ΤΑ ΒΛΕΠΩ!

Λοιπόν, μέρες πούναι θα σας τα πώ χαρτοπαικτικά...
Λοιπόν,παίζουμε μια παρτίδα πόκα, τα χαρτιά έχουν ανοίξει κάτω σχεδόν όλα.
Απέναντι έχουμε Παπαδήμους και ΣΙΑ που έχουν τζογάρει τα πάντα, έχουν πει ρέστα, αλλά είναι δανεικά απο μας τα λεφτά τους.
Εμεις τους κοιτάμε.
Ξέρουμε ότι μπλοφάρουν, δεν έχουν ούτε επαφή με τα χαρτιά στο τραπέζι.
Το ξέρουμε.
Εμείς έχουμε μπροστά μας τα πάντα όλα.
Τα σπίτια μας,τα λεφτά μας, το μέλλον μας, την αξιοπρέπεια μας ακόμα και αυτην την επιβίωσή μας.
Έχουμε ζητήσει δικαίωμα απ το τραπέζι για να σκεφτούμε τί θα κάνουμε.Θα πάμε μέσα με το χαρτί μας;Δεν είναι πολύ καλό το χαρτί μας αλλά η δική μας κάβα είναι πραγματική ενώ η δικιά τους αέρας.
Μας έχουν πει τα ρέστα τους, με μπλόφα.
Υπάρχει και η πιθανότητα να πούμε ΠΑΣΟ από φόβο.
Μα , το βλέπουμε στο μάτι τους ότι μπλοφάρουν.
Τί φοβόμαστε;
ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΜΑΣ ΚΥΡΙΟΙ και γαία πυρί μειχθήτω

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Στη ρωγμή του χρόνου

Ο Ενιαυτός,ο Χρόνος.
Ο Άνθρωπος τον εμέτραγε παλιά, όταν ήταν πρωτόγονος, με την κίνηση των άστρων, το χάσιμο του φεγγαριού (η εξαφανιση της Σελέ(η)νης έγινε με τα χρόνια τραγούδι: η Αρπαγή της Ελένης), την γη που κάρπιζε και πέθαινε για να ξαναγεννηθεί.
Θέλει να βάζει το Χρόνο, ένα παιδί που παίζει ζάρια ως είπε κι ο μπαρμπα Ηράκλειτος,σε κουτιά να τον μετράει να νιώθει σιγουριά ότι τον κουμαντάρει ο Άνθρωπος.
Τώρα ο Σύγχρονος, βελτιωμένος Άνθρωπος έχει βάλει σημάδια στο ημερολόγιο που δεν σημαίνουν τίποτε αλλά του δίνουν τη σιγουριά ότι μετρώντας τις μέρες ακουμπά την αιωνιότητα.
Με πράξεις σημαδεύεται ο Χρόνος, με βλέμματα,χάδια, κουβέντες ,γεννήσεις, θάνατο.
Δεν φτάνουν μόνο δύο χέρια να να προστατέψουν το μωρό που γεννιέται, θέλεις κι άλλα χέρια να το σκεπάσουν.
Δεν θα ευχηθώ τίποτα.Ποτέ δεν ευχήθηκα.
Κυλά το ποτάμι της ζωής και δεύτερη φορά μέσα δεν θα μπούμε ξανά.
Ζήστε όπως ένα δένδρο, ένα πουλί, ένα ελάφι.
Και φύγετε πλήρεις.
Καλώς νάρθει και το 2012-συνηθισμένοι είμαστε στις ανούσιες αλλαγές.

Σοφία Λαμπίκη

Δεν θα υποκύψουμε ! του Γιάννη Μακριδάκη

Αποχαιρέτισα το 2011 κάνοντας επίσκεψη σε έναν αγαπημένο μου φίλο ο οποίος γεννήθηκε το 1916. Τον βρήκα να κάθεται σ' ένα σκαμνί δίπλα στο τζάκι του σπιτιού του και να κοιτάζει τις φλόγες. Οι κόρες των ματιών του ίσα που φαινότανε μέσα από τα χοντρά γυαλιά του αλλά με γνώρισε αμέσως μόλις μπήκα στο σπίτι και φώναξα το όνομά του για να μην τρομάξει. Μεγάλος αγωνιστής ο μπάρμπα Στέλιος. Στρατό στο αλβανικό, ξανά στρατό στη Μέση Ανατολή, σύρματα στο Ντεκαμερέ κι ύστερα Αη Στράτη και Μακρονήσι, κοντά είκοσι χρόνια βασανισμένος από την εξουσία και όλα τα υπόλοιπα από την κοινωνία. Δαχτυλοδειχτούμενος αριστερός ανάμεσα σε ανθρώπους αμόρφωτους, έρμαια κάθε λογής προπαγάνδας και προκατάληψης.
Έμαθα πως πήρες το περιβόλι του τάδε, μου είπε γελώντας μόλις έκατσα πλάι του. Χάρηκα μόλις το 'μαθα πως το πήρες εσύ. Αυτός ήτανε σκληρός άνθρωπος. Στην Πείνα πουλούσε ένα ζευγάρι λαστιχένιους πάτους των παπουτσιών και έπαιρνε 28 οκάδες λάδι. Μαυραγορίτης, έτσι τα 'καμε τα λεφτά και την περιουσία. Και εμένα μου λεγε, Στέλιο, εγώ τα λεφτά τα καμα με τον ίδρο μου, δεν είμαι εγώ κουμουνιστής σαν εσένα. Σφούγγιξε με τον αντίχειρα το μέτωπό του ο μπάρμπα Στέλιος γέρνοντας λίγο το κεφάλι δεξιά για να μου δείξει ακριβώς την κίνηση και το ύφος του τότε συνομιλητή του. Ύστερα, συνέχισε, όταν έχτιζε το σπίτι του, είχε πάρει εργολάβο τον αδερφό μου. Και του είπα λοιπόν του αδερφού μου να τον ρωτήσει μήπως μπορώ να πάω να δουλέψω κι εγώ στην οικοδομή επειδή χρειαζόμουνα μεροκάματα για να ταίσω τα παιδιά μου. Τον ρωτάει λοιπόν τον αδερφό μου σαν του το πε, αυτός είναι κουμουνιστής, εγγυάσαι εσύ για αυτόν; Εγγυήθηκε λοιπόν ο αδερφός του ο Παναγής και δούλεψε μεροκάματο στο γιαπί ο Στέλιος. Κι ο Παναγής ήτανε στον Άη Στράτη και στη Μακρόνησο αλλά τον θεωρούσανε δευτέρας τάξεως κουμουνιστή, πιο ακίνδυνο διότι δεν είχε κάνει στα Σύρματα όπως ο άλλος. Τον Στέλιο τον είχανε για κομουνιστική αυθεντία!
Και κοίτα πως τα φερε η ζωή, μου λέει μετά γελαστός πάλι. Να τη διαφυλάει ως κόρη οφθαλμού την περιουσία του, να γδέρνει τον κόσμο για να την αβγατίσει και μόλις τα 'κλεισε τα μάτια του, την πουλήσανε οι απόγονοι, τη διασκορπίσανε, και έτυχε να το πάρεις εσύ το περιβόλι! Αν γινότανε τώρα να αναστηθεί και να το 'βλεπε αυτό το πράμα, θα ξαναπέθαινε αμέσως! Πως πήγε το πιο καλό του περιβόλι σε έναν αριστερό! Δε μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια του ο Στέλιος καθώς τα λεγε αυτά και τα άφησε να ξεχυθούνε γάργαρα, έλαμπε ευχαριστημένη η φάτσα του μπρος στο τρέμουλο της φωτιάς. Όση ώρα τα λεγε αυτά, εμένα το μυαλό μου έτρεχε στις σύγχρονες "αγορές" που κυβερνάνε με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο τον κόσμο σήμερα. Που ξεζουμίζουνε λαούς ολόκληρους για να αβγατίσουνε τα κέρδη τους. Στις "αγορές" που πίσωθέ τους κρύβονται άνθρωποι, άπληστοι, αμόρφωτοι άνθρωποι, άνθρωποι αλαζόνες που δεν έχουνε καταλάβει τίποτα από τη μικρότητά τους, ούτε καν την πνοή τους που τους ορίζει και μια των ημερών θα πάψει αλλά ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτούς.
Εκεί τώρα να σπέρνεις, να βάζεις κήπους, σοβάρεψε απότομα ο μπάρμπα Στέλιος και μου διέκοψε τις σκέψεις, με προσγείωσε πάλι μπρος στο τζάκι του. Είδες τι μας έχουνε κάνει; Κατοχή έχομε πάλι, θα ρθει και πείνα όπου να 'ναι. Εγώ συμφωνούσα αμίλητος. Αλλά εμείς δεν θα υποκύψομε, μου είπε με φωνή που έγινε ξαφνικά στεντόρια, σαν να βγήκε μέσα από τις πέτρες του τζακιού ένιωσα. Μπορεί να μην έχουμε να φάμε αλλά δεν θα υποκύψομε. Λάμψανε τα μάτια του. Η ψυχή του το λεγε ακόμα. Θα τρώμε χόρτα και ρίζες άμα χρειαστεί, αλλά δεν θα υποκύψομε, ξανάπε για τρίτη φορά, θα αγωνιστούμε. Σταμάτησε και με κοίταζε μες στα μάτια κάτω από τα χοντρά του γυαλιά.
Ναι μπάρμπα Στέλιο, δεν θα υποκύψουμε, είπα. Δεν θα μας στείλουνε αυτοί ούτε στο ψυχιατρείο ούτε στον τάφο.
Ε, στο ψυχιατρείο, μπορεί να πάνε κάποιοι από μας, ανταπάντησε σε τόνο χαμηλό, συνωμοτικό, και αναστέναξε προβληματισμένος. Μάλλον γύρισε η σκέψη του πίσω. Διότι τα μάτια του καρφώθηκαν στις φλόγες και δεν ξαναμίλησε. Αναθυμόταν μάλλον τους συντρόφους του στο Μακρονήσι, που τρελαθήκανε από το ξύλο το ανελέητο των ΕΣΑτζήδων. Μου τις είχε διηγηθεί αυτές τις ιστορίες αμέτρητες φορές στο παρελθόν.
Σηκώθηκα να φύγω αργά αργά μιας και ταξίδευε το μυαλό του.
Χαιρετηθήκαμε με μια απλή ευχή. Να ξαναβρεθούμε σύντομα. Τίποτ' άλλο.

