«Κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε κλαδί και κλέφτης…»(δημοτικό τραγούδι)

Από τη γέννηση, του το Ελληνικό Κράτος παρουσίαζε μια «βυζαντινή» ιδιαιτερότητα.

Σαν συνέχεια μιας μακράς παράδοσης των αυτόνομων διοικητικά επαρχιών , των βυζαντινών Θεμάτων, αυτόνομων πολιτικά και στρατιωτικά, με ελάχιστη εξάρτηση από το κέντρο της Αυτοκρατορίας, κάτι που ελάχιστα διατάραξε η Οθωμανική Τουρκία που κατέλαβε μετέπειτα τις βυζαντινές επαρχίες, στην Ελλάδα ανθούσε ο τοπικισμός.

Κατηγορήθηκε βάναυσα η άρνηση και αντίσταση των κατοίκων των, με κάθε φορά διαφορετικό διοικητικό όνομα, επαρχιών –περιφερειών της επαρχίας και των νησιών της Ελλάδας να ενταχθούν και να υπακούσουν πλήρως σε ένα υδροκέφαλο κράτος  που κυβερνούσε από μακριά με μια δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία παντελώς ξένη με τα συμφέροντα αλλά και τις ανάγκες του κάθε τόπου ξεχωριστά.

Πολλές φορές λοιδωρήθηκαν τα «τοπικά συμφέροντα» τα οποία λειτουργούσαν επιβαρυντικά για τον «κοινό καλό» και το ελληνικό κράτος έτρεμε από την γένεσή του για πιθανές αποσχιστικές τάσεις περιοχών της χώρας που είχαν διαφορετική παράδοση και γλωσσικά ιδιώματα και καμιά φορά ακόμα και γλώσσα.

Ποτέ στην Ελλάδα δεν προτάθηκε αλλά ούτε και σχεδιάστηκε ένα μοντέλο σαν –ας πούμε – της Ελβετίας με τα καντόνια ή ακόμα και των ΗΠΑ με τις ημιαυτόνομες στην ουσία Πολιτείες τους.

Και έτσι πορεύτηκε το Ελληνικό Κράτος.

Πάντα η Επαρχία συντηρούσε ένα υδροκέφαλο κέντρο.

Έστελνε τα υλικά αγαθά και τους ανθρώπους της.

Την ξέσκισαν οι κυβερνήσεις .Την λεηλάτησαν. Της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν υπόδουλη στο Κέντρο, λοιδώρησαν τους κατοίκους της σαν «βλάχους αμόρφωτους χωριάτες και βοσκούς » ή «αγράμματους ψαράδες και ναυτικούς».

Ξέχασαν οι περισσότεροι κυβερνώντες ή ανώτεροι δημοσιουπαλληλίσκοι, γενικοί γραμματείς ή φαρισαίοι ότι κι εκείνοι δεν μεγάλωσαν στο δάσος της Βουλώνης.

Από την αρχή έτσι στήθηκε το ελληνικό κράτος.

Σχετίζεται απόλυτα με το ότι μετά την ίδρυση τους ελληνικού κράτους εκείνοι που έπιασαν τα πόστα της διοίκησης ήταν οι «Ετερόχθονες» οι μορφωμένοι του εξωτερικού Έλληνες και όχι οι «αυτόχθονες» δλδ εκείνοι που σήκωσαν τουφέκι στην Επανάσταση.

Και έτσι τραβά το βιολί χρόνια.

Άφησαν την περιφέρεια της χώρας στη μοίρα της .Χωρίς σχολεία, νοσοκομεία, συγκοινωνία , αλλά τρεφόντουσαν από τις σάρκες της.

Την ερήμωσαν. Την εγκατέλειψαν στα χέρια λίγων γενναίων που έμειναν πίσω στα χώματα της και πάλευαν να επιβιώσουν. Δεν είχε αξία γι΄αυτούς για πολλά χρόνια.

Ξαφνικά την θυμήθηκαν .

Αμέσως  τα νησιά γίνανε οικόπεδα για εξοχικά και τα βουνά οικόπεδα για χιονοδρομικά κέντρα. Πάλι απ΄ την Μεγάλη Πόλη τα σχέδια, δεν ρώτησαν κανέναν  ντόπιο.

