Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΔΡΟΜΟΣ, του Δημήτρη Λαβατσή

1)Οι πραγματικοί στόχοι της πολιτικής των μνημονίων σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας έχουν επιτευχθεί: η αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού και  η συνεχιζόμενη ανατροπή όλων σχεδόν των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα υλοποιούνται .Η  απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα  και τις πολιτικές εκπροσωπήσεις του παρελθόντος  δεν έχουν οδηγήσει σε μια σθεναρή και, προ πάντων,  συνεκτική συγκρότηση των κοινωνικών αντιστάσεων. Τόσο σθεναρή τουλάχιστον ώστε να απειλεί το σύστημα. Το αντίθετο: τους τελευταίους μήνες  η ελπίδα υποχωρεί. Και παρά τις κοινωνικές αντιδράσεις για την ΕΡΤ και την επιτυχία της Αριστεράς στο συνέδριο της  ΟΛΜΕ ο κινηματικός απολογισμός είναι σταθερά ελλειμματικός.

2)Το κοινωνικό αίτημα περιγράφεται πολύ εύστοχα από το πρόγραμμά μας και εκατοντάδες, χιλιάδες,  συντρόφισσες και συντρόφους μας: Ισότητα-Δημοκρατία-Σοσιαλιστικός Δρόμος. Ένα τρίπτυχο μισητό στους ανθρώπους των κοινωνικών τάξεων που βασίζουν την ζωή τους στην Ανισότητα και κατά συνέπεια στην  συνεχώς τείνουσα στον περιορισμό της αστική  δημοκρατία, στην διαιώνιση του υπάρχοντος τρόπου κοινωνικής οργάνωσης που λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ(Το τελευταίο με κεφαλαία για να θυμόμαστε τον βασικό μας εχθρό).Το χθεσινό σημείωμα του   σ Λεκάτη το αποσαφηνίζει πολύ εύστοχα και με διευκολύνει (http://www.rednotebook.gr/details.php?id=10099)

3)Η ιδεολογική μάχη: Η κυρίαρχη «αντιπολιτευτική» άποψη. Και οι αβίωτες αλήθειες

 Οι θρυμματισμένες συλλογικές ταυτότητες του παρελθόντος, μετά από 20 χρόνια συντριπτικής διαπαιδαγώγησης των αξιών του «ατόμου» ,υπό  την πίεση της πραγματικότητας αναδομούνται με τον «κατά συνέπεια» τρόπο: Ο εχθρός στην συνείδηση της πλειοψηφίας δεν είναι  το κεφάλαιο ,η εκμετάλλευση, ο κεφαλαιοκράτης, αλλά η κακιά κυβέρνηση ,ο Σαμαράς, ο κακός ξένος πλούσιος ,ο κακός ξένος φτωχός-πρόσφυγας και μετανάστης.

Το αίτημα δεν είναι η Δημοκρατία -γιατί αυτή στην κυρίαρχη συνείδηση εξέπεσε στο τελετουργικό  των εκλογών και των αναθέσεων-αλλά η χρηστή διοίκηση. Κάτι σαν  το μαγκιόρικο μάνατζμεντ που προβάλουν οι στημένες από τους ίδιους τους επιχειρηματίες  συνεντεύξεις τους  στις σομόν σελίδες  και αναμεταδίδουν στην TV  οι Μπογδάνοι.

Η  Ταξικότητα και η Δημοκρατία σαν απαραίτητη βάση για την συγκρότηση του κόσμου της εργασίας ως κοινωνικού υποκειμένου συνιστούν για την πλειοψηφία – και όχι μόνο την αριθμητική –αβίωτες αλήθειες

4)Σε σαθρό έδαφος, σκληρές κατασκευές. (Δάνειο από την αντισεισμική θωράκιση των κτιρίων) .Η ανάγκη για μια νέα σημαία. Στο έδαφος αυτό είναι απαραίτητη η σκληρότατη αξιακή αντιπαράθεση με τον κοινωνικό αντίπαλο και το πολιτικό του προσωπικό. Αυτό δεν γίνεται με ευκαμψίες και ελαστικότητες  που χωράνε ολίγον από τις αξίες και τα προτάγματα της αγοράς με μεταμφιέσεις πραγματισμού. Η συγκρότηση της Ταξικότητας και της Δημοκρατικής συνείδησης απαιτούν «σημαία συνεπή». Γιατί όπως εύστοχα έχει ειπωθεί « Ο πραγματισμός είναι απαραίτητος στην τακτική σου, για να επιτύχεις  τους στόχους σου,  αλλά καταστροφικός όταν αλλάζει τους στόχους σου και ακυρώνει το κοινωνικό σου πρόταγμα»

 5)Σαφείς και οραματικοί λοιπόν για να αλλάξουμε την πραγματικότητα ριζικά. Η άρνηση της ανάθεσης δεν μπορεί να συνιστά άλλοθι για την ατολμία μας. Η  πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση  είναι συστατικό στοιχείο της  Αριστερής πολιτικής.