Εγώ δεν είμαι ποιητής - Νίκος Παπάζογλου

πολλοί μας χαιρέτησαν το 2011

μόνον γι΄αυτόν κλάψαμε

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ ΓΙΑ ΤΟ 2011

Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2011
Κατόρθωσε να εισπράττει από άνεργους και εργαζόμενους περισσότερα από όσα βγάζουν ή έχουν στην άκρη και το έλλειμμα να μεγαλώσει.
Εύφημος μνεία για την εξαφάνιση του σκανδάλου της PROTON.
Χρυσό Βατόμουρο για το χαράτσι στη ΔΕΗ.
ΑΞΙΟΣ,ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!


ΤΟ ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2011
(στον επόμενο τόνο ο μισθός σας θα είναι 500ε, 400ε, 320ε, 250ε....)




ΤΟ ΠΑΠΑΚΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2011
(το βραβείο βεβαίως απονέμεται στο παπάκι για την υπομονή που έδειξε όταν το ζούλαγε ο χαζός με το μουστάκι)


ΤΟ ΑΥΤΟΚΑΘΑΡΙΖΟΜΕΝΟ ΠΤΥΕΛΟΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2011
Ποτέ τόσοι πολλοί δεν ροχάλιασαν τόσο πολύ κάποιον που δεν πήρε πρέφα τίποτα


Η ΜΟΥΤΖΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2011
(συνδυάζεται και με το βραβείο χοντρομαλάκα ένστολου που μιλάει στο κινητό την ώρα που τον μουτζώνουν)
Συνοδεύτηκε από Έπαθλο Ημερήσιας Αποβολής
νάσαι καλά παιδί μου!




Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ  ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ 2011
(οι ανθυποψήφιοι του απεχώρησαν με σεβασμό )



ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΛΟΙΩΔΟΥΣ ΚΕΝΩΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ 2011
(απέδειξε ότι οι κουράδες πάντα, μα πάντα ανεβαίνουν στην επιφάνεια του βούρκου)





ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΕΒΟΡΚΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ 2011
ΛΑΤΡΕΥΤΟΣ!
με απλές κινήσεις θα μας στείλει ανώδυνα όλους στον τάφο.
(πέρυσι είχε βραβευτεί με το βραβείο Βασιλάκη Καίλα για το κλάμα του)






ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΡ΄ΟΛΙΓΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ 2011
(ρε τί χάσαμε!)



ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ 2011
ΒΡΑΒΕΙΟ ΥΠΟΖΥΓΙΟΥ ΛΑΟΥ
ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ
για την οσφυοκαμψία του, την καρτερία του στα ληστρικά μέτρα, για τον κοινωνικό του κανιβαλισμό,τη μεμψιμοιρία του, τη θρησκοληψία του,την έλλειψη αντίστασης,την ευπιστία του, τον ραγιαδισμό του,την κλαψομουνιά του.
Αξιος κι αυτός και αντάξιοι οι κυβερνώντες του
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΠΡΟΥΜΗΤΑ!

αγαπούλα..τη πεθερούλα

Το ΙΚΑ ανανέωσε την σύμβαση με τον "Όμιλο Δασκαλαντωνάκη", με την οποία του παραχωρεί την εκμετάλευση του ξενοδοχείου "Μακεδονία Παλλάς", μέχρι τον Οκτώβριο 2012.
Το ενοίκιο ορίζεται στις.........5000 ευρω τον μήνα!!!!!!!!!!
Σχόλιο: Στην ελεύθερη αγορά με το ίδιο τίμημα νοικιάζεις ξενοδοχείο Γ' κατηγορίας, δυναμικότητας 15 δωματίων περίπου.
να συμπληρώσω ότι ο Δασκαλαντωνάκης ειναι πεθερός του Σηφουνάκη

Ο δικός μας Λιακόπουλος

"Ζούμε τον Γ ' Παγκόσμιο"δήλωσε χτες σε συνέντευξη ποταμό που έδωσε σε τοπικό κανάλι ο εκσυχρονιστής και υπερεκτιμημένη ελπίδα και ταλέντο του τόπου μας Κοτσακάς.
Επίσης μας πληροφόρησε ότι η Ελλάδα υποφέρει μετά από συντονισμένο σχέδιο Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών και Εβραίων Τραπεζιτών και έκλεισε με την μοναδική ελπίδα μας  "Ελλάδα-Ορθοδοξία - Ελληνισμός".
Άιντε, βοήθειά μας αλλά την άλλη φορά θέλω και αναφορά σε Νεφελίμ.

Dead Can Dance - The Host Of Seraphim

Κείμενο διαμαρτυρίας 19 ανηλίκων

Στον ξενώνα ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων επί της οδού Λεμεσού 17, Αγ. Δημήτριο Αττικής, κτίριο της Εκκλησίας της Ελλάδος στεγάζονται 19 παιδιά. Στο παρακάτω κείμενο διαμαρτυρίας τους ζητούν να κοινοποιηθούν και να λυθούν καίρια προβλήματα τα οποία είναι σε πλήρη αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα όπου τίθονται ζητήματα αξιοπρέπειας και ασφάλειας.
Σε επιστολή τους από 23/12/2011 προς την Ύπατη Αρμοστεία των Η.Ε., ακόμα δεν έχουν λάβει απάντηση. Παραθέτουμε την επιστολή τους αυτή καθώς και το κείμενο διαμαρτυρίας τους.

Η επιστολή προς την Ύπατη Αρμοστεία:
Εκκλησία της Ελλάδος
Λεμεσσού 17
Άγ. Δημήτριος Αττικής
Ξενώνας Ασυνόδευτων Ανηλίκων Προσφύγων

Θα παρακαλούσαμε όπως μας στέλνατε πληροφορίες σχετικά με τα δικαιώματα των ασυνόδευτων ανηλίκων. Συγκεκριμμένα εάν δικαιούμαστε κάποιο επίδομα, τα κριτήρια αξιολόγησης στέγης, είδη ρουχισμού, μόρφωση, πλήρη γεύματα, ιατρική/φαρμακευτική περίθαλψη και ό,τι άλλο δικαίωμα για την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας.


Στον ξενώνα μας υπάρχει ελλειπής ιατρική και μορφωτική φροντίδα, προβλήματα σίτισης, θέρμανσης και άλλων σχετικών για τη ομαλή και αξιοπρεπή διαβίωσή μας. Θα ήταν συνετό να έχουμε πρόσβαση και επικοινωνία με άλλους φορείς για την ομαλή ένταξή μας στην κοινωνία καθώς επίσης και επικοινωνία με όσους από μας έχουμε συγγενείς στο εξωτερικό διότι τώρα είμαστε αποκλεισμένοι στον ξενώνα.
Παρακαλώ να μας ενημερώσετε το συντομότερο δυνατόν για τα δικαιώματά μας.


Κείμενο διαμαρτυρίας:


Με τη παρούσα διαμαρτυρία παραθέτουμε όλα τα ονόματα και υπογραφές 19 αγοριών που μένουμε στον καταυλισμό αυτό όπου έχουμε πολλά προβλήματα μεταξύ των οποίων είναι τα εξής:

1. Σίτηση:
Η τροφή μας παραδίδεται απ'έξω, είναι κυρίως χαλασμένες σαλάτες και ξερό ψωμί, συνήθως μουχλιασμένο.

2. Παγωνιά στους Κοιτώνες:
Το σπίτι είναι υπερβολικά κρύο και μας ενημέρωσαν ότι και στα δικά τους σπίτια δεν έχουν θέρμανση άρα δεν μας χρειάζεται.

3. Ρουχισμός:
Δεν έχουμε ρούχα και δεν μας δίνονται ρούχα στα μέτρα μας.

4. Χρήματα:
Δεν μας δίνουν χρήματα για ιδία χρήση όπως πχ για ρούχα, προσωπικά είδη ούτε για κάρτα τηλεφώνου.

5. Σαπούνι και Οδοντόκρεμα:
Το σαπούνι που χρησιμοποιούμε δεν ενδείκνυται για καθαριότητα σώματος και μας ενημέρωσαν ότι "αν δεν μας αρέσει, να αγοράσουμε οι ίδιοι". Αυτό δεν μπορεί να γίνει εφόσον δεν έχουμε χρήματα.

6. Χρησιμοποιούν τα προσωπικά μας δεδομένα με προσβλητικό τρόπο:
Για να δημιοουργηθεί αντιπαράθεση μεταξύ μας, χρησιμοποιούν τα προσωπικά στοιχεία μας προσβάλλοντάς μας. Δεν ενδιαφέρονται για μας και τα αισθήματά μας και ούτε μας σέβονται.

