Ο κουμπαράς της ζωής σου.

Μεγάλωσες στον παλιό καπιταλισμό.

Από μικρό σου μάθανε να είσαι δουλευτής και οικονόμος.
Χαράμισες η ζωή σου ολάκερη δουλεύοντας, αποθηκεύοντας σπυρί σπυρί.
Δεν έβλεπες τα παιδιά σου να μεγαλώνουν, δούλεψες δυό δουλειές , μπάρκαρες, είχες ένα μαγαζί απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ εκεί.
Δεν είχες ελεύθερο χρόνο, θεώρησες χασούρα μια βολτα στο πουθενά, ένα βιβλίο,ένα ούζο σε ένα μπαλκονάκι,δεν μέτραγαν σε χρήμα, σε οικονομίες.
Έλεγες "να βάλω ένα κεραμίδι στο κεφάλι μου, να πάρω ένα σπίτι στα παιδιά μου, ένα αυτοκίνητο, ένα εξοχικό.."
Ξεκινούσες το πρωί απ΄το σπίτι σου και γυρνούσες το βράδυ κουρέλι, να δεις τιβί, να κοιμηθείς και ξανά και ξανά.
Και πέρασε όλη σου η ζωή και τα απέκτησες.

Και τώρα άλλαξε ο καπιταλισμός και θα στα πάρουν όλα πίσω.
Κυρίως δεν σου παίρνουν αυτά που έφτιαξες.

Σου παίρνουν τη ζωή που αντάλλαξες με αυτά.
Τις στιγμές που δεν έζησες δουλευοντας, τις χαρές που παρέκαμψες σαν άχρηστες αφού δεν έβγαζαν το πολύτιμο χρήμα.
Αυτό που θα σε έκανε άνθρωπο αντάλλαξες με την ιδιοκτησία.
Και στην παίρνουν, αμείλικτοι.
Και απομένεις πίσω ένα κουφάρι χωρίς μνήμες, στεγνό,έχοντας χάσει το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής πριν σου πάρουν τα υλικά , τον ελεύθερο χρόνο και την ψυχή σου.

Και τώρα τί;
μάθε τουλάχιστον στα παιδιά σου ότι μόνο αυτά που έχεις στο μυαλό και την καρδιά σου δεν μπορεί κανείς να σου τα πάρει.

Σοφία Λαμπίκη