«Εξι παιδιά στα κάτεργα και η δημοκρατία στο εδώλιο»

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ

Νομικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και της πολιτικής, πολίτες από διάφορες τάξεις επικοινώνησαν με την «Ε» εκφράζοντας τη διαμαρτυρία τους για τη Δικαιοσύνη των «δύο μέτρων και δύο σταθμών» που εξάντλησε την αυστηρότητά της επιβάλλοντας εξοντωτικές ποινές στους 20χρονους, οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι για εκρήξεις μικρής ισχύος της Συνομωσίας Πυρήνων Φωτιάς, χωρίς ανθρώπινα θύματα, ενώ την ίδια ώρα οι υπεύθυνοι πολύκροτων σκανδάλων, που ταλανίζουν το δημόσιο, πολιτικό και οικονομικό βίο της χώρας, χαίρουν προκλητικής ασυλίας.
Με σκληρή γλώσσα μάς μίλησε ο Γιώργος Κακουλίδης, χαρακτηρίζοντας τα όσα διαδραματίστηκαν στο δικαστήριο μετά την έκδοση της απόφασης «μακάβρια σκηνοθεσία».

Γ. ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Ποιητής

«Ντρέπομαι»

«Το κράτος -υποστήριξε ο κ. Κακουλίδης- όσο διάστημα διαρκούσε η δίκη βρισκόταν σε μόνιμη κατάσταση παραληρήματος, με αποκορύφωμα τα ελεεινά γεγονότα που ξέσπασαν στην αίθουσα των δικαστηρίων.

Η Δικαιοσύνη εξελίσσεται σε μια θρησκευτική σέχτα με όρους ιεράς εξέτασης. Η παρακμή της είναι αντίστοιχη των ποινών που επέβαλαν στα παιδιά. Οσο για τους διανοούμενους, δεν υπάρχουν πιο φοβισμένα πλάσματα που έχουν μετατρέψει τη σκέψη σε τόπο προσκυνήματος του κράτους. Η συμπεριφορά των μπάτσων είχε το γνωστό χαρακτηριστικό της έλλειψης φαντασίας. Αυτό θα πληρώσουν και θα πληρώσουμε. Γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν τι κύκλο άνοιξαν. Πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των ημερών, το οποίο εύχομαι και προσεύχομαι να μην πέσει στα χέρια των γνωστών δημοσιογράφων, ικανών μόνο για νεκρώσιμες ακολουθίες. Ως ποιητής ντρέπομαι που κυκλοφορώ μέσα σ' αυτή την πολιτεία».

Ενώ, όπως χαρακτηριστικά μας είπε η φοιτήτρια, Αλεξάνδρα Κ. (τα πλήρη στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας): «Αυτή η Δικαιοσύνη δεν πείθει κανέναν. Οταν όλοι οι κλέφτες είναι έξω δεν μπορεί να βάζουν τόσα χρόνια σε νέα παιδιά».

Εξάλλου, σε δηλώσεις τους προς την «Ε» έγκριτοι νομικοί μίλησαν για «παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, ανατροπή της ζυγαριάς και σκοπιμότητες».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΕΙΡΔΑΡΗΣ

ποινικολόγος -ειδικός στα ανθρώπινα δικαιώματα

«Παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας»

«Πραγματικά εξέπληξαν οι επιβληθείσες ποινές. Ποινές εξοντωτικές που παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας. Η αυστηρότητα των ποινών δεν αποτελεί περιεχόμενο μιας δίκαιης δίκης, αφού η επιείκεια αποτελεί συστατικό στοιχείο μιας απόφασης. Στην περίπτωση αυτή ο δικαστής υπερβαίνει ο ίδιος το όριο της νομιμότητας της δίκαιης δίκης και καθιστά προβληματική την απόφασή του.

Επίσης πρόβλημα δημιουργεί η απόρριψη των αιτημάτων αναστολής των ποινών λόγω άσκησης έφεσης. Οταν το ίδιο το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση θεωρεί ως δεδομένη την καταδίκη των κατηγορουμένων στο δεύτερο βαθμό, παραβιάζεται το τεκμήριο της αθωότητας. Το τεκμήριο ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη απόφαση που θεσπίζεται από την ΕΣΔΑ υπερισχύει κάθε άλλης διάταξης νόμου και καθιστούσε ενδεδειγμένη τη χορήγηση της αναστολής».

ΣΤ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ- ΓΟΝΑΤΑΣ

αναπληρωτής καθηγητής Ποινικού Δικαίου

«Δύο μέτρα και δύο σταθμά»

«Το Εφετείο Αθήνας, μέσω των αποφάσεών του, ως προς το ανασταλτικό αποτέλεσμα της έφεσης για κακουργηματικές πράξεις, ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εχει προκαλέσει κατάπληξη σε δικαστικούς κύκλους με πόση ευκολία το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθήνας τον προηγούμενο μήνα καταδίκασε πατέρα για αποπλάνηση της δίχρονης κόρης του και απεχθή βιασμό κατά θετής κόρης του. Εκεί, χωρίς καν να κρατήσει το πρόσχημα της διάσκεψης, στη συνολική ποινή της κάθειρξης των 12 ετών έδωσε με τόση ευκολία το ανασταλτικό αποτέλεσμα αφήνοντας πολλά ερωτηματικά για τον τρόπο που λήφθηκε η απόφαση αυτή.

Ενώ για τους καταδικασθέντες στην υπόθεση των Πυρήνων, και μάλιστα για κάποιους με ελαφρυντικά, και χωρίς να έχει προκληθεί κανένας κίνδυνος ζωής, θεώρησε ότι το ανασταλτικό στην έφεση δεν έπρεπε να δοθεί, προφανώς γιατί τους θεώρησε ιδιαίτερα επικίνδυνους».

ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ

ποινικολόγος

«Σκόπιμα σκληρές»

«Εξοντωτικές ποινές σε ενήλικους μετεφηβικής ηλικίας κάνουν όχι μόνο τον νομικό αλλά τον μέσο πολίτη αυτής της χώρας να διερωτάται ποιος ο σκοπός επιβολής των; Δεδομένου ότι οι επιβληθείσες ποινές στην εν λόγω υπόθεση δεν υπηρετούν σε καμιά περίπτωση παιδαγωγικό σκοπό, που εξ ορισμού θα έπρεπε να υπηρετούν, ούτε το σκοπό της γενικής πρόληψης αλλά ούτε εξυψώνουν το κύρος της Δικαιοσύνης, αφού δύνανται να παράγουν μόνο βία, προφανώς εξυπηρετούν είτε πολιτικές σκοπιμότητες είτε τους ίδιους τους εκδότες τους. Αλλωστε οι ποινές αυτές συγκρινόμενες με άλλες ποινές που επεβλήθησαν ή και δεν επεβλήθησαν για πολύκροτες υποθέσεις που ταλάνισαν το δημόσιο πολιτικό και οικονομικό βίο της χώρας, καταδεικνύουν ότι είναι σκόπιμα σκληρές».

ΑΝΔΡ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

ποινικολόγος (συνήγορος, μαζί με τον Αλέξη Αναγνωστάκη, των οικογενειών των θυμάτων της «Ρικομέξ»).

«Ανατράπηκε η ζυγαριά»

«Οι ποινές είναι υπερβολικά σκληρές. Τελούν σε μεγάλη δυσαναλογία με τις πράξεις που δικάστηκαν -ανάφλεξη κατσαρόλας χωρίς θύματα- και τις προσωπικές συνθήκες των κατηγορουμένων (μετέφηβοι, με ιδεολογικές ανησυχίες). Παρήγαγαν ένα άδικο αποτέλεσμα κόντρα προς το πνεύμα του εσωτερικού και υπερκείμενου δικαίου.

Ανατράπηκε η ζυγαριά και έμεινε το σπαθί ανεξέλεγκτο να καρφώνει βαθιά.

Τέτοια καρφώματα ανάβουν τη φωτιά της απείθειας και της λαϊκής εξέγερσης».

Γ. ΠΑΝΟΥΣΗΣ

εγκληματολόγος

Η σοφία της επιείκειας

Ο πομπός χρόνια τώρα

σου φωνάζει out of order

Ελσα Κορνέτη, Ερινύες vs Ευμενίδες

Η κοινωνία πρέπει να αμυνθεί απέναντι σε όποιον και σε ό,τι απειλεί τη συνοχή και τις αξίες της. Το κοινωνικό συμβόλαιο αναθέτει στα όργανα της πολιτείας τη δίκαιη και ανάλογη τιμωρία των παραβατών του νόμου.

Στις παραπάνω λειτουργίες μπαίνει όμως ένα όριο. Και ως όριο δεν εννοώ τον αυτονόητο σεβασμό των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των κατηγορουμένων/ καταδικασθέντων/ κρατουμένων, αλλά την αθέατη γραμμή ανάμεσα στον ανταποδοτικό/εκδικητικό (;) παραδειγματισμό και το διαπλαστικό/αποκαταστατικό ρόλο της ποινής. Την αθέατη αυτή γραμμή, την οποία έχει καθορίσει ο νομικός μας πολιτισμός, πρέπει να τη βλέπουν όλοι (είτε φοράνε ιδεοληπτικά ματογυάλια είτε κρατούν τη ρομφαία της καταστολής ή αποστολής).

