Άλλο εί­ναι η ζωή και άλ­λο αυ­τό που ζού­με

ΣΥ­ΝΕ­ΝΤΕΥ­ΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΙΩ­ΤΗ ΣΥΓ­ΓΡΑ­ΦΕ­Α, ΓΙΑ­ΝΝΗ ΜΑ­ΚΡΙ­ΔΑ­ΚΗ

«Τη Χίο που ήξερες ξέχασέ τη. Τα δάση του Ανάβατου και των Αυγωνύμων που έζησε ο Πέτικας έχουν πια καεί, έχουν γίνει μαύρη θλίψη», μου είπε ο Γιάννης Μακριδάκης, όταν, μεσούσης της φωτιάς, του τηλεφώνησα για να μάθω σε τι κατάσταση βρίσκεται ο αγαπημένος τόπος. Αυτός ο τόπος που θωρακίστηκε απέναντι στη λαίλαπα της τουριστικής «ανάπτυξης», βρέθηκε απροστάτευτος στην επέλαση της φωτιάς, λόγω χρόνιου ελλείμματος της πολιτείας στην πρόληψη των πυρκαγιών. Όμως, όπως σωστά λέει ο Γιάννης, η ζωή του φυσικού περιβάλλοντος δεν αρχίζει με τη γέννησή μας ούτε τελειώνει με το θάνατό μας και έχει τη δύναμη να αναγεννηθεί ακόμα και μετά από ένα τέτοιο τραύμα. Αρκεί να το περιφρουρήσουμε έναντι της καταπάτησης και της αλλαγής χρήσης γης.
Η βιωμένη πρότασή του για ανάπτυξη με ευημερία τον φέρνει, με αφορμή και την κυκλοφορία του βιβλίου του «Το ζουμί του πετεινού», στην Αθήνα, το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου (βιβλιοπωλείο της Εστίας, στις 11 π.μ.) και στη Θεσσαλονίκη, την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου (βιβλιοπωλείο Ιανός, στις 7 μ.μ.).

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε
η Ζωή Γεωρ­γού­λα

Η α­παρ­χή της φω­τιάς στη Χίο δεν ή­ταν, ό­πως φαί­νε­ται, φυ­σι­κό φαι­νό­με­νο. Η έ­κτα­σή της ή­ταν συ­νέ­πεια α­πλώς των θυελ­λω­δών α­νέ­μω­ν;
Η φω­τιά που κα­τέ­κα­ψε τη Χίο ή­ταν ε­μπρη­σμός που ξε­κί­νη­σε 2.30 τη νύ­χτα κα­τά τη διάρ­κεια του μο­να­δι­κού τε­τραή­με­ρου του κα­λο­και­ριού που υ­πήρ­χε πρό­γνω­ση θυελ­λω­δών α­νέ­μων. Το ση­μα­ντι­κό δεν εί­ναι ποιος έ­βα­λε τη φω­τιά, αλ­λά ό­τι ε­δώ και χρό­νια α­κο­λου­θεί­ται μια πο­λι­τι­κή που α­πα­ξιώ­νει το φυ­σι­κό και πο­λι­τι­σμι­κό πλού­το του τό­που και προ­σα­να­το­λί­ζε­ται στην α­νά­πτυ­ξη μέ­σω των ε­πεν­δύ­σεων και στην κερ­δο­φο­ρία. Υπάρ­χει χρό­νιο έλ­λειμ­μα της πο­λι­τείας στην πρό­λη­ψη και την α­ντι­με­τώ­πι­ση της φω­τιάς, ό­πως κι αν αυ­τή ξε­κι­νή­σει. Το δα­σαρ­χείο της Χίου, με τό­σες χι­λιά­δες στρέμ­μα­τα δά­σους υ­πό την προ­στα­σία του, έ­χει α­φή­σει την πρό­λη­ψη σε ο­μά­δες ε­θε­λο­ντών, που λό­γω της α­γά­πης τους για τον τό­πο κά­νουν πε­ρι­πο­λίες. Το κρά­τος έ­χει α­πα­ξιώ­σει την πυ­ρο­σβε­στι­κή υ­πη­ρε­σία. Δεν μπο­ρώ να πω ό­τι οι άν­θρω­ποι που ε­πι­χεί­ρη­σαν στα μέ­τω­πα της φω­τιάς, δεν έ­δω­σαν τον κα­λύ­τε­ρο ε­αυ­τό τους, ό­μως οι χρό­νιες ελ­λεί­ψεις και η διαρ­κής α­πα­ξίω­ση α­πό την πο­λι­τεία δεν ε­πέ­τρε­ψαν να εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κοί.
Γρά­φτη­κε στον Τύ­πο ό­τι η τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση προ­σφέρ­θη­κε να βο­η­θή­σει στην κα­τά­σβε­ση της φω­τιάς, με ο­χή­μα­τα και ε­ναέ­ρια μέ­σα που, λό­γω της εγ­γύ­τη­τας, θα μπο­ρού­σαν να ε­πι­χει­ρή­σουν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα, αλ­λά η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση αρ­νή­θη­κε τη βοή­θεια.
Διά­βα­σα κι ε­γώ στο δια­δί­κτυο και τον τουρ­κι­κό Τύ­πο ό­τι η Τουρ­κία δή­λω­σε τη δια­θε­σι­μό­τη­τά της να στεί­λει πυ­ρο­σβέ­στες, ο­χή­μα­τα και α­ε­ρο­πλά­να και ό­τι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος ε­πέ­στρε­ψε το αί­τη­μα. Δεν το χω­ρά­ει ο νους μου. Δεν α­ντι­λαμ­βά­νο­μαι το λό­γο της ε­πι­λο­γής της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης να βά­ζει πυ­ρο­σβε­στι­κά ο­χή­μα­τα σε πλοία α­πό τον Πει­ραιά, που θα κά­νουν 8 ώ­ρες να φτά­σουν, και να μη δέ­χε­ται τη συν­δρο­μή ο­χη­μά­των που σε μι­σή ώ­ρα μπο­ρούν να εί­ναι στη Χίο. Μου φαί­νε­ται μια ε­πι­λο­γή πέ­ρα α­πό κά­θε λο­γι­κή, μι­κρο­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια σε βά­ρος της φύ­σης.

