Το Παρελθόν ως δρόμος για το Μέλλον.

Δεν είμαι απ΄αυτούς που επιστρέφουν στα παλιά.
Που αρχίζουν τις φράσεις τους με το ηλίθιοι μότο "στα δικά μας τα χρόνια.." που εξιδανικεύουν τη νιότη τους και λοιδωρούν το παρόν.
Μάλιστα είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου που αφήνοντας πίσω μου μια φάση της ζωής μου ή έναν τόπο ή χώρο εργασίας αφήνω πίσω και τους ανθρώπους που σχετίστηκα , με χαρακτηρίζουν οι περισσότεροι αναίσθητη και γαιδούρι αλλά έτ

σι νιώθω , έτσι πράττω.
Όμως παρατηρώ στον εαυτό μου, τον τελευταίο καιρό μια επιστροφή πίσω.
Στα παιδικά, εφηβικά και νεανικά μου χρόνια.
Δεν θυμάμαι εμένα αλλά το πώς ζούσαν οι άνθρωποι τότε.
Ανακαλώ τον πατέρα μου που κάνοντας ΜΙΑ έντιμη εργασία και μερικές απογευματινές υπερωρίες ζούσε μια οικογένεια πενταμελή σύν μια γάτα.
Βέβαια, δεν ζούσαμε έτσι τότε.
Μας φτάνανε τα απαραίτητα, κινητά, λούσα, μηχανάκια, έξοδοι σαββατιάτικοι ήταν στην σφαίρα του εξωπραγματικού.
Όμως..
ακόμα δεν ξεχνώ την χαρά ενός σινεμά που πηγαίναμε, ή την μπάλα που παίζαμε στις αλάνες κάτω απ΄τα σπίτια μας, την ελευθερία των παιδιών τότε και την φυλακισμένη τους χλίδα σήμερα.
Θυμάμαι ότι οι γονείς μας δεν βγαίναν έξω, μαζεύονταν σε σπίτια στη γειτονιά, μαγείρευαν μαζί, ρεφενέ κρασιά, τραγουδούσανε, συζητούσαν τσακώνονταν ενώ εμείς τα παιδιά μαλλιοτραβιόμασταν με επιτραπέζιες Μονόπολες και Φωτεινούς Παντογνώστες.
Θυμάμαι τα μπάνια στη θάλασσα της Αττικής με λεωφορεία αστικά ή πούλμαν με εισιτήριο που μάζευαν τον κόσμο απ τις γειτονιές για Λούτσα και Αυλάκι.
Εκδρομή ήταν.
Τη γιαγιά μου θυμάμαι να μας πηγαίνει θερινό σινεμά με δυο ταινίες /ένα εισιτήριο, μια ελληνική , μια τούρκικη, με κουβέρτα πικεδένια μαζί και φρατζόλες με κεφτέδες μέσα σαν σάντουιτς.
Ποτέ δεν ξεχνώ έντονες πολιτικές συζητήσεις σε τραπέζια με ρετσίνα και τζατζίκια, όταν η βρισιά "φασίστας" απευθυνόταν σε έναν , συνήθως, ήπιο δεξιό χαζό και όχι στα τέρατα τα σημερινά.
Όταν η λέξη "σύντροφος"που ψιθυριζόταν σήμαινε κάτι.
Μεγάλωσα με λίγα αλλά πάντα με στοργή , αυστηρότητα , χαμόγελο, ανοιχτές παρέες ανάμεικτων ανθρώπων (ανθρώπων όμως) και έμαθα (και όλοι πιστεύω τότε οι συνομήλικοι μου) να πολεμάω γι αυτό που θεωρώ δίκαιο.
Ανθρώπινα όμως, γιατί μεγάλωσα μέσα σε ανθρώπινα μεγέθη, μικρά μεγέθη, όπου και η κακία και η θλίψη κι η χαρά είχαν μέτρο.
Ναι, δεν κάναμε ντους κάθε μέρα, ναι φοράγαμε ποδιές, ναι είχαμε 3 ζευγάρια παπούτσια ( το ένα αφόρετο, καλό) ένα παλτό, μία τσάντα για το σχολείο, πολύτιμα όλα αφού ήταν μοναδικά.
Αναρωτιέμαι λοιπόν...
Αφού επιστρέφουμε προς τα πίσω με ιλιγγιώδη ταχύτητα γιατί παίρνουμε μαζί μας τα σκατά αυτής της εποχής και δεν τ αφήνουμε πίσω μαζί με τους μισθούς και τα δικαιώματα που χάνουμε;
Γιατί δεν διαλέγουμε τα όμορφα, ανθρώπινα πράγματα απ΄τα παλιά να τα (ξανα) υιοθετήσουμε μαζί με τα βάρβαρα που μας επιβάλλουν;
Η επιβίωση μας ίσως να βασίζεται εκεί ακριβώς.
Να ξανασυναντησουμε την(παλιά) ανθρωπιά και το μέτρο που αφήσαμε πίσω όταν γίναμε Ευρωπαίοι της λίγδας και της λαμογιάς.
Ίσως η Επιστροφή να είναι ο δρόμος για το Μέλλον 

Σοφία Λαμπίκη