Μια Επιστροφή που εκκρεμεί

Όταν το 1949 τέλειωσε ο Εμφύλιος στην Ελλάδα βρήκε την επαρχία ερημωμένη, ρημαγμένη, χωρίς κατοίκους, με χωριά -φαντάσματα και δάση καμμένα από τις εμπρηστικές βόμβες των συμμάχων μας.
Μακεδονία και Ήπειρος ήταν κενές ανθρώπων.Χωριά που έσφυζαν από ζωή τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, που αποτέλεσαν τόπους ζωοδότες, εφαλτήρια αντίστασης αλλά και Πολιτισμού και Παιδείας κείτονταν νεκρά.
Οι μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού που ακολούθησαν τη λήξη του Εμφυλίου, οι συμμορίες των τραμπούκων παρακρατικών που σάρωναν την επαρχία για αντεκδίκηση,πλιάτσικο και "εθνική αντικομμουνιστική ομογενοποίηση " έδωσαν τη χαριστική βολή.
Κρανίου Τόπος απέμεινε πίσω.
Οι εθνικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν, ακολουθώντας το Δόγμα Τρούμαν περί Ανάπτυξης μετέφεραν δια της βίας και τους τελευταίους κατοίκους της επαρχίας στα αστικά κέντρα με στόχο -για άλλη μια φορά στην Ιστορία της χώρας- την έξωθεν εισαγόμενη Βίβλο της εκβιομηχανοποίησης σε έναν τόπο που δεν στέριωσε ποτέ.
Έτσι νέοι , αλλά και μεγαλύτεροι ,αγρότες και βοσκοί ή εξαναγκάστηκαν να φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό σαν βιομηχανικοί εργάτες ή να πουλήσουν το χωραφάκι τους και να το ανταλλάξουν με το θυρωρείο μιας πολυκατοικίας από τις άθλιες και πολλές που έδωσαν τροφή στην Νέα βιομηχανία της Ελλάδας , την Οικοδομή.
Την καταστροφή ολοκλήρωσε και στο περιαστικό περιβάλλον των τότε πόλεων η Αντιπαροχή,μεγαλεπήβολο,καταστροφικό σχέδιο του υπερεκτιμημένου Εθνάρχου Καραμανλή.
Πίσω,δεν έμεινε τίποτε.Κάτι γέροι, ξεροκέφαλοι και ανυπόταχτοι που το μόνο που θέλανε ήταν να πεθάνουν στον τόπο τους.
Δεν συμπαθεί η Εξουσία  την μικρή κοινότητα ,την αυτάρκη, αυτή που είναι μακριά απ΄τα κέντρα των αποφάσεων, είναι δύσκολα ελέγξιμοι οι άνθρωποι που διαβιούν έτσι, γι΄αυτό και τους μαντρώνει σε μεγάλες πόλεις υποχείρια της , καταναλωτές που δεν έμαθαν να παράγουν τίποτα παρά μόνο φαύλες Παροχές Υπηρεσιών.
Έτσι αναπτύχθηκε η Ελλάδα,έτσι έφτασε μέχρι εδώ.
Τώρα που το μοντέλο μπούκωσε και δεν τραβάει πιά, μιά λύση υπάρχει αλλά δεν την αρθρώνει κανείς απ΄τους κρατούντες που πάλι ονειρεύονται, εκ νέου, μια νέα -πράσινη τούτη τη φορά -εκβιομηχάνιση της χώρας.
Τα εγγόνια εκείνων που έφυγαν πρόσφυγες εσωτερικοί απ΄τα χωριά τους για την Μεγάλη Πόλη πρέπει να επιστρέψουν πίσω.
Πίσω στην επαρχία, στα ορεινά ή καμπούσια χωριά τους , στα νησιά τους.
Η γη , η θάλασσα τους περιμένει , υπομονετικά, χρόνια τώρα.
Νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι , με οικολογικές απόψεις για την καλλιέργεια και την κτηνοτροφία οφείλουν να γυρίσουν πίσω. Να ξαναζωντανέψουν τις κοινότητες.
Είναι δύσκολο, λένε πολλοί. Μάθαμε στην Πόλη.Δεν ξέρουμε τί και πώς θα το κάνουμε.
Είμαστε τυχεροί.Ζωντανοί ακόμα περιμένουν βοσκοί και αγρότες, ψαράδες και πετράδες, μαστόροι καραβιών που "κόπηκαν" με τις ευρωπαικές επιδοτήσεις, γέροι πιά, αλλά ζωντανοί,και περιμένουν τους νεότερους να τους δείξουν, να τους μάθουν την τέχνη και τα μυστικά που θα χαθούν μαζί τους.
Σκληρή η δουλειά λένε τα παιδιά των Πόλεων.Σίγουρα.Αλλά όχι πιο σκληρή απ΄τη δουλειά κάτω απ΄το Αφεντικό που σ΄έχει απλήρωτο , σκλάβο, ώρες ατελείωτες ,σε μια δουλειά που δεν σου προσφέρει χαρά και νόημα στη ζωή σου.
Μάθαμε στα έτοιμα , λένε.
Θα ξεμάθετε γρήγορα,όταν αντιληφθείτε ότι ο Πλούτος της Ζωής δεν είναι ένα λουσάτο αυτοκίνητο,μια έξοδος σε κυριλέ εστιατόριο, ένα ταγιέρ ή μία γόβα δωδεκάποντη.
Αν ζήσετε στον Πλούτο του να πηγαίνετε μια βόλτα στη θάλασσα με τα πόδια ή έναν περίπατο με το παιδί ή το σκυλί σας στο βουνό, αν ζήσετε την ηρεμία της απλής ζωής , μια βόλτα στον καφενέ, ένα τσίπουρο το απόγευμα στο μπαλκονάκι σας που κοιτά τη θάλασσα , το μανταρίνι που κόβετε απ το δέντρο της αυλής σας , την αλληλεγγύη της μικρής συντροφιάς των ανθρώπων που ζείτε μαζί στο μικρό το μέρος, θα καταλάβετε.
Ένα μικρό κουράγιο θέλει για ν ΄αφήσετε την ανθρωποφάγα Πόλη σ΄αυτούς που την φτιάξανε και ζούν απ΄αυτήν και από σας. Φυλακισμένοι είσαστε εκεί, κλεισμένοι στα σπίτια σας από φόβο ή από ένδεια.
Μην τους ακούτε που σας λένε ότι εκεί τάχει όλα.
Τάχει, ναι, αλλά εσείς δεν μπορείτε να τάχετε πιά.
Γυρίστε πίσω.
Είναι πάνω απ΄όλα σωτηρία όχι μόνο για σας τους ίδιους αλλά και για την χώρα μας που σκοπεύουν να την κάνουν μπαταρία της Ευρώπης με τα φωτοβολταικά και τις ανεμογεννήτριες , βιομηχανίες παραγωγής ενέργειας που θα καταστρέψουν οριστικά ό, τι αποτελεί τον πλούτο της Ελλάδας, την κτηνοτροφία , τις καλλιέργειες , τα δάση, τα βουνά .Βιομηχανικό εργοστάσιο με προπωλημένα τα έσοδά του για 100 χρόνια, με εργάτες εμάς τους ίδιους για ένα κομμάτι ψωμί για επιβίωση.
Ποιός θα φωνάξει ,ποιός θα υπερασπίσει την Ελλάδα αν δεν είστε εσείς εδώ;
Γυρίστε πίσω.
Τώρα πριν είναι αργά και αφήστε κενές ανθρώπων τις απάνθρωπες μεγαλουπόλεις.
Το κουβάρι που έμεινε στη  μέση το 1949 πρέπει να αρχίσει να κυλά ξανά.
Νόστιμον ήμαρ η Επιστροφή σας.
Σας περιμένουμε.

Σοφία Λαμπίκη

ΥΓ.εδώ στις εσχατιές της χώρας θα αποκτήσει και χρηστική αξία το 4 Χ 4 που αγοράσατε σε μια στιγμή καταναλωτικού κεφιού και επίδειξης