Κι αν ο όρος έχει κακοποιηθεί γιατί ενεγράφη ως  διοικητική ποδηγέτηση του κινήματος από την σταλινική αριστερά,  το υφέρπον αίτημα για καθοδήγηση παραμένει.

Αν δεν είμαστε σαφείς στο ποια θεωρούμε δικά μας καθήκοντα και ποιος ο ρόλος των κινημάτων η σύγχυση θα φέρει την απογοήτευση από τις ματαιωμένες ελπίδες  και αυτή  με την σειρά της θα ανακυκλώσει την  αδιαφορία. Ακόμη χειρότερα: την  αδιαφορία των απελπισμένων και όχι εφησυχασμένων όπως συνέβαινε με την κοινωνική πλειοψηφία μέχρι το 2008 

6) Εφόσον αποδεχόμαστε τα παραπάνω και δεν θεωρούμε την πολιτική δράση της αριστεράς  ζήτημα υποκειμενικό, είναι απαραίτητο να σταθούμε απέναντι στις λογικές της πασαρέλας των πολιτικών εκπροσώπων.

Οι σχέσεις εκπροσώπησης για την αριστερά(πρέπει να) συνιστούν μία διαδικασία αυτοαναίρεσης. Τι έλεγε κι εκείνος ο μαυριδερός με τα πολλά γένια εδώ και 150 χρόνια: «να χάνεσαι» πίσω από τις ιδέες σου!

Στην σημερινή ρευστότητα και την ακύρωση των παλαιών αστικών σχέσεων εκπροσώπησης είναι ολέθριο λάθος να εγκυροποιούμε  τον χρεοκοπημένο αστικό πολιτικό τρόπο και να ανασταίνουμε πολιτικά νεκρούς εκπροσώπους που έρχονται από το στρατόπεδο του αντιπάλου γιατί θα μας φέρουν ψήφους!

Έτσι δεν κομίζουμε κάτι καινούριο, δεν ανοιγόμαστε στην κοινωνία του μέλλοντος αλλά αντίθετα τροφοδοτούμε την πολιτική ισχύ του αντιπάλου. Γιατί: Αν μιλήσεις με τον τρόπο του αντιπάλου  και χρησιμοποιήσεις τα σύμβολα του θα αρχίσεις να του μοιάζεις και επί της ουσίας

7)Ο κυβερνητισμός  συνιστά μονόδρομο με σίγουρο αποτέλεσμα την  αδυναμία της Αριστεράς  να γίνει κυβέρνηση . Η  κοινωνική ανάγκη των υποτελών τάξεων ,του κόσμου της εργασίας, για κυβέρνηση της Αριστεράς δεν υπηρετείται και δεν θα επιτευχθεί  με λογικές κυβερνητισμού, με λογικές που θεωρούν πιο χρήσιμη την πολιτική πειθώ για την έκβαση των εκλογών από την συγκρότηση του κοινωνικού υποκειμένου. Εάν η εκφώνησή μας κυριαρχείται από την προσπάθεια να ικανοποιήσουμε την κάθε μικροαστική  ονείρωξη αν η εκφώνηση και δράση μας δεν καλεί σε ριζική αλλαγή του κόσμου και των ίδιων των  υποτελών τάξεων τότε δεν θα πετύχουμε .

Ο κοινωνικός μας αντίπαλος παράλληλα με το πολιτικό   συγκροτεί το κοινωνικό του μπλοκ. Εάν εμείς δεν κάνουμε το ανάλογο όπως εύστοχα το αναφέρεται και στο άρθρο του σ  Λεκάτη τότε θα έχουμε την θλιβερή κατάληξη της Αριστεράς του Μπερλιγκουέρ  την δεκαετία του 70.Και δεδομένων των συνθηκών θα έχουμε την ευθύνη για την παγίωση της κοινωνικής καταστροφής .Για τον ολοκληρωτικό θρίαμβο του καπιταλισμού του χάους.

Επομένως: είναι απαραίτητο το Συνέδριο να αποτελέσει τομή για την πολιτική  πραγματικότητα της Αριστεράς. Και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

                                                  Δημήτρης Λαβατσής

                                                  μέλος ΣΥΡΙΖΑ_ΕΚΜ Χίου