Τα "παιδιά" των Πολυτεχνείων

Τα παιδιά του Πολυτεχνείου δεν είναι τα βολεμένα στελέχη της μετα- Μεταπολίτευσης, δεν είναι αυτοί που έκοψαν το μούσι κι έφαγαν τα κοινοτικά κονδύλια, δεν είναι τα κορίτσια που φόρεσαν ταγιέρ και τρέχουν στις Βρυξέλλες
Τα παιδιά του Πολυτεχνείου είναι οι χιλιάδες που δεν καρπώθηκαν τίποτα, που συνέχισαν να ζουν τη ζωή όπως τότε,ευαίσθητοι, συνεπείς, μοναχικοί ή συντροφευμενοι, τα παιδιά που χτυπήθηκαν τότε απ τους ασφαλίτες, που σύρθηκαν στο ΕΑΤ ΕΣΑ και βασανίστηκαν δεν ξέχασαν, είναι ακόμα σκαρφαλωμένα πάνω στα κάγκελα, η πόρτα δεν έχει πέσει ακόμα, τα όνειρα τους δεν έγιναν ακόμα πράξη.
Ο αγώνας τους εκκρεμεί ακόμα.
Τα «παιδιά» των «παιδιών του Πολυτεχνείου» δεν είναι αυτά τα γιαπάκια –φοιτητές που βιάζονται να πάρουν πτυχίο για να γίνουν εξιέκιουτιβς, να πάρουν ένα γυαλιστερό αμάξι, να γίνουν φραγκάτοι για να πηγαίνουν Μύκονο-Αράχωβα.
Τα «παιδιά των παιδιών» είναι πολλά, 40 χρόνια τώρα, είναι οι δαρμένοι των χιλιάδων διαδηλώσεων, είναι οι νεκροί, Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, είναι οι ανυπότακτοι ονειροπαρμένοι άνευ ηλικίας, είναι αυτοί που δεν ανταλλάσσουν το όνειρο με το χρήμα.

Αν κάτι πέρασε από μια χαραμάδα του χωροχρόνου, αν κάτι διέλαθε της προσοχής των καθεστώτων, αν κάτι αποδεικνύει ότι κάτι απ΄την αύρα και την καρδιά εκείνων των παιδιών του 73, πέρασε και ζει μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, ακουμπώντας γενιές και γενιές με ευαισθησία και γνήσια συγκίνηση, είναι ένας ρηχός τάφος εκεί κοντά στο κεφάλι μνημείο του Μακρή.
Είναι ένας ρηχός τάφος του σκύλου Κανέλλου, σύντροφου των «παιδιών» του Πολυτεχνείου,μνημείο αγάπης και τρυφεράδας όλων των παιδιών του Πολυτεχνείου, όσο άγρια ή αγριεμένα και νάταν. Σύντροφος που φρόντισαν κι όταν έμεινε παράλυτος απ τα χημικά , που πέθανε εκεί, στο Πολυτεχνείο, και θάφτηκε εκεί απ τα «παιδιά».
Ο τάφος του Κανέλλου κρατά μέσα στο Πολυτεχνείο την ανθρωπιά όλων «των παιδιών» που πέρασαν από κει 40 χρόνια.
Αυτών που δεν είναι πια παιδιά, και αυτών που θα ακολουθήσουν.

Σοφία Λαμπίκη