7. Υπάρχει ένα αγόρι ο Azdin Zara:
Αυτός έχει πρόβλημα ομιλίας και επίσης δεν ακούει καλά. Ζήτησε να πάει σε Νοσοκομείο από τότε που ήρθε πριν 5 μήνες και δεν έχει πάει ακόμα ούτε και σε σχολείο.

8. Νοσοκομείο:

Μας δίνουν ένα πρόχειρο χάρτη όπου πάμε μόνοι μας χωρίς να γνωρίζουμε τη γλώσσα. Δεν μας δίνονται φάρμακα.

9. Πρώτες Βοήθειες:

Δεν υπάρχει πρώτη βοήθεια στον ξενώνα και μας δίνουν ντεπόν για όλες τις παθήσεις.

10. Τα 2 αγόρια Fahim/Falhad:

Δεν του επιτρέπεται να βγουν έξω καθόλου σαν να ήταν σε φυλακή χωρίς να γνωρίζει κανένας μας το λόγο.

11. Ταξειδιωτικά έγγραφα:

Χρειαζόμαστε έγγραφα για να συναντήσουμε τις οικογένειές μας και να φτιάξουμε το μέλλον μας.

Υπογράφουμε:

1. Ismail Bilali, 2. Bokanta Lungage, 3. Keita Alassane, 4. Azdin Zara, 5. Amadou Kain Camara, 6. Muhammad Yaseen, 7. Badri Sabir, 8. Ousman Suwareh, 9. Najibolah Mohamad, 10. Muhammad Sarfraz, 11. Muteba Mubanga, 12. Mohamed Billo Barry, 13. Ali Mohammadi, 14. Issa Kallon, 15. Farhad Nzari, 16. Fahim Nzari, 17. Makiese Lajoie, 18. Bilal Mohamad, 19. Sohail Hassan

(η φωτό από επίσκεψη του αρχιεπισκοπου στη ΜΚΟ Αποστολή στην οποία ανήκει το Ίδρυμα)

Η Λουκία (μας) Ρικάκη έχασε την άνιση μάχη με την αρρώστια και μας άφησε για πάντα!

Η ΛOYKIA PIKAKH σκηνοθέτης παραγωγός συγγραφέας και πολλά άλλα έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω της ερήμους ανθρώπους και τοπία (γ.κ)

Η Λουκία μας έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Φεύγει με τις ευχές της οικογένειας της και του συντρόφου της. Η κηδεία θα γίνει την Παρασκευή. Η Λουκία έχει ζητήσει να μην υπάρξουν στεφάνια αλλά δωρέες.

H Λουκία Ρικάκη γεννήθηκε το 1961 στον Πειραιά.
• Σπούδασε Ιστορία Τέχνης, Κινηματογράφο, Γραφικές Τέχνες και Φωτογραφία στο Dartington College of Arts στην Αγγλία.
• Εργάστηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο και στο Υπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
• Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε την εταιρεία ORAMA FILMS μια από τις καθιερωμένες εταιρείες παραγωγής θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και το 2000 ίδρυσε την εταιρεία TRICKY TRICK FILMS.
• Το 1996 ίδρυσε και διευθύνει τις 2 θεατρικές σκηνές του Θεάτρου “104 – Κέντρο Λόγου και Τέχνης” και το Ελληνικό Κόμεντυ Κλαπ στην Αιόλου 48-50.

υποστηρικτές του Εφραίμ διαμαρτυρόμενοι έξω απ΄το Εφετείο
ανάμεσα τους και ο Άη Βασίλης

Το Ποτάμι

Έκανε κρύο, πολύ κρύο..
Χειρότερα απ΄το κρύο που έκανε όταν χιόνιζε στα βορεινά της πατρίδας της.
΄Ετρεχε…
Άκουγε πίσω της σκυλιά να αλυχτάνε και δεν ήξερε αν ήταν σκυλιά των Τούρκων στρατιωτών ή των τελευταίων χωριατόσπιτων που είδε από μακριά φωτισμένα.
Μόνο έτρεχε και κρύωνε
Και τραβούσε απ΄το χέρι το γιό της, αμούστακο παιδάκι που το ξεσήκωσε στο δρόμο να το γλυτώσει.
Πού νάναι ο άντρας της; σκεφτόταν
Χαμένος 3 μήνες τώρα. Να ζεί;
Έτρεχε μες το σκοτάδι .Το κρύο τη νύσταζε κι έλεγε από μέσα της στίχους απ΄το Σαχναμέ του Φερντοσί που είχε μάθει παιδί για να κρατιέται ξύπνια.
Ο μικρός δεν έκλαιγε πια. Είχε σταματήσει. Τον πρώτο καιρό έκλαιγε συνέχεια, ήθελε το σπίτι του, το γάτο του, τους φίλους του.
Πώς να εξηγήσεις σ΄ένα παιδί ότι πρέπει να τα αφήσεις πίσω όλα για να γλυτώσεις τη ζωή σου; Ότι πρέπει να πας χιλιόμετρα μακριά, παράνομος, σε μια Βόρεια πατρίδα, ξένη, σε συγγενείς μακρινούς για να γλυτώσεις;
Πλήρωσε όλη την περιουσία της στον Τούρκο που την πέρασε απ΄τα σύνορα και την έφερε εδώ σ΄άλλα σύνορα για να τα περάσει κι αυτά και νάβρει μπρος της άλλα , καινούργια.
Βρωμιάρηδες Αραβες τους φώναζαν στο δρόμο, Ιρανοί είμαστε έλεγε η γυναίκα, Πέρσες με ιστορία χιλιάδες χρόνια, πολιτισμό και κοιμισμένους βασιλιάδες στην έρημο.
Σκουπίδια και βρωμιάρηδες είστε τους λέγανε. Πρόσφυγες, λαθραίοι, κλέφτες κι εγκληματίες.
Έμαθε να σωπαίνει και να προχωρά. Και να τραβά το δρόμο της και το γιό της μαζί, αμίλητη.
Κρύο που κάνει, σκέφτηκε. Εδώ μπροστά πρέπει να είναι το ποτάμι που της είπε ο Τούρκος. Απέναντι έβλεπε μακριά σπίτια, φωτισμένα, έχουν γιορτή οι Έλληνες της είχε πει, εύκολα θα περάσεις απόψε , κανείς δεν θα φυλάει το ποτάμι.
Μόνο απ΄το ποτάμι περνούσανε πια, φυλάγανε γύρω - γύρω Ευρωπαίοι αστυφυλάκοι.
Μόνο απ΄το νερό.
Ενοιωσε το έδαφος να χαμηλώνει , κι άκουσε τη βουή του ποταμού.
Μαύρο και κρύο. Από μέσα έπρεπε να περάσει κι αυτή και το παιδί. ’Ετσι της είπε ο Τούρκος. Απέναντι θα περίμενε ένας Έλληνας να την πάει παρακάτω.
Αν πέρναγε το ποτάμι..
Κουκούλωσε το μικρό. Τον φίλησε. Τον έπιασε απ΄το χέρι και βούτηξαν στα αφώτιστα νερά. Δεν είχε φεγγάρι, καλή νύχτα για πέρασμα.
Το κρύο νερό τους μαχαίρωσε .Ένα μικρό βογκητό και κλάμα βγήκε απ τα χείλια του παιδιού.
Αμίλητοι κι οι δυό άρχισαν να κολυμπούν στο πουθενά.
Άκουσε κάτι σκυλιά μακριά αλλά δεν ήξερε αν ακούγονταν από κει που φύγανε ή από κει που πηγαίνανε.
Πάγωνε, δεν ένιωθε τα χέρια της , αν κράταγε το παιδί δεν καταλάβαινε. Το φώναξε ,δεν πήρε απάντηση.
Το νερό την παράσερνε και πάγωνε. Βούλιαζε.
Ένιωσε κάτω απ τα πόδια της την άμμο του ποταμού. Κάπου θα είχε χάσει τα παπούτσια της.

Ένιωσε κάτω απ΄τα πόδια της την άμμο. Ζεστή, καφτή. Γελούσε. Ήταν νέα, κορίτσι πράμα και μύριζε τα τριαντάφυλλα της πατριδας της του Ισφαχάν.
Οι φίλες της την φώναζαν να πάει να παίξουν.
Γέλασε ξανά.
Είχε φτάσει στο σπίτι πιά.

