Όταν είσαι θλιβερός πολιτικάντης εγκλωβίζεσαι στις επιλογές σου. Δεν είναι προσωπικό για τον Κουβέλη αυτό που γράφω, εκείνον αν μη τι άλλο τον σέβομαι ως άνθρωπο, αλλά είναι για όλα αυτά τα πολιτικά ρετάλια που συνευρέθηκαν ανά το πανελλήνιο και σχημάτισαν το μόρφωμα ΔΗΜΑΡ
Τι κάνανε και τι μας είπαν δηλαδή όλους αυτούς τους μήνες;
Πως είναι η Αριστερά της ευθύνης και πως βάζουν πάνω απ’ όλα την πολιτική σταθερότητα της χώρας, την διάσωσή της δηλαδή μέσα από τους όρους που εννοεί διάσωση αυτό το άθλιο σύστημα των Αγορών τοκογλύφων και της ισοπεδωτικής ΕΕ. Και συνεργάστηκαν με τους επικίνδυνους, με τους μαστροπούς της χώρας για να υπηρετήσουν αυτούς τους σκοπούς. Και έβαλαν πλάτη στον φασισμό του κάθε Δένδια, στον ρατσισμό του κάθε χρυσαυγίτη, στην εξαθλιωση των πολιτών από τον κάθε Στουρνάρα, στην εκπόρνευση της πατρίδας από το κάθε πολιτικό απόβρασμα που αντί να συντάξει πρόταση ανόρθωσης με όπλο την παραγωγή, διατυμπανίζει πως ο μόνος δρόμος είναι να ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, ακόμα και το μέλλον μας, ακόμα και τη ζωή μας στους δανειστές.
Όταν είσαι θλιβερή πολιτική φιγούρα κι έχεις φτάσει σε ηλικία γάμου με την εξουσία, την έχεις περάσει κιόλας αλλά δεν έχει ευοδωθεί αυτός, αρχίζεις να αγχώνεσαι, να νιώθεις πολιτικό γεροντοπαλίκαρο, αρχίζεις να γελοιοποιείσαι κάνοντας το πολιτικό τζόβενο και συγχρωτίζεσαι με τον κάθε τυχάρπαστο που βρίσκεται μπροστά σου και σου υπόσχεται προξενιό με την ποθητή νύφη, την κυβερνητική καρέκλα.
Η γελοιοποίηση είναι αναπόφευκτη από κει και μετά. Από θλιβερός πολύ εύκολα καταντάς γελοίος. Ιδιαίτερα αν όσο διαρκεί ο γάμος κάνεις πως δεν βλέπεις ότι είναι ματωμένος, μόνο και μόνο για να περνά ο καιρός και να λογίζεσαι παντρεμένος στα μάτια των άλλων, ίσως και στα δικά σου, αναλόγως το πόσο θλιβερός είσαι. Και για να παίρνεις και το επίδομα της παντρειάς.
Στο τέλος όμως, τότε που ξυρίζουν τον γαμπρό δηλαδή, πάντα βγαίνεις ρεντίκολο. Πιάνεσαι απ’ όπου βρεις και γυρεύεις πόρτα να φύγεις. Αλλά η νύφη και οι προξενήτρες σε πιάνουν στο στόμα τους και σε κάνουν να μην ξέρεις πού να κρυφτείς. Πως μόνο το επίδομα γάμου σε ένοιαζε, λένε, γι αυτό έκανες την παντρειά μαζί τους. Πού να καταλάβουν οι άθλιοι το βαθύ σου αίσθημα. Τη γλύκα της ψυχής που νιώθει εταίρα κυβερνητική, που νιώθει πως επιτελεί κορυφαίο έργο. Ας είναι και φασιστικό, ας βγάζει και τη χώρα στην πορνεία.
Πάει κι ο γάμος πάει και το επίδομα θλιβεροί αριστερούληδες της γουολ στριτ. Κι ο πολιτικά ζωντοχήρος, στην πολιτική ηλικία σας, πεθαίνει (πολιτικά) πλέον κατάμονος και μετά από την ελπίδα (του).
Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά ψάχνουν να βρουν λεκέδες στη δική σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ. Αναγνωστάκης.
Λογική και ευαισθησία
ΑπάντησηΔιαγραφή26/10/2012
του Γιώργου Καρελιά
Από τη μια οι μνημονιακοί ταλιμπάν, που δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει κατώτατος μισθός, προειδοποίηση απόλυσης και αποζημίωση. «Μα, θα χαλάσουμε τη συμφωνία για τέτοιες λεπτομέρειες;» λένε.