Δρόμοι, αεροδρόμια φτιαγμένα όπου νάναι, ό,τι νάναι στα παλιά τους τα παπούτσια τί λέγανε οι άνθρωποι που μένανε εκεί.

Σημασία είχε η «αξιοποίηση» των περιοχών που οι σφουγγοκωλάριοι θεωρούσαν  νταμάρι για πούλημα.

Και έτσι βήμα –βήμα φτάσαμε στο τώρα, στον απόλυτο πάτο.

Και πάλι τα ίδια.

Κάτσανε κάτω τα μεγάλα κεφάλια και επί χάρτου μοιράσανε την Ελλάδα, την ελληνική επαρχία γιατί η Αθήνα δεν έχει και τίποτα να μοιράσεις, κόλαση επί της γης είναι, και αποφασίσανε αλλού τουρισμός χλιδάτος , αλλού ενέργεια, αλλού μέταλλα, χωρίς να ρωτήσουνε κανέναν απ΄αυτούς που ζουν εκεί.

Σαν να μην ζει άνθρωπος σ΄αυτά τα μέρη.

Σαν να θέλουν να μην ζει άνθρωπος σ΄αυτά τα μέρη.

Και τώρα έρχονται οι αγοραστές να πάρουν την πραμάτεια τους.

Δικιά τους είναι άσχετο αν με τα δικά μας τα λεφτά –επιδοτήσεις και δάνεια με εγγυήσεις Δημοσίου- τα παίρνουν κοψοχρονιά.

Μια έκπληξη όμως τους περίμενε. Δεν τους είχαν πει οι καρεκλοκένταυροι ότι στα Μεγάλα Χωράφια που αγοράσανε υπάρχουν και Άνθρωποι.

Άνθρωποι ζωντανοί που κατοικούν εκεί, είναι ο Τόπος τους, ζούν από και με τη γης και τη θάλασσα, τα βουνά, τα ζώα , τα πουλιά, τα σπαρτά.

Εκεί η γής, ο τόπος , η πατρίδα είναι χειροπιαστά. Απλώνεις το χέρι και πιάνεις μια χούφτα γης μες τη γροθιά σου. Βουτάς το χέρι και χαιδεύεις τη θάλασσα. Σηκώνεις τα μάτια και κοιτάς απευθείας τον ουρανό. Κάθεσαι το βράδυ στο μπαλκονάκι και μιλάς με το γείτονα, κάνεις έναν περίπατο και μιλάς στο φίλο.

Πατρίδα. Αυτό είναι η πατρίδα.

Δεν το φαντάζονταν οι Σχεδιαστές της Ανάπτυξης ότι υπάρχει πατρίδα, ζούν στη Μεγάλη Πόλη , εκεί δεν υπάρχει τόπος, ο Τόπος σου. Μόνο τα φράγκα είναι  η πατρίδα σου στη Μεγάλη Πόλη.

Δεν θα ξεμπερδέψουν εύκολα με τους χωριάτες και τους νησιώτες.

Αυτοί δεν διαδηλώνουν σαν τους ανέστιους κατοίκους των μεγαλουπόλεων για το μισθό και την σύνταξη, άυλο χρήμα που κανείς δεν ξέρει ποιος το τυπώνει και πού.

Οι βουνίσιοι, οι νησιώτες, τον πλούτο που πάνε να τους αρπάξουνε τον έχουνε χειροπιαστό. Είναι δικός τους. Και κανένας μεγαλοεπενδυτής δεν θα τους τον αρπάξει εύκολα.

Στα νησιά , στα βουνά, στα χωριά, στις κωμοπόλεις κρύβεται η τελευταία ελπίδα Αντίστασης στον οδοστρωτήρα που ήρθε.

Η τελική και ολοκληρωτική αντίσταση.

Αγώνας σκληρός και με αμφίβολο νικητή.

Αλλά είναι σίγουρο ότι θα γίνει από τη μιά γωνιά της Ελλάδας μέχρι την άλλη.

Θα ανεμίσουν ξανά τα μπαϊράκια περήφανα στον αέρα.

Στα σίγουρα.

Σοφία Λαμπίκη

(φωτό του Αντώνη Τσατσαρώνη)