σοφία λαμπίκη

«Με τη ζωή τους πλήρωσαν την προσπάθεια να διασχίσουν κολυμπώντας τον ποταμό Έβρο, για να περάσουν από την Τουρκία στη χώρα μας ένα 12χρονο αγόρι, με τη μητέρα του. Το πτώμα του αγοριού βρέθηκε δίπλα στην παγωμένη σορό της 59χρονης μητέρας του, στις όχθες του ποταμού Έβρου στην περιοχή Φερών, ενώ από τα έγγραφα που βρέθηκαν στα ρούχα τους προκύπτει ότι είναι Ιρανικής καταγωγής.»Από τον Τύπο

Καθ΄οδόν προς Αθήνα

Λίγο πριν τις 2 και μισή το μεσημέρι ξεκίνησε από την Χαλκιδική η κάθοδος του ηγούμενου Εφραίμ στην Αθήνα.
Όπως δήλωσε ο συνήγορός του, Άρης Χαραλαμπάκης, "ο ηγούμενος πέρασε με πλωτό μέσο στην Χαλκιδική και εκεί επιβιβάστηκε σε αυτοκίνητο συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δυναμης και αυτή την στιγμή είναι καθ΄οδόν προς την Αθήνα. Αμέσως μόλις φτάσει ο αρχιμανδρίτης Εφραίμ, θα περάσει από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, θα μεταχθεί στο Εφετείο, ώστε να εκτελεστεί το ένταλμα προσωρινής κράτησής του."
Nωρίτερα, όπως δήλωσε ο διοικητής του Αγίου Όρους Αρίστος Κασμίρογλου, ο γιατρός πήγε το πρωί στο κελί του ηγούμενου για να κάνει την εξέταση.
"Εγώ δεν τον έχω επισκεφθεί για να μην τον επιβαρύνω, ως μοναχός φαντάζομαι ότι αντιμετωπίζει με καρτερικότητα και υπομονή και φαντάζομαι ότι σέβεται τους νόμους του κράτους και τις δικαστικές αποφάσεις όπως ο καθένας μας", είπε ο κ. Κασμίρογλου όταν ρωτήθηκε για το πως αντιμετωπίζει όλη αυτή την περιπέτεια ο ηγούμενος Εφραίμ.


Σάκχαρο,υψηλός πυρετός,δισκοπάθεια, χαλάζιο στον αριστερό οφθαλμό,νευρική αλωπεκίασις,πτώση μητρας σε συνδυασμό με επαπειλούμενη κύηση, στένωση απευθυσμένου,αγχώδης δυσκοιλιότης,παραμορφωτική παρανυχίδα,αποφρακτικό διάφραγμα ρινός, ουροδοχική στενότης μετά πέτρας.
Ούτε ο Ιώβ δεν δοκιμάστηκε από τον Θεό όσο ο Άγιος Γέροντας.

Αργύρης Χιόνης ~ Ποιήματα

‎"Όταν πεθαίνει ο νεκροθάφτης, άλλοι νεκροθάφτες τον κηδεύουνε. Εμένα ωστόσο μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στην τελευταία του κατοικία τον οδηγούνε οι νεκροί που ο ίδιος έθαψε όσο ζούσε, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που τους πρόσφερε, ή ακόμα ότι μόνος του, με το αργό, επίσημό του βήμα, μεταφέρει τον εαυτό του ως το μνήμα όπου χώνεται και από πάνω του τραβά το χώμα σαν κουβέρτα. "

‎"Πέφτεις απ΄το κλαδί και κλαις. Γιατί; Δεν το ‘ξερες πως είσαι φύλλο;"

"Υπάρχουν άλογα που συνεχίζουν να καλπάζουν ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένα στο γρασίδι."

‎"Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους."

«Κάνε με να κλάψω» είπε ο βασιλιάς
«κάνε με να κλάψω» είπε και γέλαγε.
«Χάθηκε η μάχη, κάνε με να κλάψω»,
χάθηκε ο διάδοχος» είπε και γέλαγε.
«Ο εχθρός μου νίκησε, κάνε με να κλάψω,
χάνεται η χώρα μου» είπε και γέλαγε.
«Δύναμη στο κλάμα» είπε ο τζουτζές
«δεν έχω καμιά»» είπε και γέλαγε.
«Των δακρύων την τέχνη δεν μου τη διδάξανε,
δεν μου τη ζητήσανε» είπε και γέλαγε.
«Με διαταγή σου, έγινα χαρούμενος,
Ξέμαθα στον πόνο» είπε και γέλαγε.
«Τώρα, πώς θα κλάψω;» είπε ο τζουτζές.
«Τώρα, πώς θα κλάψω;» είπε ο βασιλιάς.
«Τώρα, πώς θα κλάψω;» είπε και γέλαγε.
(Από την ενότητα «Εκδοχές του τέλους»)

Αργύρης Χιόνης


Το τηλεφώνημα είχε άσχημα νέα. Ξαφνικά σήμερα το απόγευμα "έφυγε" από καρδιακή προσβολή ο Αργύρης Χιόνης. Ο Αργύρης μας. Την Τρίτη ή την Τετάρτη θα κηδευτεί στο Θροφαρί. Ακόμα φτωχότεροι...

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ

«Δεν υπάρχει η ψυχή που υπήρχε κάποτε»...

Συνέντευξη στον Νίκο Ρουμπή

Λατρεύει την ελληνική επαρχία και τις παραδόσεις και γίνεται η φωνή όσων αρνούνται πεισματικά να προσαρμοστούν στη «νέα τάξη πραγμάτων» αφού δηλώνει «οπαδός της αποανάπτυξης». Είναι ένας άνθρωπος που έχει αναγάγει σε επάγγελμα την επικοινωνία με γέροντες ανθρώπους, και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού αυτοί αποτελούν τους ήρωες των βιβλίων του. Ο λόγος για τον συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, ο οποίος πρόσφατα μπήκε στα σαράντα του και στόχος του, όπως μας είπε, είναι «να ζήσει σαν πουλί, αφήνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο άσχημο αποτύπωμα στον πλανήτη». Τα βιβλία του είναι ψυχογραφικά και παραστατικά του παλιού ελληνικού τρόπου ζωής, του οποίου δηλώνει θαυμαστής και παρατηρητής συνάμα. Η Βολισσός Χίου είναι ο μόνιμος τόπος κατοικίας του, εκεί όπου ζει μια ζωή διαφορετική από αυτή ενός σύγχρονου ανθρώπου, απομακρυσμένος από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η χριστουγεννιάτικη «Ε» φιλοξενεί αυτή τη γιορτινή μέρα συνέντευξη με τον Γιάννη Μακριδάκη, ο οποίος μας μίλησε για τα Χριστούγεννα του τότε και του τώρα αλλά και γενικότερα για το σύγχρονο τρόπο ζωής που αλλοιώνει τους ανθρώπους και τη «χαμένη Ελλάδα» που καλούμαστε να ανακαλύψουμε από την αρχή.

* Γιάννη, βρισκόμαστε ανήμερα των Χριστουγέννων σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη όπως η Λάρισα. Εσύ είσαι ένας άνθρωπος που γνωρίζεις και αγαπάς την επαρχία. Πόσο έχει αλλάξει η γιορτή των Χριστουγέννων από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή;

- «Προσωπικά γνωρίζω καλύτερα τις παραδόσεις της Χίου. Οι άνθρωποι τα παλιότερα χρόνια περίμεναν πως και πως τα Χριστούγεννα, όλοι οι φούρνοι του χωριού δούλευαν πυρετωδώς, είχαν επίσης και τα ονομαστά «χοιροσφάγια». Πάντα στις γιορτές των Χριστουγέννων η κάθε οικογένεια έσφαζε από ένα χοίρο, τον τηγάνιζαν και κρατούσαν το κρέας μέσα σε γυάλες για να το τρώνε όλο το χρόνο. Μόνο τα Χριστούγεννα έσφαζαν και κρατούσαν το κρέας εκείνου του χοίρου για όλη τη χρονιά. Τρώγανε χοιρινό μια φορά στο τόσο, γενικά ήταν άλλα σκαριά ανθρώπων. Ενώ τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, τα χωριά και οι επαρχιακές πόλεις έχουν γίνει κακέκτυπα της πρωτεύουσας. Τα χωριά είναι έρημα πλέον, προχθές άκουγα τους γέροντες του Βολισσού να συζητάνε στο καφενείο και να μνημονεύουν εποχές όταν τα χωράφια και τα βουνά ήταν γεμάτα με κόσμο τέτοιες γιορτινές μέρες. Τώρα όλα έχουν εγκαταλειφθεί, έχουν γίνει ζούγκλες. Όπως και να ‘χει, δεν υπάρχει η ψυχή που υπήρχε παλιά, δεν το βιώνει ο κόσμος όπως κάποτε γιατί οι απολαύσεις έχουν γίνει πιο εύκολες ενώ παλιά απόλαυση ήταν οι γιορτές. Ήταν μια ευκαιρία για να ξεδώσει ο κόσμος από τη σωματική κόπωση που κατέβαλε για να κερδίσει τη ζωή του. Τώρα, όσο «προοδεύσαμε» τα πράγματα απομυθοποιήθηκαν και δεν τα ζούμε με το μεγαλείο με το οποίο τα ζούσαμε τότε. Έχουμε χάσει πολύ σε πρωτογενείς γνώσεις, βασικές για να ζήσουμε».ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ...

* Αυτές τις γνώσεις στις οποίες αναφέρθηκες, θα ήθελα να τις συνδέσω με την ελληνικότητα. Μπορούμε να βρούμε αυτή τη χαμένη ελληνικότητα μέσα από τέτοιες γιορτές; Είναι μια ευκαιρία;

- «Νομίζω ότι η ευκαιρία είναι γενικότερα στην κρίση και όχι μόνο στα Χριστούγεννα. Πιο συγκεκριμένα, η τελευταία μας ευκαιρία είναι οι γέροντες που ζουν στα χωριά και που έχουν τις γνώσεις στις οποίες αναφερθήκαμε και που μπορούν να μας τις μεταδώσουν για να επιστρέψουμε σε αυτό που είπες ελληνικότητα. Διότι η Ελλάδα ήταν μια χώρα ανθρώπων όπου ο λόγος τους ήταν συμβόλαιο, ήταν μια χώρα ανθρώπων που δεν χρειάζονταν χαρτιά και υπογραφές. Αυτό ισχύει ακόμα στα χωριά μας, αν και τείνει να εκλείψει, υπάρχουν όμως οι τελευταίοι εκφραστές αυτής της ντομπροσύνης. Αυτό το πράγμα έχει χαθεί, είμαστε όλοι δέσμιοι συμβολαίων και μιας φτιαχτής πραγματικότητας».

* Κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου, πιστεύεις ότι το να εκμεταλλευτούμε τις γνώσεις του παρελθόντος για να εξάγουμε συμπεράσματα για τις δικές μας ζωές είναι ένα εφικτό και ρεαλιστικό σενάριο;

- «Εγώ νομίζω ότι είναι εφικτό αλλά η ιδανική λύση είναι ο συγκερασμός της τεχνολογικής προόδου με τις παλιές γνώσεις. Σαν σύγχρονοι άνθρωποι των πόλεων έχουμε αφεθεί να ακολουθούμε μόνο την τεχνολογική πρόοδο. Αν αυτή τη συνδυάζαμε με την παράδοσή μας, θα κάναμε θαύματα. Δεν είναι δύσκολο να γίνει, αρκεί να ξαναγυρίσουμε στις επιπτώσεις των πράξεών μας από τις οποίες έχουμε απομακρυνθεί. Κάθεται πια ο άνθρωπος μέσα σε ένα διαμέρισμα στη Λάρισα για παράδειγμα και πατάει ένα διακόπτη για να ανάψει το φως. Η κίνηση αυτή όμως έχει μια επίπτωση κάπου, στην Πτολεμαΐδα. Δεν το βλέπει. Αύριο αυτή η κίνηση θα έχει μια επίπτωση στα νησιά μας τα οποία σχεδιάζουν να τα κάνουν εργοστάσια με τα αιολικά πάρκα».

* Γιατί έγινε η επαρχία «νεκροταφείο ελεφάντων» όπως την έχεις χαρακτηρίσει;

- Νεκροταφείο ελεφάντων έχουν γίνει οι μικρές πόλεις-κακέκτυπα που αναφέραμε πριν γιατί σ’ αυτές είτε κατοικούν μόνο άνθρωποι μεγάλης ηλικίας είτε οι νέοι που επιστρέφουν πίσω έχουν μια νοοτροπία αστού (η δουλίτσα μου, το σπίτι μου) και δεν μπαίνουν καθόλου σε αναζητήσεις.ΠΛΟΥΣΙΟΙ... ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ

* Πώς γίνεται να είμαστε πλούσιοι χωρίς λεφτά;

- Μπορούμε να είμαστε πλούσιοι χωρίς λεφτά αν κοιτάξουμε τη ζωή όπως ήταν παλιά, όταν οι παππούδες μας όντως ήταν πλούσιοι χωρίς λεφτά. Εγώ αισθάνομαι πλούσιος μόνο και μόνο επειδή έχω σπόρους. Το χρήμα και η οικονομική κατάσταση είναι φτιαχτά, η εργασία και η ανεργία είναι εντελώς ψεύτικα και η άποψη ότι είμαι άνεργος επειδή δεν βρίσκω δουλειά είναι μια τέλεια πλάνη. Εννοώ ότι όποιος θέλει να δουλέψει δουλεύει, είμαστε άνθρωποι με χέρια και μυαλό και μπορούμε να κερδίσουμε τη ζωή μας. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε νοικιασμένοι σε ένα σύστημα για να έρθει το τέλος του μήνα, να πάρουμε ένα μισθό για να έχουμε λεφτά να αγοράσουμε να φάμε.

* Στα βιβλία σου περιγράφεις έναν άλλο τύπο ανθρώπου ο οποίος μοιάζει να είναι βγαλμένος είτε από το παρελθόν είτε από το... διάστημα. Όμως είναι άνθρωποι αληθινοί που ζουν και αναπνέουν, πώς το σχολιάζεις αυτό;

- Οι άνθρωποι αυτοί μοιάζουν εξωπραγματικοί στα μάτια των ανθρώπων που ζουν τη ζωή που περιγράψαμε πριν. Όμως αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και δεν είναι του παρελθόντος, είναι σημερινοί, τους έχω συναντήσει και όλα τα βιβλία μου είναι βιωματικά λόγω αυτών. Γι’ αυτό είπα και πριν ότι υπάρχει μια άλλη Ελλάδα που είναι ακόμα ζωντανή και πρέπει να την ανακαλύψουμε και να μάθουμε από αυτήν. Δεν είναι λοξοί οι άνθρωποι που περιγράφω ούτε προϊόντα της φαντασίας μου.

* Γυρνώντας πάλι στα Χριστούγεννα, ποιο είναι το μήνυμά τους σαν μια παραδοσιακή γιορτή που κάποτε αποτελούσε αφορμή για τους ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά;

- Κάποτε, τώρα όμως; Τώρα έρχονται πιο κοντά οι άνθρωποι μόνο σαν οικογένειες, περιχαρακωμένοι μέσα σε ένα σπίτι. Δεν υπάρχει καθόλου συλλογικότητα. Παλαιότερα στόλιζαν όλοι μαζί ένα πεύκο και αυτό ήταν το μοναδικό στο χωριό. Τώρα κάθε σπίτι έχει τα λαμπιόνια του, οι γονείς περιμένουν τα παιδιά να γυρίσουν από πανεπιστήμια ή από δουλειές για να φάνε όλοι μαζί και τέλος. Δεν έχει καμιά διαφορά η ζωή των εορτών με την υπόλοιπη περίοδο του χρόνου. Η μόνη διαφορά είναι τα φανταχτερά στολίδια και η μεγαλύτερη κίνηση στην αγορά. Έχει απομυθοποιηθεί τελείως η γιορτή αυτή όπως και οι υπόλοιπες.

* Κλείνοντας, θα στείλεις μερικές ευχές και σ’ εμάς εδώ στη Λάρισα;

- Οι ευχές είναι οι ίδιες για όλο τον κόσμο. Υγεία να έχουμε και κουράγια γιατί η νέα χρονιά αναμένεται ακόμα πιο δύσκολη και υποψιάζομαι ότι βαδίζουμε σε πολύ τραγικά μονοπάτια.

Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Λάρισας
http://www.eleftheria.gr/index.asp?cat=7&aid=35338

οι ευχές μου

Από παιδί τις γιορτές με έπιανε μία κατάθλιψη.
Ούτε το δέντρο με τις μπάλες και το γιορτινό μπαμπάκι που στολίζαμε στο σαλόνι που συνήθως κρατούσαμε κλειστό τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου μούφτιαχνε το κέφι,ούτε το τραπέζι των Χριστουγέννων αλλά ούτε και το ΕΝΑ και μοναδικό δώρο που παίρναμε , τότε, εμείς τα παιδιά.
Κάλαντα δεν έβγαινα να πω,ντρεπόμουνα να χτυπάω πόρτες για να ζητάω λεφτά τραγουδώντας σαν τη Μπέσυ Αργυράκη.
Μια ελαφρά συγκίνηση είχα μόνο όταν κοβόταν η βασιλόπιτα αλλά επειδή δεν μου έπεσε ούτε μια φορά το φλουρί κατάλαβα ότι με το τζόγο στη ζωή μου δεν θα πλούτιζα.
Μεγαλώνοντας προσπάθησα να ενταχθώ στο κλίμα του υποχρεωτικού ξεσαλώματος, του πιώματος και τους ξενυχτιού- μπαρότσαρκας της παραμονή αλλά την επόμενη είχα πάντα ένα κενό -εκτός από τον πονοκέφαλο-και μια ενοχή ότι δεν είχα διασκεδάσει όπως έπρεπε.
Ευτυχώς, τα πολλά χρόνια αδιοριστίας μου, δούλεψα σε δεκάδες εστιατόρια πολυτελειας και έτσι τα ρεβεγιόν δεν είχα πια πρόβλημα.Δούλευα.
Παρατηρώντας όμως τους διασκεδαστές της επιβεβλημένης κατανάλωσης , έβλεπα και στα δικά τους μάτια το Τίποτα όταν έληγε η θορυβωδης νύχτα και πλήρωναν το λογαριασμό.
Τώρα πιά, μεγάλη,κατάλαβα μετά από χρόνια,ότι αυτοί που απεγνωσμένα προσπαθούν να γιορτάσουν τις επετειακές μέρες είναι αυτοί που δεν μπορούν να γιορτάσουν τις καθημερινές.
Δεν μπορούν να γιορτάσουν τις εκπλήξεις της ζωής , ούτε κάν αυτή καθεαυτή τη ΖΩΗ,ως μοναδική εμφάνιση μας στον μάταιο τούτο κόσμο.
Ήρεμη πιά και αναχωρήτρια της κοσμικής κατανάλωσης ξεκουράζω το νου μου και το σώμα μου την εορταστική σαιζόν.
Δεν αισθάνομαι καμία μοναξιά και καμμία ενοχή.Λάθε βιώσας.
(το παραπάνω το έγραψα για τους φίλους που για οποιοδήποτε λόγο ένιωσαν χτες βράδυ μοναξιά)
η φίλη σας
Σοφία

Η (Μπάρτσελόνα στη) φωτογραφία της χρονιάς!

Γερμανός φωτογράφος κέρδισε το βραβείο της UNICEF για τη φωτογραφία της χρονιάς, με τη Μπαρτσελόνα να βρίσκεται στο επίκεντρο!
Το πασίγνωστο κινέζικο ρητό λέει πως "Μία εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις" και αυτό ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της φωτογραφίας που τράβηξε ο 30χρονος Κάι Λόφενμπεϊν.
Και αυτό γιατί απεικονίζει ένα μικρό παιδί στην Άκρα της Γκάνας να κρατάει στα χέρια του μία τηλεόραση, την ώρα που το τοπίο γύρω του θυμίζει μία πόλη βουλιαγμένη στα ερείπια και στα συντρίμμια.
Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν φυσικά η φανέλα της Μπαρτσελόνα που φοράει ο πιτσιρικάς, μίας ομάδας που διαφημίζει τη UNICEF μέσα από τη φανέλα της αλλά και η οποία έχει δείξει εμπράκτως ότι στηρίζει οικονομικά συντονισμένες προσπάθειες που γίνονται κατά της πείνας και του AIDS.
Όλα αυτά έκαναν την ανθρωπιστική οργάνωση να βραβεύσει τον Λόφενμπεϊν, με την καταλανική "Sport" να φιλοξενεί το συγκεκριμένο θέμα με τον τίτλο "κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος, κάτι παραπάνω από μία φωτογραφία".

Dexter Gordon - In A Sentimental Mood

Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;».
Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση».
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτοʼ υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»
«Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».

Καλά Χριστούγεννα 1914

Γερμανοί, Βρετανοί και Γάλλοι αιφνιδίασαν τους στρατηγούς τους με μια μοναδική, μαζική και αυθόρμητη συμφιλίωση που κράτησε 24 ώρες στο φοβερό δυτικό μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Στιγμιότυπο από την κινηματογραφική ταινία «Καλά Χριστούγεννα» του σκηνοθέτη Κριστιάν Καριόν, που προβλήθηκε στην Ελλάδα το 2005. Η ταινία έδειξε γλαφυρά πως οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα κι όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς

Μια μοναδική στην παγκόσμια ιστορία αυθόρμητη συμφιλίωση μεταξύ αντιμαχόμενων στρατιωτικών μονάδων καταγράφηκε τα Χριστούγεννα του 1914, τέσσερις μήνες μετά την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου, στο φοβερό δυτικό μέτωπο. Χιλιάδες Γερμανοί, Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες άφησαν τα όπλα, βγήκαν από τα χαρακώματα και προχώρησαν σε γιορταστική ανακωχή.

Ηταν μια παράτολμη, σχεδόν απίστευτη μαζική εκδήλωση, που αιφνιδίασε τις στρατιωτικές διοικήσεις των εμπολέμων. Ξεκίνησε αυθόρμητα από ένα σημείο των γαλλοελβετικών συνόρων και απλώθηκε σε ολόκληρη τη γραμμή του μετώπου, μέχρι τις ακτές της Φλάνδρας.

Ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος, γνωστός επίσης ως Μεγάλος Πόλεμος, διήρκεσε από τον Αύγουστο του 1914 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 1918. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ικανό για να χαθούν 9 εκατομμύρια ζωές.

Ο χάρτης της Ευρώπης άλλαξε ριζικά και οδηγήθηκαν σε κατάρρευση τέσσερις αυτοκρατορίες: η Γερμανική, η Ρωσική, η Οθωμανική και η Αυστροουγγαρία.

Αντιμέτωπα βρέθηκαν τα στρατεύματα της Αντάντ (κυρίως Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία ως τις αρχές του 1918, Ηνωμένες Πολιτείες από το 1917) και των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία). Τη νίκη κατέκτησε η συμμαχία της Αντάντ στην οποία είχε προσχωρήσει και η Ελλάδα.

Ο Μεγάλος Πόλεμος ήταν ο σκληρότερος και φονικότερος απ όσους η ανθρωπότητα είχε ζήσει μέχρι τότε. Εκρυβε οδυνηρές εκπλήξεις ακόμα και γι αυτούς που ήταν ατσαλωμένοι στη φρίκη του πολέμου.

Πηλήκια, χοντρά παλτά και ο Αϊ-Βασίλης στα χαρακώματα το 1914

Για παράδειγμα, πριν από τη μάχη του Σομ στη βορειοδυτική Γαλλία οι αξιωματικοί βεβαίωναν τους μαχητές των αγγλικών μονάδων πως θα ήταν εξαιρετικά εύκολη η επιχείρηση. Η προέλαση θα έμοιαζε με περίπατο σε πάρκο και δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους.

Η μάχη ξεκίνησε την 1η Ιουλίου 1916. Μόνο την πρώτη μέρα της σύγκρουσης οι Βρετανοί, που πολεμούσαν υπό τις διαταγές του στρατηγού σερ Ντάγκλας Χέιγκ, είχαν 60.000 νεκρούς. Αφορμή για την έκρηξη του πολέμου αποτέλεσε η δολοφονία στο Σεράγεβο της Βοσνίας (τότε επαρχία της Αυστροουγγαρίας) του αρχιδούκα διαδόχου της Αυστρίας Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας.

Αγγλοι πυροβολητές και Γερμανοί τα Χριστούγεννα του 1914, την ιστορική ημέρα της συμφιλίωσης και της ανακωχής από τις σφοδρές μάχες

Κύριο και αποφασιστικό θέατρο των συγκρούσεων αποτέλεσε το δυτικό μέτωπο. Εκεί τέθηκαν αντιμέτωπες οι δυνάμεις της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας με αυτές της Γαλλίας, της Βρετανίας, του Βελγίου και, αργότερα, των ΗΠΑ.

Οι δύο πλευρές έλπιζαν αρχικά σε μια ταχεία προέλαση. Τελικά το δυτικό μέτωπο χαρακτηρίστηκε από τις μακρές σειρές των οχυρωμάτων και τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών. Ο πόλεμος κινήσεων, που είχαν σχεδιάσει οι στρατηγοί κλεισμένοι στα ασφαλή γραφεία των επιτελείων τους, μετατράπηκε σε στατικό πόλεμο χαρακωμάτων.

Βρετανοί στρατιώτες με χριστουγεννιάτικα δένδρα σε κάποια από τα Χριστούγεννα του Α Παγκοσμίου Πολέμου.

ΕΝΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΑΝΑΨΕ ΤΟ «ΦΙΤΙΛΙ»
Βγήκαν από τα χαρακώματα, αντάλλαξαν ευχές και δώρα και έπαιξαν όλοι μαζί μπάλα

Το επεισόδιο των Χριστουγέννων του 1914 είναι γνωστό περισσότερο ως θρύλος. Ομως πρόκειται για μια πραγματική ιστορία.

Ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι στρατευμένοι της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, που παραμέρισαν τις εντολές των στρατηγών. Βγήκαν από τα χαρακώματα, ευχήθηκαν «Καλά Χριστούγεννα», τραγούδησαν την «Αγια Νύχτα», έπαιξαν ποδόσφαιρο και αντάλλαξαν τα υποτυπώδη δώρα που θα μπορούσαν να έχουν επάνω τους, τσιγάρα, λίγο κρυμμένο κονιάκ και κουμπιά από τις χλαίνες τους.

Κατεστραμμένο βρετανικό τανκ

Ηταν η πιο αυθόρμητη ανακωχή της παγκόσμιας ιστορίας.

Ολα ξεκίνησαν πρόχειρα. Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιο ήταν το σημείο του μετώπου απ όπου έγινε η αρχή. Γεγονός αποτελεί ότι επεκτάθηκε ταχύτατα, σχεδόν αστραπιαία.

Φαίνεται ότι την πρωτοβουλία πήρε ένας Γερμανός στρατιώτης, που εκτός από τη μητρική του γλώσσα, μιλούσε και αγγλικά. Πρόκειται για τον οπλίτη Μέκελ, όπως αφηγείται σε διασωθείσες επιστολές του ο συστρατιώτης του Κουρτ Τσέμις. Γράφει σχετικά: «Ο στρατιώτης Μέκελ από τον λόχο μου, που για πολλά χρόνια είχε ζήσει στη Βρετανία, φώναξε μιλώντας αγγλικά απευθυνόμενος στο απέναντι εχθρικό χαράκωμα. Γρήγορα άρχισε μια έντονη συζήτηση».

Οι στρατιώτες βγήκαν από τα χαρακώματα. Εσφιξαν τα χέρια και αλληλοευχήθηκαν «Χαρούμενα Χριστούγεννα». Ο καθένας μιλούσε στη γλώσσα του. Ομως εκείνη η ιδιόρρυθμη Βαβέλ δεν χώριζε τους λαούς. Τους ένωνε.

Ηταν παραμονή Χριστουγέννων. Αυτοί οι πρώτοι, η μαγιά της μεγάλης πρωτοβουλίας, συμφώνησαν την επομένη, που ήταν η μεγάλη μέρα της χριστιανοσύνης, να μη χρησιμοποιήσει κανείς το όπλο του. Να μην υπάρξει πυροβολισμός την ώρα που στο σπήλαιο της Βηθλεέμ αντηχεί το «Επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος, γνωστός και ως Μεγάλος Πόλεμος, διήρκεσε από τον Αύγουστο του 1914 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου του 1918

Ο Κουρτ Τσέμις συνεχίζει την αφήγησή του: «Στο χαράκωμά μας είχαμε τοποθετήσει ήδη γιορταστικά δεντράκια και κεριά. Μετά την πετυχημένη συνάντησή μας με τους Αγγλους, βάλαμε ακόμα περισσότερα στολίδια. Οι Αγγλοι έδειχναν τη χαρά τους για τα φωταγωγημένα χαρακώματά μας. Φώναζαν, σφύριζαν και χειροκροτούσαν. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι, όλη τη νύχτα την πέρασα ξάγρυπνος. Μπορεί να έκανε κρύο, αλλά ήταν υπέροχα».

