Δεν ξέρεις τί να παίξεις στα παιδιά;

Στο ΕΠΑΛ που διδάσκω προσπαθώ , κάθε μέρα,σε όλα τα τμήματα που μπαίνω,από την Α μέχρι τη Γ Λυκείου, να φέρνω την κουβέντα στην κρίση που ζούμε.
Λόγω της φύσης των μαθημάτων που διδάσκω , Ιστορία, Λογοτεχνία, οι αφορμές είναι πάμπολλες και τα παιδιά αρκούντως μεγάλα για να αντιληφθούν τα τεκταινόμενα.
Η αντιδραση της πλειονότητας των μαθητών μου είναι αντίστοιχη ενός ασθενούς χαμηλού μορφωτικού επιπέδου όταν του ανακοινώνει ο γιατρός του ότι πάσχει από καρκίνο.
-Αααααααααα, κυρία σταματήστε , πάθαμε κατάθλιψη , ή αυτά δεν μας νοιάζουνε εμάς , τους γονείς μας αφορούν.
Ο σκοπός μου είναι διττός, αφενός να τα εξοικειώσω με τον νέο ,λιτό, τρόπο ζωής που θα ζήσουν -και που δεν ειναι και κακός απαραιτήτως- αλλά κυρίως για να είναι έτοιμοι να αντισταθούν και να διεκδικήσουν εκ νέου αυτά που θεωρούν δεδομένα και θα τα χάσουν.
Η πρόθεση μου, αν και δεν είναι βέβαια να τα τρομοκρατήσω, δημιουργεί σκηνές αλλοφροσύνης στους περισσότερους που κλείνουν και τ αυτιά τους για να μην ακούνε!
Αυτό αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι γονείς εξακολουθούν να κάνουν το ίδιο λάθος που κάνουν χρόνια.Κρατούν τους έφηβους σε ένα κουκούλι δήθεν προστατευμένους αλλά στην ουσία ανέτοιμους και απροετοίμαστους να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστασεις με απαιτήσεις.
Ευτυχώς που με κοιτούν και κάτι μάτια με νόημα , παιδιών που ήδη περνάνε ζόρια και ξέρουν , αμίλητα συναινούν σ΄αυτά που λέω με τα μάτια τους ή ελαφρά νεύματα της κεφαλής.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να σας πω ποια παιδιά θα επιβιώσουν, έτσι;
σλ