις εξεγέρσεις του σήμερα».
(Αν της αφήσουμε την δύναμη )
Η χρήση της ιστορίας και η ερμηνεία των γεγονότων είναι πάντα ιδεολογική. Άλλοι το κρύβουν και
άλλοι το λένε. Συνήθως το κρύβουν όσοι
θέλουν να μην σκάβουν πιο βαθιά από την
πρώτη ανάγνωση.. Το κρύβουν από ιδιοτελές
συμφέρον. Στις ακραίες περιπτώσεις
διαστρεβλώνουν τα γεγονότα
και κάνουν τις δικές τους ιεραρχήσεις,
με βάση τα τωρινά τους συμφέροντα, για
το τι ήταν σημαντικό σαν αντικείμενο σύγκρουσης(επίδικο) σε κάθε συγκυρία.
Το ίδιο γίνεται και με το «Πολυτεχνείο». Μετά από 39 χρόνια
είναι πιο εύκολες οι απόπειρες διαστρέβλωσής
του. Όταν αυτοί που έχουν άμεσες μνήμες
του κλίματος της εποχής, λόγω χρονικής
απόστασης λιγοστεύουν. Είχαμε
λοιπόν τα ψέματα των παιδιών του Γκαίμπελς που απαντήθηκαν εύστοχα , και στον
τοπικό τύπο, με το ωραίο άρθρο του Μ. Μπάκα. Το ίδιο συνέβη και στην υπόλοιπη χώρα από εκατοντάδες
δημοκράτες.
Υπάρχει όμως ένα υπόστρωμα «βούρκου» στα μυαλά μιας μερίδας του πληθυσμού: η άρνηση
της «δυνατότητας» να σηκώνει κανείς κεφάλι και ακόμα η άρνηση της πρόθεσης, η αμφισβήτηση της
ανιδιοτέλειας. Είναι ο κυνισμός σαν μόνιμη στάση ζωής
Ένα τέτοιο δείγμα -δήγμα
ακραίου κυνισμού ,πέρα από τα παιδιά του Γκαίμπελς, μας έδωσε την
περασμένη Τρίτη( 12/11 –Εφημερίδα
συντακτών) ο Λοβέρδος με δήλωσή του :
«Μου κάνει εντύπωση ότι ένα χρόνο πριν και για πολύ ηπιότερα μέτρα,
αλλά και μετά την απόφαση για το κούρεμα καιγόταν η Αθήνα και προπηλακίζονταν
οι πολιτικοί του κυβερνώντος κόμματος.Ένα χρόνο μετά δικαιούμαι να απορώ μήπως
τελικά υπήρξε ιθύνων νους που έδινε κατεύθυνση, με στόχο την αλλαγή των
πολιτικών συσχετισμών;Θα δοθεί απάντηση στο ερώτημα αυτό τους επόμενους μήνες…
Προφανώς και δεν εύχομαι να ξαναγίνουν επεισόδια, δικαιούμαι όμως ν΄αναρωτιέμαι
-ως ένας από αυτούς που έχουν υποστεί τα πάνδεινα- πώς όλα αυτά τώρα έχουν
σταματήσει».
Οι νοικοκυραίοι σαν
τον Λοβέρδο δεν μπορούν να καταλάβουν τις ανατρεπτικές δυνατότητες της
κοινωνίας. Επειδή γι αυτούς η υλική πραγματικότητα αρχίζει και
τελειώνει στο «πόσα με δώνεις;» νομίζουν ότι όλοι είμαστε
ίδιοι.
Υπάρχει όμως, ευτυχώς
για την ιστορική εξέλιξη, ο ακαθόριστος παράγων: η σύνθετη υλική πραγματικότητα
και «τα παιδιά (μεγαλύτερα ή μικρότερα
ηλικιακά αδιάφορο )που τα έλεγαν και τα λένε
αλήτες.»
Κυνικοί υπήρχαν πάντα. Το πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία 20
χρόνια βρώμισαν τα μυαλά πολλών ανθρώπων
μέσα από τα πανίσχυρα ΜΜΕ, ως απροκάλυπτα μεσάζοντες του μονόδρομου, της χωρίς
όρια και φραγμούς κερδοφορίας, ως επαγγελλόμενοι τον θαυμαστό καινούριο κόσμο όπου η εμπορευματοποίηση των πάντων, υλικών αγαθών και κοινωνικών
σχέσεων είναι το παν. Λοιδόρησαν το παρελθόν
και υπαγόρευσαν το μέλλον.
Και δίδαξαν τον τρόπο της σκέψης τους. Την ιδιοτέλεια
σαν μαγκιά και αξία.
Το 73 είχαμε ένα
μνημόνιο που λεγόταν «Τανκς-δικτατορία του στρατού, όπλα του κράτους εναντίον των
πολιτών». Και υπήρχαν Λοβέρδοι και
χαφιέδες σε κάθε γειτονιά. Που πίστευαν μόνο στο ατομικό τους συμφέρον, μόνο στην ασχήμια της ζωής. Τερατώδους ηθικής οι
ίδιοι. Συμφεροντολόγοι και χαμερπείς.
Τότε η προπαγάνδα του καθεστώτος στρεφόταν εναντίον των παλαιοτέρων εξεγέρσεων και επαναστάσεων
για έναν κόσμο πιο δίκαιο .
Στο στόχαστρο (τότε) το ΕΑΜΙΚΟ ΕΠΟΣ . Στο στόχαστρο τώρα το
Πολυτεχνείο. Πέραν των ναζί που το χλευάζουν, η επίσημη προπαγάνδα που πάντα προσπαθεί να το αφυδατώνει από το
ανατρεπτικό νόημά του.
Διαβάζουμε στον τοίχο
«Η εξουσία θα στήνει πάντα
μνημεία στα Πολυτεχνεία του χθες και
πολυβόλα στις εξεγέρσεις του σήμερα».
Και ελπίζουμε ότι στις εξεγέρσεις του σήμερα
πολλοί συμπολίτες μας θα αποβάλλουν τους Λοβέρδειους (και όχι μόνο
–όλοι οι άνθρωποι της εξουσίας είναι το
ίδιο με μικρές διαφορές )κυνισμούς και θα ακολουθήσουν την ομορφιά της ζωής.
Και θα ακολουθήσουν .
Είναι στοίχημα όλων
όσων μπαίνουμε στον κόπο να διαβάζουμε σπαράγματα ,αγωνία ,και
πιστεύουμε στην δυνατότητα ενός κόσμου που δεν θα γινόμαστε εμπόρευμα.
16/11/2012
Δημήτρης
Λαβατσής
Μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου