Φασισμός ή Δημοκρατία;, του Δημήτρη Λαβάτση

Σε προηγούμενο άρθρο (Η κρίση ,η σύγχυση, η ευκαιρία) αναφερθήκαμε στην σύγχυση, τον ατομισμό και την παθητικότητα των τελευταίων 20 ετών ως αιτία της κρίσης. Αυτό μπορεί να φαίνεται πολύ έμμεσο όταν μιλάμε για την οικονομική κρίση, αλλά δεν είναι έτσι. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η απουσία συμμετοχής στα κοινά και προβληματισμού για την οικονομία, δηλαδή ο μεγάλος μας ύπνος, ήταν που έδωσε την δυνατότητα και στα δύο κόμματα εξουσίας να περάσουν ανεμπόδιστα ότι συνέφερε τους κεφαλαιοκράτες και να το παρουσιάζουν σαν επωφελή κοινωνικά πολιτική! Συγκεκριμένα: οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές πήραν ακραίο χαρακτήρα ήδη από την δεκαετία του 90, μέσα από την διαρκώς διευρυνόμενη νόμιμη φοροαπαλλαγή (αλλά και την φοροδιαφυγή) του κεφαλαίου και των υψηλών εισοδημάτων
Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει επιπλέον φορολογικά έσοδα 95 δις ευρώ. Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των ψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόικα.
Να συνυπολογίσουμε την σκανδαλώδη φορολογική ασυλία της μεγαλύτερης εφοπλιστικής δύναμης του πλανήτη; Να προσθέσουμε τους εξοπλισμούς σκοπιμοτήτων; Ενώ πάνε να τσακίσουν τις επικουρικές συντάξεις 1.0 00.000 συνταξιούχων για να εξοικονομήσουν 700.000 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ετοιμάζονται να αγοράσουν κάποιες εκατοντάδες τανκς που θα στοιχίσουν πολλαπλάσια! Να θυμηθούμε την εκκλησία που δεν πληρώνει φόρους, αλλά πουλάει μούρη με φιλανθρωπίες ξοδεύοντας ένα μικρό τμήμα των φόρων που θα έδινε εάν υπήρχε φορολογική δικαιοσύνη. Αυτές οι πολιτικές περάσανε χάρη στον μεγάλο μας ύπνο.
Και τώρα το ζήτημα είναι τι κάνουμε; Φωνάζουμε σαν κακομαθημένοι καταναλωτές στον υπεύθυνο του super market για την χαλασμένη κονσέρβα ή αρχίζουμε να συμμετέχουμε στα κοινά ξεκόβοντας από τις απλοϊκές και άθλιες ερμηνείες που θέλουν εχθρό μας το διπλανό μας;
Αν επιμένουμε να στηλιτεύουμε την κακοδιοίκηση (που κι αυτή υπάρχει, αλλά είναι δευτερεύον ζήτημα-παράγωγο της κοινωνικής αδικίας-δεν είναι η αιτία), αν συνεχίσουμε να βρίζουμε αδιακρίτως και τυφλά όλες τις προσπάθειες εκπροσώπησης ( πολιτικές και συνδικαλιστικές) τότε εξυπηρετούμε τον κοινωνικό μας αντίπαλο. Αν μιλάμε για διεφθαρμένους πολιτικούς, εννοώντας ότι όλοι είναι διεφθαρμένοι ή ότι όλοι όσοι συμμετέχουν στην πολιτική ή ενδιαφέρονται γι αυτήν είναι διεφθαρμένοι, τότε αφήνουμε στο απυρόβλητο τους εκμεταλλευτές μας και ψάχνοντας για έναν σωτήρα συντελούμε στην άνοδο του σύγχρονου φασισμού.
Ας θυμηθούμε πως η κρίση του ιταλικού πολιτικού συστήματος και η γενική ανυποληψία έδιωξε την, σε μεγάλο βαθμό, διεφθαρμένη Δεξιά (χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλιστές το ίδιο ήταν πλέον) και ανέβασε την αλητοδεξιά, δηλαδή τον Μπερλουσκόνι.
Διάβασα με ανησυχία την τελευταία δημοσκόπηση της VPRC ότι η φασιστική «Χρυσή Αυγή » παίρνει 2,5% των προτιμήσεων!
Το 2,5% αυτών των ανθρωποφάγων είναι η ακραία έκφραση αυτής της σύγχυσης. Το εμφανές του πολύ μεγαλύτερου τέλματος.
Το κομβικό λοιπόν ζήτημα είναι: θα συμμετέχουμε στα κοινά; Θα προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε τις συλλογικότητες που έχουμε ανάγκη ή να εμπλουτίσουμε αυτές που νομίζουμε ότι παλεύουν εναντίον της κοινωνικής αδικίας; Θα απεργούμε; θα διαδηλώνουμε; Θα συμμετέχουμε σε δίκτυα αντίστασης και αλληλεγγύης; Θα οργανωθούμε για να προσπαθήσουμε να επαναλειτουργήσουμε επιχειρήσεις που κλείνουν και αφήνουν τους εργαζόμενους στο δρόμο (ο ιδιοκτήτης συνήθως την κοπανάει ή γυρεύει και τα ρέστα!)Θα στήσουμε συνεταιρισμούς που θα παράγουν πιο φτηνά προϊόντα και υπηρεσίες με αξιοπρεπείς μισθούς (πράγμα κατορθωτό αφού δεν θα μεσολαβεί το κέρδος και η άσκοπη επέκταση -συστατικό στοιχείο της πλεονεξίας του κεφαλαίου);Και ποιος θα τα κάνει αυτά, αν όχι εμείς οι ίδιοι;
Όπως ειπώθηκε σε μια μεστή συζήτηση στο Ομήρειο την περασμένη εβδομάδα :οι καιροί της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης πέρασαν. Αυτά απαιτούν τη συμμετοχή και την στράτευση όλων μας. Και επιλογές ανθρώπων που θα ελέγχονται από εμάς τους ίδιους ,που θα μας εκπροσωπούν και δεν θα μας παραγκωνίζουν. Που θα είναι ανακλητοί και με περιορισμένες θητείες .
Το ξέρουμε ότι η Δημοκρατία και η συμμετοχή μας σε αυτήν είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από την παθητική στάση του ατόμου. Απαιτεί άγρυπνη συνείδηση, γκρέμισμα προκαταλήψεων, εγρήγορση. Έκθεση σε αντιπαλότητες. Είναι όμως ο μόνος δρόμος για μια ηθικά πλούσια και υλικά αξιοπρεπή προσωπική και συλλογική ζωή όλων μας, χωρίς ανισότητες.