ΥΓ. Στις 10/02/09 στο πανεπιστήμιο, στην πόρτα του γραφείου μου, τοποθετήθηκε εμπρηστικός μηχανισμός, κίνηση που διεκδικήθηκε στα indymedia από τους «Πυρήνες». Είτε έτσι είτε αλλιώς, η άποψή μου για την επιείκεια δεν αλλάζει.

ΝΙΚΟΣ ΒΟΥΤΣΗΣ

μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής

Ποινές εξόντωσης για τους «Πυρήνες» και για τη Δημοκρατία

Οι εξοντωτικές και άδικες ποινές για νέους ανθρώπους που εκρίθη ότι συμμετείχαν στους «Πυρήνες της Φωτιάς» προκαλούν ανατριχίλα και φόβο σε μια συγκυρία που η κοινωνία και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι υφίστανται πρωτοφανείς και πολύ οδυνηρές συνέπειες λόγω των πολιτικών που διαχειρίζονται υπέρ του κεφαλαίου την κρίση χρέους της χώρας μας.

Θα ήταν επιεικείς οι όροι «επιλεκτική δημοκρατία» και «επιλεκτική δικαιοσύνη», πάνω στην επέτειο μάλιστα της μεταπολίτευσης, κατ' αναλογία της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» που μας ταλανίζει, για να ορίσει κανείς το ύψος και τη βαρβαρότητα που εμπεριέχουν οι ποινές από 11 έως 37 χρόνια για ενέργειες που δεν έθιξαν, κατά κοινή ομολογία, ούτε ανθρώπινη ζωή ούτε βέβαια τη συνταγματική τάξη. Βεβαίως, επί δικτατορίας δεν υπήρχαν ο τρομονόμος 1 και ο τρομονόμος 2, κατ' εφαρμογήν του οποίου με την πιο αυστηρή δυνατή εκδοχή επέλεξαν να λειτουργήσουν οι συγκεκριμένοι δικαστές, είναι όμως, δυστυχώς, σε πλήρη αναλογία με τις χθεσινές ποινές οι αντίστοιχες των τότε στρατοδικείων για τις κροτίδες και για τη σύσταση οργανώσεων.

Αν μη τι άλλο την πρόσφατη διετία η ελληνική κοινωνία, κυρίως τα όλο και αυξανόμενα τμήματά της που δεν αρκούνται στον καναπέ και δεν θεωρούν τη σιωπή χρυσό, έχει αντιληφθεί ποιοι είναι οι πραγματικοί, ως φυσικά πρόσωπα και ως σύνολα, αντίπαλοι που διαπλέκονται, παρανομούν ασύστολα, έχουν το ακαταδίωκτο, καλύπτονται ως οργανικά στοιχεία όλων των εξουσιών και -βεβαίως- κερδοφορούν ασύδοτα συμπεριφερόμενοι ταυτόχρονα ως πατριδοκάπηλοι και εθνοσωτήρες νέας κοπής.

Πώς είναι δυνατόν μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον που βοά η κοινή γνώμη και στενάζει ιδιαίτερα η νεολαία δίπλα στον κόσμο της εργασίας, της ανεργίας και των μεταναστών για τη συστηματική φτωχοποίηση και αυταρχοποίηση, στην οποία επιβάλλονται από την κυβερνητική εξουσία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, να εκφωνούνται και να καθαρογράφονται «εν ονόματι του ελληνικού λαού» τέτοιες αποφάσεις;

Να καταδικάζονται νέοι πολίτες για ηθική αυτουργία (!) με ταυτόχρονη αναγνώριση ότι δεν έχουν συλληφθεί οι «φυσικοί αυτουργοί» των πράξεων που κρίνονται; Να μη γίνονται δεκτά για νέους εικοσάχρονους επιστήμονες τα εύλογα ελαφρυντικά που αφορούν τον πρότερο έντιμο βίο, την καλή διαγωγή στην κράτησή τους κ.ά.; Να ονομάζεται συλλήβδην τρομοκρατική δράση οτιδήποτε εκφράζει την ελάχιστη πολιτική ανυπακοή από τα επεισόδια της Κερατέας, έως τα κινήματα «Δεν πληρώνω», έως τη νόμιμη αντίσταση των πολιτών στον πολύωρο χημικό πόλεμο της 28ης και της 29ης Ιουνίου στο Σύνταγμα;