Ο Τσέμις επέζησε του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Εχασε τη ζωή του περί τα τέλη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αιχμάλωτος των συμμάχων.

Ηταν μια μικρή ειρήνη, καθώς ο Μεγάλος Πόλεμος μαίνονταν. Ορισμένοι από εκείνους που έχουν ασχοληθεί με το περιστατικό, υποστηρίζουν ότι η επικοινωνία μεταξύ των εμπολέμων διευκολύνθηκε επειδή πολλοί Γερμανοί είχαν εργαστεί προπολεμικά στη Βρετανία, σε πόλεις όπως το Λονδίνο, το Μπράιτον, το Μπλάκπουλ. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι οικογένειές τους βρίσκονταν ακόμα στο νησί.

Ανήμερα τα Χριστούγεννα οι Γερμανοί βγήκαν πρώτοι από τα χαρακώματα κι άρχισαν να κατευθύνονται προς το μέρος των Αγγλων, που τους αντέγραψαν αυθόρμητα. Χαιρετήθηκαν και άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Μη φαντάζεστε τίποτε οργανωμένο. Μια αυτοσχέδια πάνινη μπάλα βρέθηκε και περίπου 50 άτομα άρχισαν να αλλάζουν πάσες ή μάλλον να κλωτσούν.

Το ποδόσφαιρο ήταν αναπόσπαστο τμήμα της χριστουγεννιάτικης γιορτής. Τη θέση της μπάλας είχαν πάρει αλλού ένα τενεκεδάκι, αλλού ένας κάλυκας, αλλού κάλτσες δεμένες στρογγυλά.

Γίνεται λόγος και για έναν Βρετανό στρατιώτη, που αξιοποίησε εμπορικά την κατάσταση, όντας επιχειρηματικό πνεύμα.

Ως πολίτης ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα. Ετσι, βλέποντας γύρω του τόσα ακούρευτα κεφάλια έστησε στην «ουδέτερη ζώνη» ένα μικρό κομμωτήριο εκ των ενόντων. Αδιαφορούσε για την εθνικότητα του πελάτη του. Απλώς χρέωνε δύο τσιγάρα το κάθε κούρεμα.

Παραφωνία σ' όλο αυτό το τρελό πανηγύρι αποτέλεσαν ένας Βρετανός ταγματάρχης και ένας Αυστριακός δεκανέας.

Ο Βρετανός ταγματάρχης παρατηρούσε τους στρατιώτες λέγοντας ότι «τον Γερμανό δεν πρέπει να τον κάνεις φίλο, αλλά να τον σκοτώνεις». Διέταζε μάταια τους πάντες να επιστρέψουν στις θέσεις μάχης. Το όνομά του δεν έγινε γνωστό.

Ο Αυστριακός δεκανέας τόνιζε πως «τέτοιες συνεννοήσεις θα έπρεπε να απαγορεύονται αυστηρά». Μερικά χρόνια αργότερα ο δεκανέας αυτός θα αποκτούσε τεράστια φήμη. Το όνομά του ήταν Αδόλφος Χίτλερ.

Η ανακωχή των Χριστουγέννων του 1914 απλώθηκε σε όλο το μήκος των 800 χιλιομέτρων του δυτικού μετώπου. Υπολογίζεται ότι αγκάλιασε κάπου ένα εκατομμύριο φαντάρους.

«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Η ταινία που ζωντάνεψε τη συμφιλίωση

Το περιστατικό των πολεμικών Χριστουγέννων του 1914 έγινε και κινηματογραφική ταινία, που προβλήθηκε στις αθηναϊκές αίθουσες το 2005. Εχει τον τίτλο «Καλά Χριστούγεννα» και σκηνοθετήθηκε από τον Κριστιάν Καριόν.

Η ταινία δείχνει πώς οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα και όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Η πλοκή της υπόθεσης γίνεται ακόμα πιο συγκινητική επειδή στηρίζεται σε αληθινή ιστορία.

Ξαναζωντανεύει σκηνές από τα γαλλοελβετικά σύνορα, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα του 1914. Τα στρατεύματα των αντιμαχομένων βρίσκονται καθηλωμένα στα χαρακώματά τους. Οι στρατιώτες είναι εγκλωβισμένοι στις λάσπες και νιώθουν απελπισία που οι οικογένειές τους είναι μακριά. Την παραμονή της γιορτής, με αφορμή τη μουσική που ακούγεται μέσα από κάποια χαρακώματα, οι εχθρικοί στρατοί έρχονται σε επαφή και αποφασίζουν την ανακωχή. Την επόμενη μέρα αρνούνται να πολεμήσουν προκαλώντας την οργή των διοικητών τους.

Πρωταγωνιστές: Ο Γκιγιόν Κανέ, η Ντιάν Κρούγκερ ο Ντάνιελ Μπρουλ και ο Γκάρι Λιούις.

«ΗΤΑΝ ΤΑ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ»Ενας στρατιώτης από το Λίβερπουλ, ο Φράνσις Τόλιβερ, επιζήσας κι αυτός του πολέμου, μίλησε αργότερα για τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής του.

Η μαρτυρία του ήρθε να προστεθεί στις άλλες φίλων και εχθρών.

Καθώς ήταν ξαπλωμένος στη βραχώδη και παγωμένη γη άκουσε από την αντικριστή γραμμή κάποια φωνή να τραγουδά.

Ολοι οι στρατιώτες τέντωσαν αυτί για να ακούσουν. Για λίγο έπεσε σιωπή. Την παύση διέκοψε η φωνή ενός στρατευμένου από το Κεντ της Αγγλίας: «Ο Θεός να σας έχει καλά, κύριοι», ευχήθηκε στους απέναντι.

Το επόμενο τραγούδι, που ζέστανε την παγωμένη ατμόσφαιρα, ήταν αυτό που οι Γερμανοί ονομάζουν Stille Nacht, οι Εγγλέζοι Silent Night και οι Ελληνες Αγια Νύχτα.

Τα πολεμικά τείχη είχαν πέσει για λίγες ώρες. Οι μάχες θα συνεχίζονταν σε λίγο το ίδιο αδυσώπητες και πολυαίμακτες.

Πολλοί από εκείνους που τραγούδησαν, δεν έμελλε να γυρίσουν στα σπίτια τους. Τη γέννηση του Θείου Βρέφους δεν έμελλε να γιορτάσουν επιστρέφοντας στην ειρηνική δημιουργική ζωή. Ο καταστροφικός πόλεμος τους αφάνισε.

Προφυλακιστέος ο ηγούμενος Εφραίμ με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών

Προφυλακιστέος κρίνεται, με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Εφραίμ, εκ των βασικών κατηγορουμένων στην υπόθεση της ανταλλαγής ακινήτων της Μονής με το ελληνικό δημόσιο.

Μετά από διαφωνία ανακρίτριας και εισαγγελέα κατά την ολοκλήρωση της απολογίας του πριν λίγες ημέρες για το θέμα της προφυλάκισης, το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε με βούλευμά του να ταχθεί υπέρ της ανακριτικής άποψης που ζητούσε να οδηγηθεί στη φυλακή.

Ο εισαγγελέας Παναγιώτης Ματζούνης ήταν αυτός, μετά την απολογία του ηγούμενου, που έκρινε ότι στον κατηγορούμενο πρέπει να επιβληθούν, αντί της προφυλάκισης, περιοριστικοί όροι (απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και εμφάνιση δύο φορές το μήνα σε αστυνομικό τμήμα) καθώς και χρηματική εγγύηση 200.000 ευρώ.

Το Συμβούλιο, ενώπιον του οποίου εμφανίστηκε την Πέμπτη ο ηγούμενος, τάχθηκε τελικά υπέρ της γνώμης της ανακρίτριας, Ειρήνης Καλού, και έτσι ο ηγούμενος πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή.


Είχε προβλέψει τα δεινά της Εκκλησίας ο γέροντας παστίτσιος εξάλλου

Κλείνει η ημερήσια έκδοση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Σε εβδομαδιαία εφημερίδα μετατρέπεται η "Αληθεια" απο τις αρχές τους χρόνου με αποτέλεσμα να αλλάζουν και οι εργασιακές σχέσεις για αρκετούς απο τους εργαζόμενους του συγκροτήματος. Σχετική ανακοίνωση εξέδωσε το σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων στην οποία αναφέρεται:

Ο επιχειρηματίας και εκδότης του συγκροτήματος ΑΛΗΘΕΙΑ μ’ αφορμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση και αξιοποιώντας το βάρβαρο αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που δημιούργησε το πολιτικό προσωπικό του συστήματος ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ προχωρά από την 1^η Γενάρη 2012 σε μετατροπή της καθημερινής έκδοσης της εφημερίδας ΑΛΗΘΕΙΑΣ σε εβδομαδιαία ανατρέποντας τη ζωή των εργαζομένων της.