Από την άλλη οι αντιμνημονιακοί κουφιοκεφαλάκηδες, που θέλουν «όλα ή τίποτα». Να μη δεχτούμε τίποτα, να πετάξουμε έξω την τρόικα και τα παρόμοια. Αυτοί τα θεωρούν όλα σικέ, δεν γίνεται -λένε- καμιά διαπραγμάτευση κλπ.
Υπάρχει χώρος μεταξύ αυτών των συμπληγάδων; Να που υπάρχει. Τον εκφράζει το μικρό κόμμα της ΔΗΜ.ΑΡ, που εξελίσσεται σε μια φωνή λογικής και ευαισθησίας αλλά και αποφασιστικής παρέμβασης, όπου χρειάζεται. Οσοι το ψήφισαν στις εκλογές γι’ αυτό το ψήφισαν. Για να αποτελέσει ανάχωμα στον κάθε είδους παραλογισμό.
Η σύγκριση με τους άλλους δυο κυβερνητικούς εταίρους είναι συντριπτικά υπέρ της. Ο Σαμαράς μιμείται όλο και περισσότερο τον Γιώργο Παπανδρέου. Σε κάθε δέκα κουβέντες που λέει οι πέντε είναι «θα σώσω την Ελλάδα». Να την σώσει αλλά ας πει στον Στουρνάρα και στον Βρούτση να λένε και κανένα «όχι». Για να πάρουμε, δηλαδή, τη δόση πρέπει να πολλαπλασιαστούν οι απολύσεις και να κερδίσουν τη μισή αποζημίωση οι εργοδότες; Γιατί δέχτηκαν να το συζητήσουν αυτό;
Στο ΠΑΣΟΚ από την άλλη έχουν χάσει κάθε μπούσουλα. 'Αλλα λένε τη μία κι άλλα την άλλη. Τη μια στηρίζουν την κυβέρνηση, την άλλη απειλούν να καταψηφίσουν τα μέτρα. Χτες είχαν την εξής μεγαλοφυή ιδέα. Να ζητήσουν -λέει- «να επιμεριστούν δίκαια οι περικοπές στις συντάξεις». Και «να βρεθεί η χρυσή τομή στην κλίμακα της φορολογίας». Όποιος καταλάβει τι εννοούν, να το το πεί και σε μας.
Απέναντι στους δυο-έμπειρους υποτίθεται - κυβερνητικούς εταίρους- το μικρό κόμμα του Φώτη Κουβέλη έκανε το αυτονόητο. Αντέδρασε όταν είδε ότι η τρόικα βρήκε παπά και είπε να θάψει άλλους πεντέξι. Εντάξει, να κόψουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα (καθόλου εντάξει, δηλαδή, αλλά για χάρη της συζήτησης), αφού υπάρχει ακόμη έλλειμμα στον προϋπολογισμό. Αλλά ποιον δημοσιονομικό στόχο θα εξυπηρετήσει η εξαφάνιση του χρόνου προειδοποίησης, ώστε οι εργοδότες να απολύουν γρήγορα, εύκολα και φτηνά;
Κανέναν. Και πολύ καλά αντέδρασε ο μικρότερος κυβερνητικός εταίρος. Σε κάθε διαπραγμάτευση υπάρχουν περιθώρια να κερδίσεις κάτι παραπάνω, αν οι απέναντι καταλάβουν ότι είσαι αποφασισμένος. Οσοι ανησυχούν μήπως «χαλάσει η συμφωνία», ας ησυχάσουν. Λέτε η Μέρκελ να διακινδυνεύσει να γίνει μπάχαλο η ευρωζώνη, για να μην ψαλιδιστούν λίγο οι υπερφίαλες αξιώσεις των κατώτερων υπαλλήλων της;
Ποτέ δεν κατάλαβα τι δουλειά είχε η ΔΗΜ.ΑΡ σ’ αυτό το κυβερνητικό σχήμα, αλλά η σημερινή στάση της είναι πολλαπλώς ωφέλιμη. Φυσικά, οι μαξιμαλιστές όλα αυτά τα θεωρούν άνευ αξίας. Τα θέλουν «όλα ή τίποτα». Προσπερνούν την μειονεκτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Είναι οι υπερφίαλοι της άλλης πλευράς.
Όμως, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όσοι έχουν κυβερνητικοί προοπτική (ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε) θέλουν να μη γίνει η συμφωνία, να πέσει τώρα η κυβέρνηση και να βρεθούν αυτοί με την καυτή πατάτα στα χέρια. Είναι πολύ φρονιμότερο γι’ αυτούς να εξασφαλίσει η χώρα κι αυτή τη χρηματοδότηση, ώστε να μην τη διαχειριστούν -αν ποτέ κληθούν- σε συνθήκες πλήρους κατάρρευση