Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την οποία λίγο έως πολύ προανήγγειλαν εμμέσως οι προηγούμενες δημοσκοπήσεις, αποτυπώθηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο το Σαββατοκύριακο από την Public Issue. Προφανώς η πολιτική δεν είναι μόνο αριθμοί. Όμως η σημασία των ευρημάτων αυτής της έρευνας αυξάνεται όσο περισσότερο εξετάζουμε το πολιτικό περιβάλλον του τελευταίου μήνα.Αυτές τις μέρες:
♦ Το ΠΑΣΟΚ καλείται να επικυρώσει στη Βουλή ένα κυβερνητικό εισπρακτικό πρόγραμμα τεράστιου μεγέθους (28,5 δισ. ευρώ) και πρωτοφανούς αγριότητας και αδικίας.
♦ Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της εκκίνησης ενός προγράμματος πλήρους εκποίησης του συνόλου της εθνικής περιουσίας, το οποίο αναμένεται να γίνει η μήτρα πολλών και τρανταχτών σκανδάλων. Ήδη είναι ενδεικτικό το ότι η κυβέρνηση ψάχνει τρόπους για να συγκαλύψει εκ των προτέρων τις ποινικές ευθύνες όσων πρόκειται να εκτελέσουν το πρόγραμμα της εκποίησης, ώστε, εκτός από τους εντεταλμένους εκπροσώπους της τρόικας που θα το ελέγξουν πλήρως, να προσελκύσει και τους εγχώριους «πρόθυμους» που θα το υλοποιήσουν.
♦ Ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού έρχεται την επόμενη περίοδο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, να αλλάξει τον νομικό χαρακτήρα ενός ακόμη μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους, μετατρέποντας κοινούς τοκογλύφους σε «προτιμώμενους δανειστές». Με την Ελλάδα παραιτημένη «οικειοθελώς» από όλα τα νομικά της δικαιώματα.
♦ Παράλληλα, ούτε το μεσοπρόθεσμο ούτε το ξεπούλημα είναι σε θέση να γλιτώσουν την Ελλάδα από την προδιαγεγραμμένη ελεγχόμενη πτώχευση, η οποία άλλωστε από το 2013 θα αποτελεί προϋπόθεση ώστε η Ελλάδα, με το δυσθεώρητο χρέος της, να μπει στον μόνιμο μηχανισμό «στήριξης». Αν μπει...
Αναζητούνται συνένοχοι
Όμως όλα αυτά συνιστούν ένα πολύ βαρύ «πακέτο». Τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνουν ποικιλοτρόπως εκ των προτέρων ότι είναι αδύναμοι να φέρουν όλα αυτά εις πέρας.
♦ Ήδη εκλιπαρούν συναίνεση από την αντιπολίτευση και ειδικότερα από τη Ν.Δ., εμπλέκοντάς τη μάλιστα στο εσωτερικό πολιτικό «παίγνιο».
♦ Ήδη μας έκανε γνωστό ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατόπιν συνάντησης με τον Γιούνκερ, ότι, επειδή το Ελληνικό Δημόσιο – και η... κυβέρνησή του – δεν έχει την ικανότητα να προχωρήσει τις «μεταρρυθμίσεις», θα κληθούν ξένοι «τεχνοκράτες» που θα το συνδράμουν.
♦ Ήδη μας έχουν προϊδεάσει για τη «συνδρομή» των «ξένων ειδικών» όχι μόνο στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, αλλά και σε πολλούς άλλους επιμέρους τομείς πολιτικής. Ο πλέον «ύποπτος» τομέας είναι η συλλογή των φόρων.
Όλα αυτά, στη σεναριολογία των τελευταίων ημερών, πασπαλίζονται και με μια άχνη από ανασχηματισμό με συμμετοχή «τεχνοκρατών», οι οποίοι θα προσδώσουν στην κυβέρνηση όχι μόνο κύρος έναντι των δανειστών και επιτηρητών, αλλά και μια υπόσχεση «αποτελεσματικότητας» στο εσωτερικό, ώστε να δοθεί μια αίσθηση στον κόσμο ότι δεν θα υποφέρει χωρίς λόγο και ότι οι θυσίες του μακροπρόθεσμα θα αποδώσουν καρπούς.
