Λίγο πριν τον κανιβαλισμό,του Γιάννη Μακριδάκη από FAZ

Αναδημοσίευση συνέντευξης του Γιάννη Μακριδάκη στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung(http://www.faz.net/aktuell/feuilleton/meine-krise-kurz-vorm-kannibalismus-11870845.html) , σε πρόχειρη μετάφραση Αγγελικής Κοντογιάννη και Ιρένας Χολιαστού.
Μετά από επικοινωνία με τον συγγραφέα πληροφορηθήκαμε ότι υπήρξε μία 'λείανση" , ένα "στρογγύλεμα " της αρχικής συνέντευξης (ίσως και λόγω της "επιτυχίας" Σαμαρά) οπότε παραθέτουμε στο τέλος λινκ απ το σάιτ του Μακριδάκη όπου και αναρτάται η συνέντευξη στην αρχική της μορφή.

Η κατάσταση πολλών Ελλήνων είναι τόσο απελπιστική που το αβέβαιο μέλλον δεν τους φοβίζει πια. Επιθυμούν μια νέα αρχή και μια νέα ηθική.

Τα προηγούμενα χρόνια οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους έγιναν φτωχότεροι, άνεργοι και άστεγοι. Ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας δεν έχει πια τα μέσα να επιζήσει μέσα στο υφιστάμενο σύστημα. Μακράν χειρότερα είναι τα πράγματα  για τους κατοίκους αστικών κέντρων που δεν έχουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τη γη.
Οι περικοπές πλήττουν κυρίως τους χρόνια ασθενείς. Είναι τα πρώτα θύματα μιας πολιτικής που βασίζεται σε νούμερα και στατιστικές και όχι σε ανθρώπους. Ακούμε συχνά για αυτοκτονίες. Νέοι μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά και γίνονται σκλάβοι ενός παρανοϊκού συστήματος. Αγοράζουν χρόνο από κράτη που σύντομα θα βρεθουν στην ίδια θέση με την Ελλάδα.

Λιγότερο από έναν χρόνο πριν βρισκόταν η Ελλάδα στο χείλος του κανιβαλισμού: Κοινωνικές και οικονομικές ομάδες αλληλοκατηγορούνταν σε μια απέλπιδη προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν για τους ίδιους τη ζημιά από την κρίση. Στο μεταξύ συνειδητοποίησαν οι περισσότεροι ότι κανείς δε θα ξεφύγει, εκτός απ' αυτούς που δουλεύουν στη Δικαιοσύνη ή στους ελεγκτικούς μηχανισμούς της εφορίας. Σήμερα ο κανιβαλισμός έχει πάρει ένα άλλο πρόσωπο, το πρόσωπο των ληστειών, φόνων, πογκρόμ εναντίον μεταναστών και δολοφονικών επιθέσεων ενάντια σε διαμαρτυρόμενους πολίτες.

Βαθιά ανήσυχοι

Οι άνθρωποι στην Ελλάδα φοβούνται, αλλά είναι και οργισμένοι με τον εαυτό τους και με όλους τους άλλους. Οι γερμανοί πολιτικοί δεν εξαιρούνται κυρίως εξαιτίας της άνευ προηγουμένου υποκρισίας τους και των διαρκών ιμπεριαλιστικών βλέψεών τους. 

Δεν είχε ποτε προβλεφθεί στη δομή της ΕΕ ότι θα έπαιρνε  η Γερμανία μια τόσο κυριαρχική θέση και θα προσπαθούσε να αποικιοποιήσει άλλες χώρες. Η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο της Ευρώπης. Ο εξευτελισμός των Ελλήνων πολιτών, οι στερήσεις που απαιτούνται από μας με τον παράλογο στόχο να πετύχουμε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης – μια τέτοια πολιτική είναι αντίθετη στο ευρωπαϊκό ήθος. Είναι απολύτως καταστροφική. Είναι παράνοια.

Η κατάρρευση της οικονομίας είναι μόνο το πιο πρόσφατο σύμπτωμα μιας κρίσης, που πάντα ήταν κυρίως ηθικού χαρακτήρα. Αυτό φάνηκε σε όλους τους σημαντικούς τομείς της ζωής: στην τέχνη και τον πολιτισμό, που κυριαρχήθηκαν από το lifestyle, στην εκπαίδευση, που θυσιάστηκε στο βωμό της εξειδίκευσης, στην ελευθερία, που εγκαταλείφθηκε με αντάλλαγμα δουλειά με σταθερό μισθό και σταθερό ωράριο.
Ανησυχώ βαθιά για το μέλλον, επειδή ο καπιταλισμός θα καταστρέψει τα πάντα προκειμένου να επιβιώσει. Θα καταστρέψει τη γεωργία εγκαθιστώντας φωτοβολταικά. Θα καταστρέψει τις ακτές με την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη του τουρισμού. Θα καταστρέψει τη θάλασσα με την ανεξέλεγκτη εξόρυξη πετρελαίου.
Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, δύσκολα χρόνια περιμένουν την Ελλάδα. Όταν η χώρα θα έχει ξεπουλήσει όλο της τον πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε πολυεθνικές, οι πολίτες θα εξαρτώνται από το μεγάλο κεφάλαιο, θα εργάζονται για μισθούς πείνας και δε θα έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Η φτώχεια, η διαφθορά, η εγκληματικότητα και η πορνεία θα αποτελούν χαρακτηριστικά συμπτώματα αυτού του αιώνα της κατάρρευσης.
Οι Έλληνες είναι ήδη εδώ και καιρό εξαντημένοι και η πλειοψηφία αναμένει με χαρά ένα τέλος οποιασδήποτε μορφής, για να μπορέσει να κάνει μία καινούρια αρχή. Αυτό θα μπορούσε να είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας ή η κατάρρευση ολόκληρης της ευρωζώνης. Εγώ προσωπικά θεωρώ αναγκαία μία σύντομη και πολύπλευρη αλλαγή. Μια αλλάγή στην κατεύθυνση μιας ήπιας και ισορροπημένης ανάπτυξης, που δε στοχεύει σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά σε βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Προτείνω να στοχεύσουμε σε υποδομές, οικονομία και παραγωγή ενέργειας με αποκεντρωμένο χαρακτήρα και ανθρώπινες διαστάσεις, με σεβασμό στη φύση, τον άνθρωπο και τη μοναδικότητα κάθε τόπου. Η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν οι άνθρωποι ήταν εκείνη που θα ανακάλυπτε τις ιδιαίτερες, ανεξάντλητες ιδιότητες κάθε χώρας, θα τις σεβόταν και θα τις ενίσχυε - όχι εκείνη που θα τις ισοπέδωνε στο όνομα ενός μάταιου ανταγωνισμού ευρώ και δολλαρίου. Αν η Ευρώπη δεν αποκτήσει καινούριους στόχους, δεν υπάρχει λόγος να τη διατηρούμε.

http://yiannismakridakis.gr/?p=1507