Κάποιοι νομίζουν πως όλα μετρώνται με χρήμα, οι κακομοίρηδες, του Γιάννη Μακριδάκη

Και να που το χρηματοοικονομικό σύστημα το οποίο ορίζει τις ζωές μας άρχισε να κραδαίνει το μοναδικό του όπλο του και σε μένα. Μετά από τρία χρόνια συνεχούς πολιτικής αρθρογραφίας και πολλών αιχμηρών παρεμβάσεων, μόλις τώρα, μετά το κείμενό μου για την Δημαρ, κινήθηκαν τα αντανακλαστικά του και έπεσε η απειλή (αυτό από μόνο του κι αν σημαίνει πολλά). Πως δεν θα ξαναγοράσουν τα βιβλία μου (ελπίζει κιόλας η αρθρογράφος, για το καλό μου υποθέτω, πως καρπώνομαι τα ποσοστά μου και δεν τα επιστρέφω στον εκδότη μου!). Αυτοί είναι οι σύγχρονοι “αριστεροί” καταναλωτές, τα στηρίγματα της ακροδεξιάς διακυβέρνησης που εκπορνεύει τη χώρα για να πάρει χρήμα. Η αξιοπρέπεια και η έκφραση πολιτικής άποψης δέσμια των εσόδων σε χρήμα. Κοινώς, πριν γράψεις, μα κυρίως πριν νιώσεις, σκέψου τι αντίκτυπο θα έχει αυτό στις πωλήσεις σου, στα έσοδά σου, στην καριέρα σου. Ο ορισμός του εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης και της πολιτικής στάσης. Αγοραία συναισθήματα και πολιτική προσωπικής διαφθοράς. Το τουβλάκι που χτίζει την συνολική διαφθορά του συστήματος και τις αγοραίες προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις.

Μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι κυρία Γεωργακοπούλου, ευτυχώς. Τα πολιτικά σας πάθη και η πεποίθησή σας πως το χρήμα είναι υπεράνω των πάντων στη ζωή, δεν σας αφήνουν να ξεχωρίσετε ούτε τον άνθρωπο-πολιτικό ον από τον καλλιτέχνη, ούτε το λογοτεχνικό έργο από τον πολιτικό λόγο. Και σας καθιστούν τόσο ανόητη που νομίζετε πως θα με πλήξετε ή θα με κάνετε να φοβηθώ επειδή ρίχνετε, δήθεν εμμέσως, την πρόταση του μποϋκοτάζ στα βιβλία μου. Και τόσο κοντόφθαλμη που πλανάστε νομίζοντας πως η λογοτεχνία αναδεικνύεται ή χαντακώνεται από τις προσωπικές και πολιτικές απόψεις του καλλιτέχνη και των συγχρόνων του αναγνωστών.

Τελικώς επιβεβαιώθηκα. Οι θλιβεροί της θεωρίας είναι το ίδιο επικίνδυνοι με τους γελοίους της πράξης. Ίσως και πιο επικίνδυνοι διότι είναι καμουφλαρισμένοι με προσωπεία πολιτισμένων και συχνάζουν σε βιβλιοπωλεία, όπως διατείνονται.

Σημ 1: Από ανώνυμο ή επώνυμο ροπαλοφόρο χρυασυγίτη δεν δέχτηκα ακόμα απειλή. Από δημαρίτη κονδυλοφόρο όμως δέχτηκα. Προηγείται η θεωρία της πράξης

Σημ. 2 : Όσο για το “νεοσσός” μόνο γέλια μπορεί να μου προκαλέσει. Τα 20 χρόνια ιστορίας των προσωπικών μου πολιτικών αγώνων έναντια στην “ανάπτυξη” που πρεσβεύετε και που τώρα φορτσάρετε για να δώσετε την χαριστική βολή στην Ελλάδα, ούτε τα έχετε διανοηθεί, ούτε θα αξιωθείτε ποτέ να τα νιώσετε κυρία Γεωργακοπούλου διότι είστε δέσμια της πλάνης σας, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από τα γραφόμενά σας.

Διαβάστε τι δημοσίευεσε στο protagon.gr η κυρία Β. Γεωργακοπούλου:

Ο νεοσσός

 της Βένας Γεωργακοπούλου       

Τώρα πάει, πείστηκα. Ο Γιάννης Μακριδάκης κι ας γίνεται όλο και γνωστότερος και πιο εμπορικός ως συγγραφέας (ελπίζω να μη γυρνάει πίσω τα δικαιώματά του στην «Εστία») δεν είναι γιαλαντζί αντιεξουσιαστής. Μπροστά στα πολιτικά του πάθη δεν υπολογίζει καν τους αναγνώστες του, εμένα, ας πούμε, που όταν τον πρωτοανακάλυψα με τα «Ανάμισης ντενεκές» και «Η δεξιά τσέπη του ράσου», μάλλιασε η γλώσσα μου να τον συστήνω. Επισήμως, βέβαια, δεν είμαι Δημαρίτισα. Φίλη, όμως, του Κουβέλη και του πολιτικού του χώρου είμαι και παραείμαι. Κι όταν με ταυτίζουν, όπως έκανε αυτός, με χρυσαυγίτισσα τα παίρνω στο κρανίο.

