Για να μπορέσουν οι προπέλες…

Ας πάμε λίγους μόνο μήνες πίσω. Μεσοκαλόκαιρο του 2012. Εγκαίνια ενός νέου ταχύπλοου στο λιμάνι της Χίου, από τον Χιώτη μάλιστα Υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου. Η μνημονιακή πορεία της χώρας στο απόλυτο αδιέξοδο μετρούσε ήδη δύο δόσεις Μνημονίου, οι οποίες είχαν αρχίσει να εξασθενίζουν σοβαρά ακόμη και την συγκριτικά εύπορη Χίο. Ας μπούμε όμως μέσα στο εσωτερικό του ταχύπλοου, παρακολουθώντας το βίντεο από τα εγκαίνια. Άφθαρτος και ευγενής πολιτικός ο υπουργός ναυτιλίας από τη ΝΔ (όπως άλλωστε και  ο έτερος βουλευτής της συγκυβέρνησης του νησιού από το ΠΑΣΟΚ). Στα εγκαίνια του πλοίου και ένας συμπαθής εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ, πρόσθετε και αυτός το αξιοσημείωτο ποσοστό του κόμματός του στο νησί. Συγκυβερνητική αισιοδοξία, από τη ΝΔ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ. Λαμπερό το καινούργιο πλοίο, γλυκιά η σαμπάνια της τελετής των εγκαινίων, ελπιδοφόρα η προσδοκία ότι το νησί θα μπορούσε να τη γλυτώσει επειδή βρέθηκε με δικό του υπουργό και μάλιστα της ναυτιλίας. Εμείς του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε κάθε λόγο να ανησυχούμε ότι θα παραπέσει ένα Δελτίο Τύπου που μόλις είχαμε στείλει στα τοπικά ΜΜΕ για τους κινδύνους από τις επιπτώσεις του Μνημονίου στις ακτοπλοϊκές συνδέσεις του νησιού, καθώς μάλλον δεν ταίριαζε και πολύ με την ευχάριστη ατμόσφαιρα των εγκαινίων στο εσωτερικό του ταχύπλοου.  

            Ο υπουργός εγκαινίασε το αστραφτερό ταχύπλοο «διαβεβαιώνοντας, ότι, σύντομα, παρά τις δυσχέρειες τις οικονομικές, οι έλληνες ναυτικοί, είτε είναι εν ενεργεία, είτε είναι οι απόμαχοι της θάλασσας, θα αισθανθούν ότι τα πράγματα αλλάζουν και ότι η πολιτεία υπολογίζει σε αυτούς, πιστεύει σε αυτούς και θεωρεί ότι είναι η κινητήρια δύναμη, το καύσιμο, για να μπορέσουν οι προπέλες οι ελληνικές να πλέουν στα πέλαγα του κόσμου». Λίγους μόνο μήνες και ένα ακόμη γύρο Μνημονίου μετά, οι επιστρατευμένοι έλληνες ναυτικοί και μαζί τους και οι απόμαχοι της θάλασσας μάλλον κάτι τελείως διαφορετικό αισθάνονται.

            Αυτό που είναι κακό για τους ναυτικούς που δουλεύουν για να μπορεί να μετακινείται ο κόσμος του νησιού είναι κακό και για τον κόσμο που μετακινείται.  Ο υπουργός εγκαινίασε το νέο ταχύπλοο δηλώνοντας επίσης ότι «το θέμα δεν είναι να εγκαινιάζεις ένα πλοίο αλλά να διασφαλίζεις ότι αυτό μπορεί να κρατηθεί στη γραμμή». Συμφωνούμε φυσικά. Αλλά: o υπουργός φέρνει τώρα για ψήφιση ένα νομοσχέδιο που θεσμοθετεί το δικαίωμα του παντελώς ανεξέλεγκτου κεφαλαίου να στερεί το νησί από κάθε ταχύπλοο για οχτώ ολόκληρους μήνες κάθε χρόνο, παρέχοντας σε ένα μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο το δικαίωμα  να δρομολογεί μόνο το καλοκαίρι το πλοίο που ο ίδιος ο υπουργός εγκαινίασε δηλώνοντας ότι πρέπει να δρομολογείται όλο το χρόνο....

Κι αυτό αφού στο μεταξύ ψήφισε και ο ίδιος, μαζί με τον έτερο βουλευτή της συγκυβέρνησης από τη Χίο, ένα τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, το οποίο θα έκανε, υποτίθεται, τα πράγματα καλύτερα. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι το Μνημόνιο απειλεί να καταβυθίσει και πολιτικούς που δεν «περισσεύουν» στους χώρους τους, όπως ο κ. Μουσουρούλης της ΝΔ και ο κ. Τριαντάφυλλος του ΠΑΣΟΚ. Μέρος τελικά της κοινωνικής καταστροφής από το Μνημόνιο είναι και η ραγδαία κατασπατάληση ενός προηγουμένως άφθαρτου στελεχικού δυναμικού των αστικών κομμάτων, το οποίο αναλώνεται άμεσα χάριν του Μνημονίου.

Όταν όλα αποκλίνουν μνημονιακώς από τις καθημερινές ανάγκες της κοινωνίας, η  δημοκρατία ντύνεται στο χακί. Και με τους εργαζόμενους υπό καθεστώς γενικευμένης εντέλει επιστράτευσης τελειώνουν βίαια όλα τα ωραία που στηρίζουν τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα περί ελευθερίας, τόσο αυτά της παραλλαγής Μουσουρούλη και ΝΔ όσο και αυτά της παραλλαγής Τριαντάφυλλου και ΠΑΣΟΚ.

Θα ήταν όμως επικίνδυνα αφελές για όσους επιλέγουν τον ΣΥΡΙΖΑ να χαίρονται από την ταχύτατη απαξίωση με την οποία απειλείται ένας νέος πολιτικός τύπου Μουσουρούλη και Τριαντάφυλλου εξαιτίας της στήριξης στο Μνημόνιο, εξαιτίας της ψήφου σε μια πολιτική που διαλύει την κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να μην ανησυχεί όταν η απαξίωση αυτή  αφαιρεί από πολιτικούς τη δυνατότητα να συμβάλουν ώστε να μην υπάρχει απομάκρυνση και από αυτές ακόμη τις ελάχιστες σταθερές της αστικής δημοκρατίας,  ώστε να αποφεύγεται η διολίσθηση των πολιτικών τους χώρων προς το σκότος του πολιτικού και οικονομικού παρακράτους, ώστε να μη νομιμοποιηθούν οι γέφυρες διαφυγής προς την ακροδεξιά.

Η ταχύτατη αυτή απαξίωση βάζει ακόμη μεγαλύτερο φορτίο στους ώμους όσων ενδιαφέρονται να ανακοπεί η κοινωνική καταστροφή και να αποτραπεί μια κρίση ανθρωπιστική αλλά και δημοκρατίας. Καθιστά επομένως ακόμη δυσκολότερο το έργο μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Η ανάγκη όμως για κυβέρνηση της αριστεράς γίνεται, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ακόμη πιο επιτακτική.

Μιχάλης Σφυράκης

Τέλης Τύμπας