Γιάννης Μακριδάκης: «Νοσταλγώ την ελληνικότητα που χάθηκε»

«Το ζουμί του πετεινού»: Τα τελευταία είκοσι χρόνια και βάλε ο Παναγής τα 'χε ζήσει καταγής. Μες στο μούρκι του παππού του στον Λειμώνα, μια κοιλάδα εύφορη, στο ξεψύχισμα του ποταμού, δίπλα στη θάλασσα, μακριά απ' τον κόσμο, μια ώρα δρόμος μέσα απ' τα βουνά η πιο κοντινή πόλη, είκοσι λεφτά ποδαρόδρομος το διπλανό χωριό, εκεί πέρασε όλα τα παιδικά του καλοκαίρια, μα και Χριστουγεννόσκολα και Πάσχα κάθε χρόνο εκεί ήτανε, μέσα σ' εκείνο το μούρκι που 'χε στο έμπα του έναν δρυ, θεριό ολάκερο, με τις κλαδούρες του να διαφεντεύουνε αθρώπους και ζωντανά από κάτω...».

Πέρσι τις Απόκριες τον Παναγή τον έπιασε η κρίση. Η νευρική. Διότι, εντελώς τυχαία, εκεί που κάθισε σιμά σε μια παρέα να πιει μαζί τους το ρακί του, πήρε τ' αυτί του μερικές κουβέντες τους για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, οι οποίες δεν τ' άρεσαν διόλου... Εκδόσεις: Βιβλιοπωλείο της Εστίας σελ 91

«Το ζουμί του πετεινού»...Παράξενος πλην τραβηκτικός ο τίτλος του τελευταίου σας βιβλίου...

Παραδοσιακό φάρμακο το πετεινόζουμο για τους Έλληνες. Και νεκρούς ανασταίνει. Έτσι λέγαν οι παλιοί, οι οποίοι βέβαια σεβόντουσαν τα ζωντανά και τρώγανε κρέας με φειδώ, ξέρανε πως άμα το σφάξεις, το 'χασες. Όχι όπως οι σύγχρονοι καταναλωτές που βλέπουν τα κομμάτια των ζώων μέσα σε βιτρίνες στολισμένα σαν άψυχα αντικείμενα.

Από τον «Αναμιση ντενεκέ» μέχρι τον «Πετεινό» έχετε γράψει άλλα τέσσερα βιβλία Η αφετηρία για μια νέα σας ιστορία κυρίως έρχεται ...

Από την τρέχουσα πραγματικότητα και την στάση ζωής των ανθρώπων, που επιλέγω ως ήρωες και αποτελούν συνήθως την λοξή ματιά στη ζωή και στην πολιτική.

Το πρώτο σας βιβλίο μεταφράστηκε και αγαπήθηκε από τους Τούρκους. Εσείς τι αισθάνεστε για τους κοντινούς σας γείτονες;

Μ' αρέσει πάρα πολύ η τουρκική γλώσσα, η Τουρκία ως φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον, έχω πολλούς φίλους εκεί και γενικώς νιώθω πως οι άνθρωποι στην απέναντι μεριά του Αιγαίου έχουν ακόμη τα χαρακτηριστικά που είχαν οι Έλληνες μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, πριν αλωθούν από το δανεικό χρήμα και πριν ισοπεδωθούν κατά κράτος. Οι Τούρκοι φίλοι μου και οι απλοί άνθρωποι που παρατηρώ, με κάνουν να νοσταλγώ την ελληνικότητα που χάθηκε

«Η δεξιά τσέπη του ράσου »ήταν να βγει στη μεγάλη οθόνη. Εξακολουθεί να παίζει το σενάριο ή μήπως η κρίση το φρενάρισε;

Η πρόθεση των δημιουργών της ταινίας υπάρχει ακόμη. Απομένει να εξευρεθούν οι πόροι για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Δύσκολες εποχές...

Γράφετε λίγο σαν το Μαρσελ Προυστ Χωρίς τελείες , μονορούφι...

Γράφω όπως μου βγαίνει, δίχως περιορισμούς. Γράφω επειδή ακούω γύρω μου την λογοτεχνία και επειδή προσπαθώ να ζω την Τέχνη που εκπέμπεται από τις ζωές των ανθρώπων. Δεν γράφω μέσα από διαβάσματα, δεν έχω ασχοληθεί με την γραπτή λογοτεχνία παρά μόνο με την προφορική.

Αληθεύει ότι ζείτε απομονωμένος σε ένα χωριό και ασχολείστε με τη γή σας; Και δεν είναι στιγμές που αποζητάτε μια απόδραση σε μια πόλη μεγάλη, σε μια Νέα Υόρκη έστω για λίγο;

Ζω στην Βολισσό της Χίου και ασχολούμαι με την καλλιέργεια ενός μικρού κτήματος, με την συλλογή ελαιοκάρπου, με την παρασκευή σούμας από σύκα και με την διατήρηση τοπικών σπόρων αλλά και τροφών με παραδοσιακές μεθόδους. Με αγχώνουν οι πόλεις και κυρίως οι μεγαλουπόλεις, διότι εκεί δεν νιώθει ο ένας τον άλλον ως συμπληρωματικό άνθρωπο, αλλά ως ανταγωνιστικό άτομο. Δεν έχω καμιά διάθεση και καμιά ανάγκη να πάω σε μεγαλούπολη ούτε για λίγο. Απεναντίας, έχω ανάγκη να παραμένω στο χωριό.

Το Κένρο Χιακών Μελετών, το δικό σας έργο, τι περιλαμβάνει;

Την έρευνα μελέτη καταγραφή διάσωση και διάδοση των τεκμηρίων του νησιού. Φτιάχνεται μια εγκυκλοπαίδεια για την Χίο σε τεύχη μέσα από το περιοδικό «Πελινναίο». Αφορά τομείς όπως ανθρωπολογία, γεωλογία, ιστορία, τοπιογραφία, αρχιτεκτονική, γενεαλογία, βιοποικιλότητα κλπ.

Πρόσφατα μιλήσατε με το κοινό σας στην Αθήνα. Η αίσθηση που είχατε από αυτή την συνάντηση;

Η Ελληνική κοινωνία ολοένα και ξεφεύγει από την νοοτροπία του πολίτη-πελάτη και υπηκόου. Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή που, οδηγεί σε πιο συνειδητοποιημένους πολίτες και πιο ενεργές πολιτικά συνειδήσεις.

Διαβάζοντας τις ιστορίες σας νιώθω πως είστε αγανακτισμένος, θυμωμένος ...

Κάποιες στιγμές είμαι. Διότι συμβιώνοντας με φυτά και ζωντανά νιώθω ως εκπρόσωπος αυτών απέναντι στον αλαζόνα άνθρωπο, ο οποίος με την αστική του νοοτροπία, καταστρέφει το περιβάλλον και τους βιοτόπους των συντρόφων μου, αλλά και τον δικό μου, για να ζει τα τσιμέντα. Οι έγκλειστοι εντός αυτών, με όσο περισσότερες ανέσεις μπορούν, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα και σπαταλώντας απερίσκεπτα φυσικούς πόρους και ενέργεια.

http://www.ert.gr/book/item/25751-Giannhs-Makridakhs-%C2%AB%CE%9Dostalgw-thn-ellhnikothta-poy-chathhke%C2%BB