Πώς το έγραψε στο περίφημο μπλόγκ του, με τη μεγάλη, λέει, επισκεψιμότητα ο Χιώτης οικολόγος και ακτιβιστής του βουνού, του λόγγου και του πελάγου; Ό,τι ,ναι, υπάρχουν, τελικά, τα δύο άκρα. «Μόνο που είναι και τα δυό ακροδεξιά. Ο Δημαρίτης φοράει κοστούμι και έχει μπροστάρη τον θλιβερό Κουβέλη και ο Χρυσαυγίτης φοράει τις μαύρες μπλούζες και τα άρβυλα και έχει μπροστάρη τον γελοίο Μιχαλολιάκο».

Την σύμπτυξα, λίγο, ομολογώ την φράση του, έχει διάφορα κουλτουριάρικα στα ενδιάμεσα περί θεωρίας και πράξης (θεωρία ο Κουβέλης , πράξη ο Μιχαλολιάκος). Σημασία έχει το ζουμί της. Μ’ αυτό θα πορευθούν στο εξής οι νεολαίοι του ΣΎΡΙΖΑ , αφού πρώτα σκίσουν τα πτυχία τους; Διότι τι να σού κάνει πια το μίζερο «Μισθούς και συντάξεις τις κάνατε κουρέλι, άντε και γαμήσου σύντροφε Κουβέλη», πού λάνσαραν; Με λίγη βοήθεια από τον Παπαδιαμάντη της Χίου, πού παίζει τη γλώσσα στα δάχτυλά του, μπορούν, όμως, να συνθέσουν κανένα πιο προχωρημένο και ιντελεκτουέλ συνθηματάκι για τα δυό πολιτικά άκρα. Χωρίς γαμοσταυρίδια και τέτοια για τους πρώην συντρόφους τους. Δεν θα τα ενέκρινε και ο Μακριδάκης, πού όλο για παπάδες και μοναστήρια έγραφε κάποτε.

Βέβαια, ο αντιμνημονιακός πρωτογονισμός του ούτε πρωτότυπος είναι στη χώρα του Τράγκα, ούτε καινούργιος, έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται εδώ κα καιρό. Με την τελευταία του, πάντως, άθλια επίθεση στον Κουβέλη, ακούω διάφορους να δηλώνουν ότι θα το ξανασκεφτούν να διαβάσουν τα βιβλία του. Τόχει αυτό το κουσούρι η ακροδεξιά ΔΗΜΑΡ. Τα μέλη, οι ψηφοφόροι και οι φίλοι της, συχνάζουν σε βιβλιοπωλεία. Δεν τρέχουν στα γυμναστήρια να φουσκώσουν σαν μπαλόνι, όπως οι άλλοι ακροδεξιοί σύντροφοί τους.

Ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρη πώς θα αντιδράσω ως αναγνώστρια. Έχω ένα βιβλίο του μπροστά μου, πάνω πάνω στο σωρό με τα «απολύτως αναγκαία» . Θα το αφήσω να πιάσει σκόνη; ‘Η θα ακολουθήσω τη συμβολή ,που μού δίνει ο σοφός ήρωας του ωραίου μυθιστορήματος, πού διαβάζω τώρα; «Δεν θέλω να σφίξω το χέρι του Ερζέ, όμως μ’ αρέσει ο Τεντέν».

Τώρα, όμως, που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι οι πολιτικές απόψεις του σε μπλόγκ, συνεντεύξεις και κείμενα σε ξένες εφημερίδες, που απειλούν να συρρικνώσουν το κοινό του. Αν ήταν έτσι, θα είχα κόψει διά παντός τον λατρεμένο μου Μίκη, που έχει πει και γράψει τα τετραπλάσια από τον νεοσσό στην επανάσταση Μακριδάκη. Είναι τα ίδια τα βιβλία του. Ολοένα και συχνότερα μας κουνάνε το δάχτυλο και μας κάνουν μαθήματα κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Ξέρω κι άλλους καλλιτέχνες με ακραίες, ασυνάρτητες απόψεις. Ο αγαπημένος μου, ας πούμε, θεατρικός συγγραφέας είναι θαυμαστής του Κουφοντίνα και εχθρός των μεταναστών! Έχει, όμως τη σοφία όταν κάθεται στο γραφειάκι του, να φιλτράρει την οργή του. Ή μήπως το ταλέντο;

http://yiannismakridakis.gr/?p=1871