Αυτές οι αποφάσεις ενισχύουν, δυστυχώς, τα επιχειρήματα όσων -και είναι όλο και πιο πολλοί, παρ' ότι προσωπικά δεν τα ενστερνίζομαι- ισχυρίζονται ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος στο πλαίσιο των αποφάσεων της ελληνικής κυβέρνησης για τα βάρβαρα οικονομικά μνημόνια οδηγεί νομοτελειακά σε περιστολή της δημοκρατίας στα όρια της αντισυνταγματικής εκτροπής, με ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα. Σε κάθε περίπτωση, τέτοιες αποφάσεις, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι δεν αποτελούν προϊόν υπαγόρευσης ή γενικότερης συμπεριφοράς της Δικαιοσύνης, γίνονται οργανικό στοιχείο των πολυπλόκαμων μηχανισμών που έχουν στηθεί για να προκαλούν «σοκ και δέος» στη δοκιμαζόμενη κοινωνία μας.

Επί τη ευκαιρία είναι χρήσιμη η υπόμνηση για την ανάγκη να τοποθετηθούν δημόσια, σε σχέση με τέτοια ακραία φαινόμενα, προς όλους που έχουν τη δυνατότητα να σπάσουν την αφωνία και το φόβο που θέλει να επιβάλει η αντιδραστική ομογενοποίηση των μίντια και των νεοφιλελεύθερων, πάσης απόχρωσης, πολιτικών μας.


ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ

«Μεταξύ στρατοδικείου και Ιεράς Εξέτασης»

«Τώρα η Ελλάδα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Η δικαιοσύνη του ΠΑΣΟΚ καταδίκασε σε κάθειρξη 11 χρόνων τη 18χρονη τότε Κωνσταντίνα χωρίς καμία απόδειξη, κανένα στοιχείο εξακριβωμένο, ούτε καν με βάση την ηλικία της. Μπορεί να είναι η μοναδική πολιτική κρατούμενη κάτω των 20 στον κόσμο. Αν υπάρχει άλλη, θα είναι σε κάποια χώρα της Μπανανίας».

Ετσι ξεκινά την καταγγελτική επιστολή του, προς την «Ε», ο Νίκος Καρακατσάνης, πατέρας της 20χρονης Κωνσταντίνας.

Και συνεχίζει:

«Την καταδίκασαν σε μία δίκη μεταξύ στρατοδικείου και Ιεράς Εξέτασης, χωρίς να ληφθούν υπ' όψιν ούτε τα πρακτικά, ούτε οι μάρτυρες, ούτε όλα τα στοιχεία που φώναζαν για την αθωότητά της. Το αδίκημα: δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις, να μην πηγαίνει Εξάρχεια, να μην διεκδικεί, να μην έχει πολιτική άποψη, να σκύψει το κεφάλι και να παρακαλέσει για επιείκεια. Η ποινή έπρεπε να είναι εξουθενωτική.

«Ποιον τρομοκράτησε;»

Εγώ όμως προκαλώ όλη την έδρα, όλη την Ελλάδα, ιδιαίτερα τον Αρσένη και την Κατσέλη, να μου αποδείξουν τι έκανε το παιδί μου, ποιον έβλαψε, ποιον τρομοκράτησε.

Την κατηγορούν ότι στα 17 ήταν τρομοκράτης και δεν ντρέπονται. Τρομοκράτες είναι αυτοί και οι υποτελείς τους που έχουν φέρει τον Ελληνα σε απόγνωση και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ολες οι ληστρικές συμμορίες των πολιτικών που ξεφτίλισαν το έθνος και φυλάκισαν το παιδί μου απλά επειδή έχει το ανάστημα να σταθεί απέναντί τους.

»Δεν γινόταν τίποτα όμως. Η απόφαση είχε βγει. Το κόμμα πρέπει να δείξει ότι έχει πατάξει την τρομοκρατία. Οι καρέκλες πρέπει να σωθούν. Μιλάω βέβαια για το κόμμα του Γιωργάκη και Σία. Για το κόμμα αυτό, που καμία σχέση δεν έχει με το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα, του Γεννηματά, της Μελίνας, του Τρίτση και όλων αυτών που δίδαξαν δημοκρατία, σεβασμό στον πολίτη και δικαιοσύνη για όλους ίδια. Μιλάμε για ένα κόμμα που ο αρχηγός τους τρέχει να καλύψει τις λαμογιές των συντρόφων του με δήθεν εξεταστικές και στάχτη στα μάτια.