Το τραύ­μα που α­φή­νει μια φω­τιά, α­κό­μα και τέ­τοιας έ­κτα­σης, θα μπο­ρού­σε να ε­που­λω­θεί αν του το ε­πι­τρέ­πα­με. Τι ο­φεί­λου­με να κά­νου­με, έ­στω και εκ των υ­στέ­ρων, για να ε­πι­τρέ­ψου­με στη φύ­ση να ε­που­λώ­σει τις πλη­γές που τις α­νοί­ξα­με;
Αυ­τό που χρειά­ζε­ται να κά­νου­με εί­ναι να α­φή­σου­με ή­συ­χη τη φύ­ση της Χίου. Να στα­μα­τή­σου­με κά­θε σχέ­διο γι­γά­ντιων ε­πεν­δύ­σεων και να ε­πι­τρέ­ψου­με στη φύ­ση να α­να­ζωο­γο­νη­θεί με το χρό­νο. Η αν­θρώ­πι­νη πα­ρέμ­βα­ση στις κα­μέ­νες πε­ριο­χές πρέ­πει να πε­ριο­ρι­στεί σε ε­νέρ­γειες για τη συ­γκρά­τη­ση του χώ­μα­τος, ώ­στε να μην πα­ρα­συρ­θεί με τη βρο­χή, με μι­κρά έρ­γα, φράγ­μα­τα με κορ­μούς, α­να­βαθ­μί­δες. Ό,τι άλ­λο κά­νου­με, θα α­πο­βεί εις βά­ρος του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Η φύ­ση γνω­ρί­ζει πώς θα α­να­γεν­νη­θεί, αρ­κεί να την προ­στα­τεύ­σου­με α­πό την πα­ρά­νο­μη βό­σκη­ση και την αλ­λα­γή χρή­σης της γης. Ωστό­σο, ή­δη το υ­πουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κών α­πο­δέ­σμευ­σε 300.000 ευ­ρώ για έρ­γα α­πο­κα­τά­στα­σης του ο­δι­κού δι­κτύου. Αυ­τό α­πο­κα­λύ­πτει την προ­τε­ραιό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης να δώ­σει λε­φτά στον το­πι­κό πε­ρι­φε­ρειάρ­χη, για να τα μοι­ρά­σει σε ερ­γο­λά­βους να στρώ­σουν ά­σφαλ­το. Φαί­νε­ται πως και αυ­τή την κα­τα­στρο­φή την α­ξιο­λό­γη­σαν ως α­φορ­μή για να δώ­σουν μπα­ξί­σια σε δι­κούς τους.

