Ο Ενιαυτός,ο Χρόνος.
Ο Άνθρωπος τον εμέτραγε παλιά, όταν ήταν πρωτόγονος, με την κίνηση των άστρων, το χάσιμο του φεγγαριού (η εξαφανιση της Σελέ(η)νης έγινε με τα χρόνια τραγούδι: η Αρπαγή της Ελένης), την γη που κάρπιζε και πέθαινε για να ξαναγεννηθεί.
Θέλει να βάζει το Χρόνο, ένα παιδί που παίζει ζάρια ως είπε κι ο μπαρμπα Ηράκλειτος,σε κουτιά να τον μετράει να νιώθει σιγουριά ότι τον κουμαντάρει ο Άνθρωπος.
Τώρα ο Σύγχρονος, βελτιωμένος Άνθρωπος έχει βάλει σημάδια στο ημερολόγιο που δεν σημαίνουν τίποτε αλλά του δίνουν τη σιγουριά ότι μετρώντας τις μέρες ακουμπά την αιωνιότητα.
Με πράξεις σημαδεύεται ο Χρόνος, με βλέμματα,χάδια, κουβέντες ,γεννήσεις, θάνατο.
Δεν φτάνουν μόνο δύο χέρια να να προστατέψουν το μωρό που γεννιέται, θέλεις κι άλλα χέρια να το σκεπάσουν.
Δεν θα ευχηθώ τίποτα.Ποτέ δεν ευχήθηκα.
Κυλά το ποτάμι της ζωής και δεύτερη φορά μέσα δεν θα μπούμε ξανά.
Ζήστε όπως ένα δένδρο, ένα πουλί, ένα ελάφι.
Και φύγετε πλήρεις.
Καλώς νάρθει και το 2012-συνηθισμένοι είμαστε στις ανούσιες αλλαγές.

Σοφία Λαμπίκη