Με την πολιτική του διαίρει και βασίλευε με κατ’ ιδίαν συζητήσεις μαζί τους, με τους ηθικούς εκβιασμούς και τις απειλές για απόλυση έχει επιβάλει στους εργαζόμενους του να δουλεύουν είτε με μειωμένο μισθό είτε με 4-ωρη εργασία και μείωση μισθού ενώ είχε προχωρήσει σε απόλυση εργαζόμενου και αντικατάσταση του από επιδοτούμενο άνεργο του ΟΑΕΔ. Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια άφηνε απλήρωτους τους εργαζόμενους για μήνες…

Οι εργαζόμενοι της ΑΛΗΘΕΙΑΣ - όπως και κάθε επιχείρησης – δεν είναι υπεύθυνοι αφού δε συμμετείχαν στα κέρδη της ούτε στα επενδυτικά σχέδια ανάπτυξης της επιχείρησης, ούτε στα δάνεια, ούτε στις επιχορηγήσεις της και κατά συνέπεια δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν την κρίση της και τις ζημιές της.

Οι εργαζόμενοι ήταν και παραμένουν εργαζόμενοι που αγωνίζονται να επιβιώσουν πουλώντας σκληρά την εργατική τους δύναμη απαιτώντας σταθερό μισθό, 8ωρο, ασφάλιση με βάση τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Το Διοικητικό Συμβούλιο επίσης καταδικάζει την παράνομη μετατροπή της μόνιμης πενθήμερης εργασίας σε μία εργάσιμη μέρα που επιβάλλει σε 4 εργαζόμενους ανάμεσα τους και στην πρόεδρο του σωματείου και μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Χίου.

Απαιτούμε:

·                     Την ανάκληση όλων των αντεργατικών μεθοδεύσεων σε βάρος των συναδέλφων

·                     Καμιά αλλαγή εργασιακής σχέσης

·                     Άμεση καταβολή όλων των δεδουλευμένων

·                     Μόνιμη και σταθερή δουλειά με βάση τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας

Καλούμε το ΔΣ του Εργατικού Κέντρου, το Νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ καθώς και τα πρωτοβάθμια σωματεία να εκφράσουν αγωνιστικά την αλληλεγγύη τους για την αποτροπή των αντεργατικών μεθοδεύσεων της επιχείρησης ΑΛΗΘΕΙΑ.

ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ Ο ΔΗΜΟΣ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΕ ΙΔΙΩΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΝΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΒΗΝΟΥΝ ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ (!)

Στην καρδιά του χειμώνα ο Δήμος Χίου δια του Δημάρχου, Π. Λαμπρινούδη υπέγραψε 3 συμβάσεις απευθείας ανάθεσης εργασιών μεταφοράς νερού για την κατάσβεση των πυρκαγιών(!!!) με ιδιώτες. Ο ένας ιδιώτης θα λάβει σύμφωνα με πληροφορίες περίπου 7000 ευρώ, ο άλλος περίπου 4000 ευρώ και ο τρίτος περίπου 3500 ευρώ.
http://www.chiospress.gr/news/%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CF%89%CE%BD%CE%B1%20%CE%BF%20%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%20%CF%85%CF%80%CE%B5%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B5%20%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2/
Μήπως να τους βάλει να αδειάζουν το νερό τώρα απ΄τους δρόμους που έχουν πλημμυρίσει;

Το AIDS και η φοβική δημαγωγία

Στο πολιτικό χρηματιστήριο η διαχείριση του φόβου αποτελεί υψηλή επένδυση. Στη μνημονιακή Ελλάδα όμως, η ραγδαία καθοδική κοινωνική κινητικότητα καθιστά άθλημα επικίνδυνο την επένδυση στον ατόφιο φόβο της φτώχειας. Με την επικαιρότητα να κινείται διαρκώς μεταξύ εφεδρείας, απολύσεων, φόρων, περικοπών, πτώχευσης, εξόδου από το ευρώ, δύσκολα κάποιος επίδοξος σωτήρας τολμά να επενδύσει απροκάλυπτα το πολιτικό του κεφάλαιο στον αμιγή φόβο της οικονομικής καταβαράθρωσης. Σε τέτοιες συνθήκες, φαντάζει ελκυστικότερη η αξιοποίηση άλλων, παράπλευρων φόβων.

«Είναι ανάγκη να απελαθούν οι ιερόδουλες φορείς του AIDS, προκειμένου να πάψουν να συνιστούν απειλή για την ελληνική οικογένεια», δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Υγείας κ. Α. Λοβέρδος. Δεν είναι η πρώτη φορά, είχε στρέψει και παλιότερα το ενδιαφέρον του στην ελληνική οικογένεια. Τότε είχε καλέσει τους πελάτες των αλλοδαπών ιεροδούλων του κέντρου της Αθήνας «να μην πηγαίνουν με αδήλωτες πόρνες διότι θα φέρουν το AIDS στο σπίτι τους».

Μάλλον η πρώτη έκκληση δεν εισακούστηκε. Η πηγή του φονικού ιού συνεχίζει να μολύνει τα «ανυποψίαστα» θύματά της και δι’ αυτών την ελληνική οικογένεια. Φαίνεται ότι ο πατέρας-πελάτης, δεν σταματά τις «παρασπονδίες», παρά τις υπουργικές προτροπές. Και αφού ο κ. Υπουργός δεν μπορεί να εμπνεύσει εκ νέου την αξία της «συζυγικής πίστης», φροντίζει να εξαφανιστούν οι μολυσματικοί πειρασμοί. Κοιτά από τηλεοράσεως την ελληνική κοινωνία στα μάτια και διαβεβαιώνει πως ό,τι βρωμίζει το κέντρο της πόλης θα απομακρυνθεί. Η ελληνική οικογένεια μπορεί να κοιμάται ήσυχη.

Οι «αθώοι» οικογενειάρχες-πελάτες συνεργούν έμμεσα στο έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων. Είναι όμως βέβαιο πως θα επικαλεστούν άγνοια. Εδώ, μπορεί να πουν, μοιάζει να μην έχει πληροφορηθεί την εμπορία ανθρώπων ολόκληρος υπουργός, ειδάλλως θα έβρισκε κάτι να πει για τα εγκληματικά κυκλώματα που εισάγουν κορίτσια, συχνά ανήλικα. Θα αφιέρωνε λίγα δευτερόλεπτα στις δηλώσεις του για τα θύματα των κυκλωμάτων τράφικινγκ, θύματα τριπλής βίας (διακινητών στη χώρα τους, διακινητών και πελατών στη χώρα μας).

Ο υπουργικός λόγος όμως, μανιχαϊστικός και νοικοκυρίστικος, επιλέγει να αναβιώσει μνήμες ελληνικής επαρχίας περασμένων δεκαετιών, βασισμένος στο πανίσχυρο δίπολο: βρώμικες-καθαροί, μιαρές-αμόλυντοι, πόρνες-οικογένεια. Στην αδήλωτη μολυσματική πορνεία αντιτάσσει την δηλωμένη ηθική καθαρότητα της ελληνικής οικογένειας. «Κι αν παραστρατείτε πού και πού, κάντε το έτσι που να μην έχει άλλες συνέπειες», μοιάζει να λέει. Σε καιρούς γενικευμένης κρίσης, η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ο κ. Υπουργός γνωρίζει πως παίζει εν ου παικτοίς: στην Ιστορία η έννοια της καθαρότητας είναι κακή ατραπός. Γνωρίζει επίσης ότι το Υπουργείο του οποίου προΐσταται λίγα πράγματα έχει κάνει για την πρόληψη του AIDS. Τέλος, ως καθηγητής συνταγματικού δικαίου, γνωρίζει πως το δικαίωμα στην υγεία κατοχυρώνεται για όσους βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια.

Γνωρίζει βέβαια επίσης ότι ο φτωχός δημόσιος τομέας της υγείας δυσκολεύεται να επωμιστεί τη φροντίδα των σοβαρά ασθενών παράτυπων μεταναστών. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, η αναγκαία στάθμιση είναι δύσκολη και απαιτητική. Στο ερώτημα εάν οι σοβαρά ασθενείς είναι απελάσιμοι δεν χωράνε εύκολες απαντήσεις ούτε ανέξοδος καταγγελτισμός. Το αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός ωθεί τη συζήτηση στα πιο ακραία της όρια και απαντά στο ερώτημα με ωμότητα που ξαφνιάζει. Μας λέει ουσιαστικά: οι σοβαρά ασθενείς μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι απελάσιμοι κατά προτεραιότητα ακριβώς επειδή είναι σοβαρά ασθενείς.

Ο κ. Υπουργός είναι συνεπής. Παλιότερα απαντούσε στην εγκληματικότητα με την πρόταση επαναφοράς της θανατικής ποινής. Αργότερα απαντούσε στα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής κινδυνολογώντας για την «υγειονομική βόμβα της Υπατίας». Σήμερα απαντά στους φόβους του κοινωνικού σώματος με ενέσεις ηθικού πανικού. Σε τέτοια διάχυση ηθικού πανικού μάς έχουν συνηθίσει πολιτικοί χώροι όπως η Ιταλική Λίγκα του Βορρά, το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο και βεβαίως ο δικός μας τρίτος κυβερνητικός εταίρος. Ούτως ή άλλως, πολιτικά κακές παρέες. Και πάντως, αν ο ιός του AIDS μεταδίδεται κυρίως λόγω άγνοιας, ο ιός της φοβικής δημαγωγίας μεταδίδεται ακόμα και λόγω απλής φιλοδοξίας.

http://antiphono.wordpress.com/2011/12/22/%CF%84%CE%BF-aids-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AF%CE%B1/