Αφήστε με να μείνω.

Βουνά της Ελλάδας,

Αφήστε με να φύγω, δεν μπορώ να ζω σ ένα τόπο που λοιδωρούν οι άνθρωποι(;) το νεκρό σώμα ενός μικρού παιδιού που πνίγηκε πρόσφυγας, που ξεσκίζουν με ουρλιαχτά το σκήνωμα του «να πνιγούν όλοι, γεννάνε πολύ, χαίρομαι που ψόφησανε»

Ελιά κι αμπέλι της χώρας μου,

Αφήστε με να φύγω απ΄τον τόπο που άνθρωποι πεινούν, κοιμούνται στο δρόμο, αυτοκτονούν οι άνθρωποι , κι οι υπόλοιποι, οι ακόμα βολεμένοι μετρούν τα αργύρια που έχουν στην άκρη για να επιβιώσουν οι ίδιοι κι ας πεθάνουν οι άλλοι.

Δέντρα του τόπου μου,

Αφήστε με να φύγω απ΄το μέρος που Νόμος δεν υπάρχει , όπου φαιοί ανθρωποφύλακες αντικαθιστούν την Δικαιοσύνη, μαχαιρώνοντας, χτυπώντας ανθρώπους ενώ η οχλούσα μάζα πανηγυρίζει στην Αρένα μη γνωρίζοντας ότι κλείσανε οι πόρτες και σε λίγο έρχεται η σειρά τους να κατέβουν στα Θηρία.

Πουλιά πετούμενα του ουρανού μας,

Αφήστε με να φύγω απ τη χώρα που η Μόρφωση, ο Πολιτισμός ,η Ελευθερία, η Ανθρωπιά δεν μετράνε για κοινωνική υπεραξία αλλά μόνο τα υλικά μετράνε, τα φράγκα, πόσο παίρνω , πόσο μου κόβουνε, στη ζυγαριά της Ζωής μας τίποτε άυλο δεν έχει θέση.

Θάλασσα ,

Άσε με να φύγω, δεν μπορεί η καρδιά μου να αντέξει το ξέσκισμα των ιματίων, το πούλημα , τη μοιρασιά των νησιών , των ποταμών, των νερών, του ανέμου, των αγέννητων παιδιών χωρίς ένας λυγμός ν΄ακούγεται, ένα δάκρυ να χύνεται αν είναι να σωθούν οι τραπεζικές μας καταθέσεις.

Αφήστε με να φύγω.

Ή…

Ελάτε μαζί μου, εσείς οι λίγοι που νιώθετε σαν και μένα απελπισμένοι,εσείς που λογικοί κι ευαίσθητοι μέσα στην τρέλα και την αποκτήνωση διακρίνετε το Πολύτιμο και το Μοναδικό.

Ελάτε, όλοι μαζί, εμείς οι λιγοστοί, μιας χούφτας άνθρωποι, να προχωρήσουμε αφήνοντας πίσω μας φωνές και ουρλιαχτά, κατάρες και μίσος, πολιτικαντισμούς και ψηφαλάκια.

Πάμε μπροστά, μόνοι μας, στο Άγνωστο για να δημιουργήσουμε το στέρεο, το λογικό, το ανθρώπινο, κι ας μείνουν πίσω οι άλλοι.

Η Κιβωτός μας , έτσι κι αλλιώς, όλους δεν θα τους χωρέσει.

Ελάτε όσο είναι καιρός.

Κι αφήστε με να μείνω.

Σοφία Λαμπίκη

9/9/2012

(Πίνακας: Θαλασσογραφία (1874),Ι. Αλταμούρας)