οι ευχές μου

Από παιδί τις γιορτές με έπιανε μία κατάθλιψη.
Ούτε το δέντρο με τις μπάλες και το γιορτινό μπαμπάκι που στολίζαμε στο σαλόνι που συνήθως κρατούσαμε κλειστό τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου μούφτιαχνε το κέφι,ούτε το τραπέζι των Χριστουγέννων αλλά ούτε και το ΕΝΑ και μοναδικό δώρο που παίρναμε , τότε, εμείς τα παιδιά.
Κάλαντα δεν έβγαινα να πω,ντρεπόμουνα να χτυπάω πόρτες για να ζητάω λεφτά τραγουδώντας σαν τη Μπέσυ Αργυράκη.
Μια ελαφρά συγκίνηση είχα μόνο όταν κοβόταν η βασιλόπιτα αλλά επειδή δεν μου έπεσε ούτε μια φορά το φλουρί κατάλαβα ότι με το τζόγο στη ζωή μου δεν θα πλούτιζα.
Μεγαλώνοντας προσπάθησα να ενταχθώ στο κλίμα του υποχρεωτικού ξεσαλώματος, του πιώματος και τους ξενυχτιού- μπαρότσαρκας της παραμονή αλλά την επόμενη είχα πάντα ένα κενό -εκτός από τον πονοκέφαλο-και μια ενοχή ότι δεν είχα διασκεδάσει όπως έπρεπε.
Ευτυχώς, τα πολλά χρόνια αδιοριστίας μου, δούλεψα σε δεκάδες εστιατόρια πολυτελειας και έτσι τα ρεβεγιόν δεν είχα πια πρόβλημα.Δούλευα.
Παρατηρώντας όμως τους διασκεδαστές της επιβεβλημένης κατανάλωσης , έβλεπα και στα δικά τους μάτια το Τίποτα όταν έληγε η θορυβωδης νύχτα και πλήρωναν το λογαριασμό.
Τώρα πιά, μεγάλη,κατάλαβα μετά από χρόνια,ότι αυτοί που απεγνωσμένα προσπαθούν να γιορτάσουν τις επετειακές μέρες είναι αυτοί που δεν μπορούν να γιορτάσουν τις καθημερινές.
Δεν μπορούν να γιορτάσουν τις εκπλήξεις της ζωής , ούτε κάν αυτή καθεαυτή τη ΖΩΗ,ως μοναδική εμφάνιση μας στον μάταιο τούτο κόσμο.
Ήρεμη πιά και αναχωρήτρια της κοσμικής κατανάλωσης ξεκουράζω το νου μου και το σώμα μου την εορταστική σαιζόν.
Δεν αισθάνομαι καμία μοναξιά και καμμία ενοχή.Λάθε βιώσας.
(το παραπάνω το έγραψα για τους φίλους που για οποιοδήποτε λόγο ένιωσαν χτες βράδυ μοναξιά)
η φίλη σας
Σοφία