Είναι αργά για… δάκρυα
Είναι όμως λίγο αργά για υποσχέσεις και μάλιστα εν μέσω καταιγίδας, με την οικονομία να βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην ύφεση, όλους τους (πραγματικούς και υποτιθέμενους, αλλά πάντως διακηρυγμένους) στόχους του Μνημονίου να κινούνται εκτός προγραμματισμού, με την Ευρώπη να μας έχει περίπου ξεγραμμένους και το ΔΝΤ να καραδοκεί περιμένοντας μια οικονομική κατάρρευση που θα καταστήσει την Ελλάδα έρμαιο στα δικά του χέρια.
Ήδη, στη διάρκεια αυτών των 18 μηνών, η κυβέρνηση, καθώς πέφτει από τη μια αντίφαση στην άλλη, έχει εξαντλήσει όλους τους δυνατούς εκβιασμούς και έχει φτάσει στον έσχατο: «Εγώ ή η χρεοκοπία», «Εμείς ή η δραχμή».
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κάποιος γιατί μια κυβέρνηση «τεχνοκρατών» ή απλώς εμπλουτισμένη με «ειδικούς» του τραπεζικού ή/και επιχειρηματικού κλάδου θα εφαρμόσει «σωστά» μια πολιτική της οποίας και μόνον ο πρόλογος έχει βυθίσει την οικονομία στην ύφεση και τη διάλυση. Πόσο μάλλον όταν η διεθνής πείρα λέει πως όπου αλλού εφαρμόστηκαν τέτοια μοντέλα, το αποτέλεσμα ήταν εξ ίσου καταστροφικό και η κατάληξη ήταν η ίδια.
Η κοινωνία, έχοντας ζήσει μέχρι στιγμής μόνο τον «πρόλογο» έχει σπάσει το αόρατο «φράγμα» μεταξύ καναπέ και πλατείας και δηλώνει δυναμικά «παρούσα» σε όλη τη χώρα. Η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του έχει λάβει καταιγιστικά χαρακτηριστικά.
♦ Οι συνεχείς εκβιασμοί του είδους «καθίστε ήσυχοι για να μην πτωχεύσετε» δεν μπορούν να λειτουργούν επ’ αόριστον, όταν μάλιστα η πορεία προς την πτώχευση είναι αναπόφευκτη.
♦ Η ελληνική κοινωνία, εκτός από πολιτικά, δεν έχει ούτε «πνευματικά κρατήματα». Κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι, σταθερά επιχορηγούμενοι από το κράτος και τις παραφυάδες του, τρόφιμοι εκδοτικών κ.λπ. συγκροτημάτων, βγαίνουν στο μεϊντάνι και απειλούν υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κάποτε «δικού τους» κοινού.
♦ Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πολιτικό προσωπικό, η αμφισβήτηση και η απόρριψή του είναι σαφής. Γι’ αυτό η ανεξέλεγκτη κατρακύλα της κυβέρνησης δεν μετατρέπεται σε τροφοδότηση άλλων πολιτικών δυνάμεων και το πολιτικό σύστημα μοιάζει μπλοκαρισμένο.
Η κοινωνία, σ’ αυτό το φοβερό ξέσπασμά της, κατηγορείται ως «απολίτικη». Πώς όμως μπορεί να λέγεται απολίτικος ένας λαός που κατά εκατοντάδες χιλιάδες βγαίνει στον δρόμο για να βάλει στοπ στη λεηλασία του; Από πότε η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις είναι απολίτικη; Ίσως από τότε που οι οργανωμένοι πολιτικοί σχηματισμοί ξέμαθαν να ακούν και να βλέπουν τι γίνεται λίγο πέρα από τη μύτη τους.
Η αναπηρία τους τούς εμποδίζει να αντιληφθούν ότι η κραυγή της κοινωνίας δεν εκφράζει οργή, αλλά απόγνωση. Ότι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν και πολλά έχουν αυξηθεί γεωμετρικά τα τελευταία χρόνια. Κι ότι, είτε τώρα είτε λίγο αργότερα, θα σαρώσουν ό,τι θυμίζει ένα πολιτικό σύστημα που είτε έγινε μέρος της κρίσης για να κερδοσκοπήσει είτε απλώς δεν εμπόδισε το «πάρτι».
Σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης αν υπάρχει κάποιο αισιόδοξο μήνυμα, αυτό αρχίζει να ακούγεται από τη φωνή της κοινωνίας. Ολοένα και μεγαλύτερα τμήματά της καθώς συνειδητοποιούν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν παρά μια και μόνο επιλογή: Να αντισταθούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου