Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΥΠΟΚΟΡΙΣΤΙΚΟΥ

“…As I walk through the valley of the shadow of death,

I will fear no evil…”

Ή επί το ελληνικότερον « δεύτε τελευταίον ασπασμόν».

Τώρα που φτάσαμε στους επικήδειους, στους θρήνους και τους κοπετούς ..

Ας θυμηθούμε πώς ήμασταν-οι περισσότεροι από μας – την εποχή της δύναμής μας.

Ας θυμηθούμε την εποχή που όσο φούσκωνε η τσέπη με φράγκα που κανείς δεν νοιαζόταν από πού ερχόταν, άρχισαν οι λέξεις να αποκτούν υποκοριστικά.

Που το «Δάνειο»,που για τους πατεράδες μας ήταν φόβος και τρόμος έγινε για μας «δανειάκι»..

« Να πάρουμε ένα δανειάκι, ρε παιδί μου, να πάμε Πάσχα στο Μπαλί, να βγάλουμε μια «καρτούλα» να αγοράσουμε μια «τηλεορασούλα» πλάσμα της προκοπής , όπως κι ο γείτονας, ένα «στεγαστικούλι» να φτιάξουμε ένα εξοχικό, ένα καταναλωτικό για καινούργιο «αυτοκινητάκι» για μας και ένα για τα παιδιά.

Θυμάστε, οι πιο παλιοί, που τα ιδιαίτερα φροντιστήρια ήταν για τους εύπορους ;

Έγιναν λοιπόν κι αυτά «ιδιαιτεράκια» για τους γονείς και «μαθηματάκια» για τους διορισμένους εκπαιδευτικούς και απέκτησαν αίγλη κοινωνικής καταξίωσης και προβολής.

Θυμάται κανείς ότι οι γονείς μας διασκέδαζαν σε σπίτια φιλικά, ρεφενέ, ή το πολύ –πολύ τα Σάββατα σε ταβερνάκια;

Μιζέρια, αλάλαζαν τα πλήθη, τώρα πρώτο «τραπεζάκι» πίστα σε σκυλάδικα και κλάμπ, με το «γκομενάκι» το καλό αλά μπρατσέτα.

Τα μπάνια,το καλοκαίρι, σαν ολοήμερη εκδρομή στην κοντινότερη παραλία με τους κεφτέδες της μαμάς, ποιός τα θυμάται;

Τώρα «φουσκωτούλι», «πισινούλα»και «καφεδάκι» φρεντουτσίνο (που κι αυτό στα ιταλικά υποκοριστικό είναι).

Την αλληλεγγύη των φτωχών ανθρώπων, που έδιναν στον γείτονα ένα πιάτο φαΐ, ποιος την θυμάται;

«Παιδί μου την πάρτη σου και τη «ζωούλα» σου να κοιτάξεις να φτιάξεις και άσε τους άλλους να πνίγονται»,λένε οι γονείς μεγαλώνοντας τα παιδιά τους .

«Μια «θεσούλα» στο Δημόσιο, μια «δουλίτσα» να σου βρεί ο βουλευτής»

Και τώρα που η Ελλάδα- η κραταιά- έγινε κι αυτή «Ελλαδίτσα» τι θα κάνεις εσύ, που ήσουν το μόνο που μεγάλωσε μέσα στα χρόνια, ο «Ελληνάρας»;

Καλή σου τύχη και καλά σαράντα!

Το παραπάνω κείμενο το έγραψα τον Φλεβάρη του 2010, πολύ πριν μπούμε στο ΔΝΤ και αρχίσουν οι περικοπές και η κάθοδος στον Άδη.

Περιγράφω με αηδία και ταξικό μίσος ό, τι σιχάθηκα πιο πολύ σ΄αυτή τη χώρα , ό,τι αποτέλεσε τον ηθικό αυτουργό και συμπαραστάτη όλων αυτών που διέλυσαν , διέσυραν - και συνεχίζουν να το κάνουν - τη ζωή  , την κοινωνία ,τη χώρα και κυρίως την ανθρωπιά μας.

Σχεδόν 2 χρόνια μετά όχι μόνο δεν έχουν αλλάξει πολλά απ τα παραπάνω αλλά οι ελληναράδες του υποκοριστικού έχουν γίνει ακόμα πιο σιχαμεροί καθώς κλαψουρίζουν να τους λυπηθούμε.

Είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι αφού αποτελούν το βαρίδι της κοινωνίας που δεν της επιτρέπει να κάνει το άλμα της Αντίστασης.

Πώς θα γλυτώσουμε απ΄αυτούς;

Φωτιά λυτρωτική να πέσει και να τους κάψει.

Θάνατος από ένδεια η πιο δίκαιη τιμωρία τους.

Θεία Δίκη.

Σοφία Λαμπίκη