Το Κί­νη­μα 18 Αυ­γού­στου

Στην α­νοι­κτή ε­πι­στο­λή που α­πευ­θύ­νεις στον Υ­ΠΕ­ΚΑ (www.ipetitions.com/petition/epistoliypeka), ζη­τάς να ε­πα­νε­ξε­τα­στεί η Με­λέ­τη Πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών Επι­πτώ­σεων για την ε­γκα­τά­στα­ση αιο­λι­κών πάρ­κων με­γά­λης κλί­μα­κας που σχε­διά­ζε­ται α­πό ι­διώ­τες στη Χίο. Ήρθε η ώ­ρα να πά­ψει το α­σύ­δο­το κυ­νή­γι του κέρ­δους εις βά­ρος του πε­ρι­βάλ­λο­ντος;
Στη Χίο εί­χε κα­τα­τε­θεί μια ΜΠΕ α­πό την πο­λυε­θνι­κή ε­ται­ρεία Iberdrola Rokas για την ε­γκα­τά­στα­ση βιο­μη­χα­νι­κών αιο­λι­κών πάρ­κων. Όταν εκ­πο­νή­θη­κε αυ­τή η με­λέ­τη, τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά δε­δο­μέ­να της Χίου ή­ταν τε­λείως δια­φο­ρε­τι­κά α­πό ό,τι τώ­ρα, με­τά τη φω­τιά. Το νη­σί εί­ναι πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά κα­τε­στραμ­μέ­νο, η φω­τιά έ­χει κα­τα­κά­ψει το τμή­μα στο ο­ποίο δεν προ­βλε­πό­ταν, με βά­ση τη με­λέ­τη, ε­γκα­τά­στα­ση α­νε­μο­γεν­νη­τριών και έ­να μέ­ρος του προ­βλε­πό­με­νου για χω­ρο­θέ­τη­ση α­νε­μο­γεν­νη­τριών. Η με­λέ­τη, λοι­πόν, δεν μπο­ρεί πα­ρά να κα­θί­στα­ται ά­κυ­ρη με τα τω­ρι­νά δε­δο­μέ­να. Με α­νοι­κτές ε­πι­στο­λές προς το πε­ρι­φε­ρεια­κό συμ­βού­λιο Βο­ρείου Αι­γαίου και το Υ­ΠΕ­ΚΑ εκ­φρά­ζου­με το πο­λύ λο­γι­κό αί­τη­μα να α­πο­συρ­θεί η ΜΠΕ. Το πε­ρι­φε­ρεια­κό συμ­βού­λιο φαί­νε­ται να νί­πτει τας χεί­ρας του και να μην εί­ναι πρό­θυ­μο να συ­νε­δριά­σει ώ­στε να γνω­μο­δο­τή­σει ε­πί της ΜΠΕ, α­φή­νο­ντας έ­τσι την υ­πό­θε­ση στα χέ­ρια του Υ­ΠΕ­ΚΑ για να προ­χω­ρή­σει τις δια­δι­κα­σίες. Από την πλευ­ρά του Υ­ΠΕ­ΚΑ δεν υ­πάρ­χει προς το πα­ρόν κα­μία α­ντί­δρα­ση. Η α­νοι­κτή ε­πι­στο­λή προς τον αρ­μό­διο υ­πουρ­γό έ­χει υ­πο­γρα­φεί α­πό ε­κα­το­ντά­δες πο­λί­τες, α­νά­με­σα τους και δε­κά­δες άν­θρω­ποι της τέ­χνης και των γραμ­μά­των, και θα την α­πο­στεί­λου­με μέ­σα στην ε­πό­με­νη ε­βδο­μά­δα στον ει­δι­κό γραμ­μα­τέα του Υ­ΠΕ­ΚΑ και την Ει­δι­κή Υπη­ρε­σία Πε­ρι­βάλ­λο­ντος του υ­πουρ­γείου, η ο­ποία εί­ναι αρ­μό­δια.

Έχεις ή­δη δη­μιουρ­γή­σει έ­να μπλο­γκ το «Κί­νη­μα 18 Αυ­γού­στου» (www.kinima18.gr). Ποιος εί­ναι ο στό­χος του;
Σκέ­φτη­κα να φτιά­ξω αυ­τό το μπλο­γκ, για να συ­σπει­ρω­θού­με διά­φο­ροι άν­θρω­ποι που ε­δώ και χρό­νια πα­λεύου­με α­πό δια­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη της Ελλά­δας ε­νά­ντια στην κα­τα­στρο­φή των τό­πων μας και να θέ­σου­με ο­ρι­σμέ­να α­πλά πο­λι­τι­κά αι­τή­μα­τα: Να δρού­με α­δια­πραγ­μά­τευ­τα υ­πέρ της προ­στα­σίας του φυ­σι­κού και του πο­λι­τι­σμι­κού πλού­του, του μο­να­δι­κού κε­φα­λαίου της Ελλά­δας που δεν χά­νει την α­ξία του, αρ­κεί να το προ­στα­τεύου­με. Να αλ­λά­ξου­με την α­να­πτυ­ξια­κή πο­λι­τι­κή, πέ­ρα α­πό την α­ντί­λη­ψη του γι­γα­ντι­σμού και κο­ντά στην ευη­με­ρία των αν­θρώ­πων, με έρ­γα που ε­νι­σχύουν τη μι­κρή ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, που σέ­βο­νται και α­ξιο­ποιούν τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες κά­θε τό­που.

Οι ι­στο­ρίες του παίρ­νουν θέ­ση

Σχε­διά­ζεις μια πε­ριο­δεία σε πό­λεις της Ελλά­δας, για να πα­ρου­σιά­σεις το και­νού­ριο σου βι­βλίο «Το ζου­μί του πε­τει­νού» (Εστία 2012), που με λο­γο­τε­χνία μι­λά για την ευη­με­ρία έ­να­ντι της α­νά­πτυ­ξης. Δεν φεύ­γεις εύ­κο­λα α­πό τη Χίο, τι σε πα­ρα­κί­νη­σε τώ­ρα;
Πράγ­μα­τι, έ­χω δυο χρό­νια να φύ­γω α­πό τον τό­πο μου. Πα­ρό­λες τις προ­σκλή­σεις α­πό βι­βλιο­πω­λεία και λέ­σχες α­νά­γνω­σης, δεν έ­νοιω­θα την α­νά­γκη να α­ντα­πο­κρι­θώ. Τώ­ρα αι­σθά­νο­μαι ό­τι το μέλ­λον εί­ναι πλέ­ον πα­ρόν. Όπως κα­τα­στρά­φη­κε ο τό­πος μου, κιν­δυ­νεύουν να κα­τα­στρε­φούν και άλ­λες πε­ριο­χές της Ελλά­δας. Δεν εί­ναι μό­νο οι φω­τιές, εί­ναι ο εκ­φα­σι­σμός της κοι­νω­νίας, οι α­νάλ­γη­τες πο­λι­τι­κές. Θέ­λω, λοι­πόν, να ε­πι­κοι­νω­νή­σω α­πό κο­ντά με τους αν­θρώ­πους που τό­σο και­ρό ε­πι­κοι­νω­νώ δια­δι­κτυα­κά και να με­τα­φέ­ρω τις ε­μπει­ρίες μου α­πό τη ζωή έ­ξω α­πό το οι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα και κο­ντά στη φύ­ση. Βλέ­πω πια με ευ­κρί­νεια ό­τι εί­ναι άλ­λο πράγ­μα η ζωή και άλ­λο αυ­τό που ζού­με. Δεν ο­ρί­ζου­με πια τον ε­αυ­τό μας ως πλά­σμα της φύ­σης, αλ­λά ως ά­το­μο, ως ερ­γα­ζό­με­νο, ως ά­νερ­γο, ως α­ριθ­μό σε μια λί­στα.

Στην πα­ρου­σία­ση του τε­λευ­ταίου βι­βλίου σου στη Χίο, η συ­ζή­τη­ση ε­ξε­λίχ­θη­κε σχε­δόν σε μια λαϊκή συ­νέ­λευ­ση, μια πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση με κοι­νή α­να­φο­ρά το βι­βλίο σου. Ποια εί­ναι η σχέ­ση της δι­κής σου τέ­χνης με την πο­λι­τι­κή;
Νο­μί­ζω ό­τι γρά­φω πο­λι­τι­κή λο­γο­τε­χνία. Νοιώ­θω ό­τι έ­νας άν­θρω­πος που έ­χει δη­μό­σιο λό­γο, έ­χει χρέ­ος να μι­λά­ει πο­λι­τι­κά, να α­νοί­γει πο­λι­τι­κούς δρό­μους. Οι ι­στο­ρίες μου παίρ­νουν θέ­ση.