Γιατί δεν βάζουν τους ίδιους δικαστές να δικάσουν τους Μαντέλη και Αλογοσκούφη, Σημίτη, Τσοχατζόπουλο, Ρουσόπουλο, Παπαντωνίου, Βουλγαράκη και όλους τους άλλους έτσι για να δούμε και εκεί αν έχουν τα κότσια και τη μαγκιά να ρίξουνε τις ποινές στο όριο του νόμου.

Επρεπε δηλαδή η Δικαιοσύνη σας να δείξει ότι υπάρχει στην πλάτη του παιδιού μου;

Τα μωρά έγιναν σύνθημα

Υπουργέ, επειδή είσαι καινούργιος σε αυτό το υπουργείο και δεν σε έχουν ενημερώσει οι συναγωνιστές σου, Παπουτσής, Καστανίδης, Χρυσοχοΐδης, θα σου πω εγώ: το μόνο έγκλημα που έκαναν αυτά τα παιδιά ήταν ότι τόλμησαν να αγανακτήσουν πριν απ' όλους εμάς. Και ο λαός το τόλμησε. Τα μωρά με τις κατσαρόλες γίνανε σύνθημα. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού σε όλες τις πλατείες κατσαρόλες κρατάγανε. Η τέχνη τα τίμησε. Κορυφαίος συνθέτης και μοναδικός ερμηνευτής τραγουδάει "Φίλε μου ξεκόλλα, πάρε κατσαρόλα, πες και στα παιδιά να 'ρθουν μια βραδιά, να τα κάψουν όλα", σαν ελάχιστο φόρο τιμής γι' αυτούς που δεν κάνανε τίποτα για πάρτη τους, γι' αυτούς που υποθηκεύσανε τα νιάτα τους πίσω από τα κάγκελα και δεν είναι μόνο το τραγούδι.

Είναι όλοι οι Ελληνες εκτός από τους δικούς σας τους βολεμένους. Αυτό είναι και το μεγάλο έγκλημα που κάνανε. Ενόχλησαν το σύστημα, ξυπνήσανε μνήμες και συνθήματα που λέγαμε τα χρόνια πριν γεννηθούν τα μωρά. Τα θυμάσαι υπουργέ. Είναι αυτά που με πολλούς από εσάς τα λέγαμε μαζί στους δρόμους και είναι όλα επίκαιρα παραδείγματα. "Λαέ πεινάς, γιατί τους προσκυνάς", "Μπάτσοι- γουρούνια- δολοφόνοι", "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία" και ο σύντροφός σου ο Παπουτσής τα θυμάται γιατί τα εφάρμοσε κατά γράμμα στο Σύνταγμα. Μόνο το τανκ του Ντερτιλή έλειπε. Τώρα, λοιπόν, που η Κωνσταντίνα είναι στην πυρά σας, βγείτε άφοβα στο δρόμο, στο καφενείο, στο γήπεδο, βγείτε να καμαρώσετε μια χώρα, που μόνο εσείς μπορέσατε να καταντήσετε έτσι.

Δεν έκανε τα λάθη μου

Είναι τιμή μου, λοιπόν, που η κόρη μου δεν έκανε το δικό μου λάθος να ανήκει σε φτηνές παρατάξεις.

Είναι καμάρι μου που έχω παιδί αυτό το παλικάρι. Η πατρίς του Διγενή και του Διάκου, η πατρίς μου, σήμερα χώρα υποτελών. Τελειώνοντας, ευχαριστώ όλους όσοι σεβάστηκαν το Γολγοθά μου. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που φάγανε ακόμα και ξύλο, προκειμένου να συμπαρασταθούν στο παιδί μου. Ευχαριστώ τους μάρτυρες, ευχαριστώ τον κ. εισαγγελέα που έστω και την τελευταία στιγμή πήρε χαμπάρι πού πάει η δίκη και έκανε ό,τι μπορούσε για να γλιτώσει τα παιδιά από την κρεμάλα.

Το Δικαστήριο μπορεί να έστειλε 6 παιδιά στα κάτεργα, αλλά να είναι σίγουρο ότι έστειλε και 600 παιδιά στα Εξάρχεια. Ετσι δεν είναι, Μίκη; Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Τέλος, ευχαριστώ τον από δεκαετίες φίλο μου και υπερασπιστή του παιδιού μου, Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ευχαριστώ την κόρη του Ζωή που υπερασπίστηκε τη Νίνα μου σαν αδερφή της και τους παρακαλώ, αφού συνεννοηθούν με το παιδί μου, όλες οι κινήσεις που παρέχει ο νόμος να γίνουν. Λίγο αργότερα που θα έχει ξεβρωμίσει ο τόπος και οι δίκες θα είναι καθαρά αντικειμενικές».
enet.gr