Ας γίνει κρυστάλλινο: Η συζήτηση για τον 13ο και 14ο μισθό είναι αποπροσανατολιστική. Το διακύβευμα είναι το συνολικό ετήσιο εισόδημα των μισθωτών. Τυχόν διάσωση των δώρων Χριστουγέννων και του Πάσχα θα έχει αξία μόνο για επικοινωνιακή κατανάλωση και επίδειξη υποτιθέμενων επιτυχιών από δήθεν «μαραθωνομάχους» πολιτικούς, όταν το πέραν του βασικού μισθού τμήμα των αποδοχών που είναι και το μεγαλύτερο (επιδόματα, μισθολογική ωρίμανση) θα κουρεύεται με την «ψιλή». Επομένως, στο τέλος του χρόνου (μετά τις εκλογές) οι εργαζόμενοι θα αντιληφθούν το colpo grosso βλέποντας το ετήσιο εκκαθαριστικό τους.
ΞΥΠΝΑΤΕ!!!
Κάτω η κυβέρνηση. Οχι στα νέα μέτρα. ΤΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά έχεις δίκιο. Μόνο θα ήθελα μακριά από τους κομπασμούς των αληταράδων ότι "μας σώζουν μέρος των απωλειών" να επισημάνω το εξής: Και στις καλύτερες εποχές του συνδ/κου κινήματος δεν θα συνέφερε τους εργαζόμενους η ενσωμάτωση των δώρων στους μισθούς. Αυτό για τον εξής λόγο: όταν ο μισθός μειώνεται δημιουργείται το αίτημα αύξησής του στη συνείδηση των εργαζομένων πολύ πιό εύκολα από την θεσμοποίηση ή την επαναθεσμοποίηση του 13ου ή 14ου μισθού. Εκτός αυτού ο εργαζόμενος μετράει τον μηνιαίο του μισθό. Αυτόν βιώνει. Ο 13ος και 14ος γι αυτόν συνιστά μια απάλυνση της ένδειάς του. Γι αυτό οι εργοδότες λυσσάνε να καταργήσουν τα δώρα. Οι συλλογικές ενώσεις των μικρομεσαίων απ την άλλη δεν θέλουν να καταργηθεί ειδικά τώρα,γιατί δεν βασίζονται σε εξαγωγές των εμπορευμάτων τους και στο καπιταλιστικό κέρδος ως συνολική κοινωνική σχέση αλλά στην εξατομικευμένη μορφή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή δηλαδή βασίζονται στην ενεργό ζήτηση και δεν μπορούν να αλλάζουν τις επενδύσεις τους όπως ο μεγάλος κεφαλαιοκράτης θέλουν να πληρώνονται όλοι οι εργαζόμενοι όλων των άλλων αρκετά ώστε να αγοράζουν τα εμπορεύματά τους. Ειδικά κάποια είδη ευρείας κατανάλωσης ζούνε από το τζίρο της εποχής των γιορτών που οφείλεται στα «δώρα» (13ος,14ος μισθός. Για τους δικούς τους εργαζόμενους ο κάθε μικρομεσαίος θεωρεί φυσικό να εντατικοποιεί την εκμετάλλευση στο έπακρο ,κλέβοντας όσο περισσότερο μπορεί: σε μισθούς, σε ένσημα, σε υπερωρίες. Τώρα απλά φοβήθηκαν οι γκάγκστερ της κυβέρνησης να καταργήσουν τον 13 και 14ο μισθό. Φοβήθηκαν ότι αυτό είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Πριν από λίγο ένας τσόγλανος, εμπειρογνώμων του ΣΚΑΊ είπε την εξυπνάδα του: πιο πολύ χάνουν οι μισθωτοί με το κόψιμο του 20% του μισθού τους από το κόψιμο των δώρων. Λογιστικά είναι έτσι πράγματι (χάνουν τα 2/10 των ετήσιων αποδοχών τους ενώ με το κόψιμο των δώρων και του επιδόματος αδείας θα έχαναν 2/14 των ετησίων αποδοχών). Όμως όπως έγραψα παραπάνω πιό εύκολα ο μισθωτός θα πεισθεί να διεκδικήσει αυξήσεις από την επαναθέσπιση 13ου και 14ου μισθού. Αυτά για την ιστορία, γιατί ο μισθός, αν δεν τους διώξουμε με τις κλωτσιές, θα γίνει χαρτζιλίκι. Ωστόσο επειδή από αυτόν ζούμε οι περισσότεροι ή από την τσεκουρωμένη σύνταξη(όπως εγώ)και η ζωή δεν τελειώνει, όλα πρέπει να τα μελετάμε στην προοπτική της ανατροπής της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Χωρίς ελπίδες ή αυταπάτες για επιστροφή στο παρελθόν της ανισότητας που μέσα από το πιστωτικό σύστημα και το δανεισμό αποκοίμιζαν τις απαιτήσεις και γιγάντωναν τη χαζοχαρουμενιά το θέμα είναι μια οικονομία κοινωνική με μεγάλο "κοινωνικό μισθό. Μια κοινωνία ΙΣΟΤΗΤΑΣ. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με αυτοδιαχείριση και οργάνωση της οικονομίας από τους εργαζόμενους:ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ!
Δημήτρης Λαβατσής