Σε έ­να πο­λύ εν­δια­φέ­ρον κεί­με­νο που α­νάρ­τη­σες στο μπλο­γκ σου (yiannismakridakis.gr/?p­=1488) λες ό­τι το χρη­μα­τοοι­κο­νο­μι­κό κα­τε­στη­μέ­νο με­θο­δεύει μια α­κρο­δε­ξιά φα­σι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση λε­πτο­με­ρώς μέ­ρα με τη μέ­ρα. Ποια ση­μά­δια α­να­γνω­ρί­ζεις προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση;
Ανα­γνω­ρί­ζω κά­θε μέ­ρα τον εκ­φα­σι­σμό της κοι­νω­νίας. Πας να πεις τη γνώ­μη σου και δέ­χε­σαι ά­γρια ε­πί­θε­ση, οι άν­θρω­ποι στο­χο­ποιού­νται κα­τά ο­μά­δες: οι
ο­ρο­θε­τι­κές πόρ­νες, οι με­τα­νά­στες, οι ναρ­κο­μα­νείς, οι ά­στε­γοι. Οδεύου­με προς τη στο­χο­ποίη­ση ό­λων ό­σοι δεν χω­ρά­νε στο κα­λού­πι που έ­φτια­ξε αυ­τό το χρη­μα­τοοι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα: τον νοι­κο­κυ­ραίο του Σα­μα­ρά, που εί­ναι στο σπι­τά­κι του, έ­χει τη δου­λειά του, το ω­ρά­ριό του, τρώει συ­σκευα­σμέ­νες τρο­φές που του προ­κα­λούν τις α­σθέ­νειες που θε­ρα­πεύουν τα φάρ­μα­κα που του που­λά­ει το σύ­στη­μα, α­πο­χαυ­νώ­νε­ται στην τη­λεό­ρα­ση, φο­βά­ται να βγει στο δρό­μο, να δια­δη­λώ­σει, να α­παι­τή­σει. Όποιος δια­φο­ρο­ποιεί­ται α­πό αυ­τό το μο­ντέ­λο, μπαί­νει στο στό­χα­στρο και στη συ­νέ­χεια α­να­λαμ­βά­νουν δρά­ση οι συ­νερ­γοί του συ­στή­μα­τος, οι α­κρο­δε­ξιοί νε­ο­να­ζί. Η α­ρι­στε­ρά χρειά­ζε­ται να α­ντι­δρά­σει σε αυ­τόν τον εκ­φα­σι­σμό, χτυ­πώ­ντας τους και νο­μι­κά, α­φού αυ­τά τα ό­πλα μας δί­νει η α­στι­κή δη­μο­κρα­τία. Δεν εί­ναι δυ­να­τόν να χτυ­πά­ει βου­λευ­τής της Χρυ­σής Αυ­γής βου­λεύ­τρια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να μην του κά­νει μή­νυ­ση, διό­τι τι θα κά­νει ο πο­λί­της ό­ταν αύ­ριο τον χτυ­πή­σει στο δρό­μο ο χρυ­σαυ­γί­της; Χρειά­ζε­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να α­ντι­με­τω­πί­σει το ζή­τη­μα της α­κρο­δε­ξιάς, να μη φο­βά­ται ό­τι θα ε­πι­κρα­τή­σει στην κοι­νω­νία το δί­πο­λο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – Χρυ­σή Αυ­γή, για­τί αυ­τό θα γί­νει. Όταν έ­φυ­γε ο Πα­παν­δρέ­ου, το σύ­στη­μα εί­χε προ­βλέ­ψει έ­ναν πιο α­κρο­δε­ξιό Σα­μα­ρά. Το σύ­στη­μα τώ­ρα με­ρι­μνά να φτιά­ξει μια φα­σι­στι­κή κοι­νω­νία, που θα έ­χει ε­νά­γκη έκ­φρα­σης α­πό έ­ναν α­κό­μα πιο α­κρο­δε­ξιό, ο ο­ποίος θα α­ντι­κα­τα­στή­σει τον Σα­μα­ρά.

http://www.epohi.gr/portal/politismos/12450