Απάντηση εκπαιδευτικών στον κ.Μακριδάκη

ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ

Με αφορμή κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη σχετικά με την συμπεριφορά των καθηγητών που υπηρετούν στο σχολείο της Βολισσού, θα θέλαμε στο βαθμό που μας αφορά, να σημειώσουμε τα εξής:
1ον. Το σχολείο δεν έκλεισε με δική μας υπαιτιότητα. Ξεκινήσαμε, όπως κάθε μέρα, την προβλεπόμενη ώρα. Στις 16 και 17 του Γενάρη τις πρώτες πρωινές ώρες είχε χιονιά και ασυνήθιστα χαμηλές θερμοκρασίες. Στο σημείο που αρχίζει η ανάβαση του ορεινού όγκου του Αίπους, η τροχαία της Χίου σταμάτησε τα αυτοκίνητά μας και μας υπέδειξε να επιστρέψουμε, γιατί ο δρόμος ήταν αδιάβατος λόγω του πάγου.
Βιαστήκατε όμως κ. Μακριδάκη, το σχολείο λειτούργησε κανονικά την Τετάρτη στις 18 του Γενάρη και δεν έκλεισε για μια βδομάδα όπως προβλέψατε. Αποκαταστάθηκε η «εύρυθμη λειτουργία» του σχολείου που τόσο ανησυχούσατε! Όλοι ήμασταν εκεί μόνο που αναγκαστήκαμε να κάνουμε μάθημα εμείς και οι μαθητές μας χωρίς θέρμανση. Αυτό δεν είναι άξιο λόγου; Μήπως αν επιλέγαμε να μείνουμε στο χωριό θα είχαμε πετρέλαιο, θα είχαμε βιβλία, ή θα παίρναμε κανονικούς μισθούς;
2ον. Αναρωτιόμαστε λοιπόν εμείς οι εκπαιδευτικοί της Βολισσού, πότε ο Γιάννης Μακριδάκης, που αρθρογραφεί τακτικά, ασχολήθηκε με τα προβλήματα του σχολείου της Βολισσού αλλά και των εκπαιδευτικών γενικά; Εν έτει 2012 με ΔΝΤ και Τρόικα το πρόβλημα δεν είναι ο τόπος που επιλέγουμε να ζήσουμε αλλά ο τρόπος. Χωρίς βιβλία, πετρέλαιο, φωτοτυπικό χαρτί και με μισθούς εξαθλίωσης για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Ξέρετε δεν κάνουμε διακοπές στο νησί της Χίου, εδώ δουλεύουμε!
3ον. Από πότε αλήθεια η επιστημονική, η διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια των εκπαιδευτικών αξιολογείται από τον τόπο που επιλέγουν να μείνουν; Ο «καλός εκπαιδευτικός» είναι αυτός που βρίσκεται στα καφενεία και στις πλατείες των χωριών που υπηρετεί, πίνοντας καφέ, μπύρες και καλλιεργώντας δημόσιες σχέσεις με τοπικούς παράγοντες; Τη ζωή και τη δράση μας δεν την ορίζουμε ως υιοθέτηση ενός «διαφορετικού τρόπου ζωής», sui generis και πάντως αυτοαναφορικού, ως παρατηρητές των κοινωνικών διεργασιών από μακριά. Έχουμε την πεποίθηση πως η υπηρεσία προς την κοινωνία συντελείται μέσα και μαζί με την κοινωνία. Θεωρούμε τον εαυτό μας οργανικά ενταγμένο στο όλον της κοινωνίας και της φύσης, και προσπαθούμε, με εργαλεία τη διαλεκτική και την κριτική ανάλυση, να ερμηνεύουμε στοιχειωδώς τόσο τις δικές μας σχέσεις μ’ αυτές όσο και των συνανθρώπων μας. Αυτή την προσέγγιση και αυτή τη στάση ζωής προσπαθούμε να εμπνεύσουμε και στους μαθητές μας. Δεν κατέχουμε καμιά εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Δεν είμαστε βέβαιοι αν τα καταφέρνουμε πάντα. Αυτό, όμως, πιστεύουμε ότι είναι το πρώτιστο καθήκον μας ως εκπαιδευτικών και ως ενεργών πολιτών. Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, την παιδεία και κατ’ επέκταση την εκπαίδευση την οποία υπηρετούμε ως ατομικό κατόρθωμα αλλά ως κοινωνικό γεγονός, που δεν ανθίζει στη μόνωση, έστω ενός ελευθεριάζοντος lifestyle αναχωρητισμού. Η εγκατάλειψη της επαρχίας είναι κοινωνικό και σύνθετο φαινόμενο που δεν οφείλεται στην απουσία των εκπαιδευτικών στα χωριά.
5ον. Μπορεί οι περισσότεροι από εμάς να έχουμε επιλέξει να ζήσουμε στην πόλη, να προτιμούμε να κάνουμε 80χλμ τη μέρα κάτω από αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, αλλά σίγουρα δεν είναι τα θέλγητρα της διασκέδασης ο λόγος. Ξέρετε, ή πρέπει να γνωρίζετε, ότι στα 40 μας, στις ηλικίες που πλέον διοριζόμαστε (αν δεν είμαστε ακόμη αναπληρωτές) η ζωή μας είναι ούτως ή άλλως αλλού. Ναι, επιθυμούμε να βρισκόμαστε κοντά σε νοσοκομείο, σε πλοία και σε αεροπλάνα. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι πολλοί εκπαιδευτικοί εργάζονται και σε άλλα σχολεία εκτός Βολισσού. Πώς προτείνετε να κάνουν εκείνοι τις μετακινήσεις τους;
Αλλοτρίωση λοιπόν των εκπαιδευτικών είναι ο εγκλωβισμός σε έναν τόπο δίχως δικαίωμα επιλογής! Επιλέγουμε να μην εξαντλούμε τη ζωή και την ενεργητικότητά μας στη «συλλογή εμπειριών» από εξωτικούς τόπους όπως προτείνεις, αλλά, αντίθετα, να τολμούμε να μπούμε στη φωτιά και τον πειρασμό της ουσιαστικής αλλαγής της. Αποδεχόμενοι όμως και την ασκητική της υπέρβασης του αυτάρεσκου εγωκεντρισμού που αυτή η κίνηση προϋποθέτει, στην προσπάθειά της να συναντηθεί και με την ανάγκη του διπλανού.
Λυπούμαστε αλλά από ανθρώπους ντόπιους περιμέναμε μεγαλύτερη κατανόηση. Χωρίς υποκρισίες και μεγάλα λόγια!
Εκπαιδευτικοί της Βολισσού

Υ.Γ. Θα επιθυμούσαμε, αγαπητέ Γιάννη Μακριδάκη, να εξακολουθούμε να σε αισθανόμαστε κοινωνικό μας σύμμαχο και συνοδοιπόρο, ο οποίος ενώνει τη δική του φωνή και τη δική του προσπάθεια με τις δικές μας. Στην κατεύθυνση της αναβάθμισης της θέσης και του ρόλου τόσο του δημόσιου σχολείου όσο και των λειτουργών του, οι οποίοι καλούνται να υλοποιήσουν μέσα σε ιδιαίτερα δυσχερείς οικονομικές, κοινωνικές και προσωπικές συνθήκες, όχι μόνο στη Βολισσό αλλά και στο σύνολο της χώρας, το όραμα μιας εκπαίδευσης στην υπηρεσία του Ανθρώπου και των αναγκών του.

Σημ.χιώτικης σφίγγας

το ανωτέρω κείμενο αποστάλθηκε χωρίς υπογραφές στο μπλογκ μας και αποτελεί απάντηση στο κείμενο του Γιάννη Μακριδάκη που αναρτήθηκε εδώ :http://xiotikisfigga.blogspot.com/2012/01/blog-post_17.html