Παγκόσμια μέρα ποίησης σήμερα.
Πως να την τιμήσει η νεκρή Ελλάδα;
Η Ελλάδα που δέχεται επί του πτώματός της τις ορμητικές επιθέσεις των όρνεων από την Ευρώπη;
Βουτούν κατά πάνω της για να κατασπαράξουν τον σωρό από σάρκες που δημιούργησαν με τις ανάλγητες πολιτικές εξαθλίωσης.
Βουνά, παραλίες, νησιά, ορυκτός πλούτος, αστικά τοπία ξεπουλιούνται σε επενδυτές και βιάζονται ασύστολα.
Παραβιάζονται οι περιβαλλοντικές νομοθεσίες που η ίδια η Ευρώπη θέσπισε για τα μέλη της.
Όπως ακριβώς αξίζει σε μια τριτοκοσμική αποικία.
Στην Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στο Ελληνικό, στο Πεντελικό όρος, στην Κρήτη, στην Ικαρία, στη Χίο, στη Σκύρο, στη Μάνη, στην Εύβοια, παντού χαίνουσες πληγές. Πλήρης καταστροφή και βιασμός. Της φύσης και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Με πρόφαση την ανάπτυξη και μάλιστα την "πράσινη".
Το ελληνικό τοπίο, τα σκληροτράχηλα βουνά και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, που επί αιώνες ενέπνευσαν ποιητές, πεζογράφους, ζωγράφους και γλύπτες παραδίδονται στη βουλιμία των Ευρωπαίων κατακτητών.
Οι μοναδικοί ποιητές σήμερα είναι οι άνθρωποι που αντιστέκονται θέτοντας ακόμα και τα κορμιά τους μπροστά στις ερπύστριες της ισοπέδωσης. Είναι γεμάτη ποιητές η Ελλάδα από τη Χαλκιδική ως την Κρήτη. Ποιητές που "γράφουν" με το πάθος τους, την ψυχή τους, τον ιδρώτα τους, τους χτύπους της καρδιάς τους. Ποιητές που εκτιμούν την ομορφιά ολόγυρά τους, εμπνέονται από αυτήν και δίνουν όλο τους το είναι για να αποκρούσουν τους άρπαγες. Κινδυνεύοντας να σκοτωθούν ή να συλληφθούν διότι μάχονται και ζουν σε μια χώρα που κυβερνιέται από φιλοεπενδυτές και αναπτυξιολάγνους. Σε μια χώρα που το μεγάλο μέρος του πληθυσμού αποτελείται από σιωπηρούς νοικοκυραίους, το χείριστο είδος των πολιτών.
Οι μοναδικοί ποιητές της Ελλάδας σήμερα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, τιμώντας τους προγόνους τους στην Τέχνη και την Τέχνη την ίδια. Υπερασπιζόμενοι την Έμπνευση.
Τους τιμώ, τους σέβομαι και τους ευχαριστώ από την καρδιά μου.

Γιάννης Μακριδάκης