Σήμερα τηλεφώνησα στην Σουλτάνα. Είχα τον αριθμό του τηλεφώνου της μέσα στο κεφάλι μου, δίχως να το γνωρίζω. Δεν ξέρω πως έγινε, αφού είχα πάνω από δέκα χρόνια να της τηλεφωνήσω. Από τότε που πήγαμε μαζί στο χωριό της το Αγρελωπό, ένα εγκαταλελειμμένο χωριουδάκι στους βόρειους πρόποδες του Πελινναίου, για να με ξεναγήσει μες στα χαλάσματα και να μου πει τις θύμησές της από τη ζωή εκεί. Από τότε και από αυτή την αφορμή είχε ξεμείνει ο αριθμός του τηλεφώνου της μες στο κεφάλι μου. Από τα παράξενα της ανθρώπινης φύσης.
Πήρα λοιπόν την Σουλτάνα τηλέφωνο σήμερα το πρωί διότι, από τον καιρό που έφυγε, τελευταία και μόνη, από το Αγρελωπό, πήγε να ζήσει στο διπλανό χωριό, τα Καμπιά, απ’ όπου σήμερα το πρωί ξεκίνησε το μοιραίο δρομολόγιο του λεωφορείου που έγινε πανελλήνιο θέμα.
Α, εκεί είσαι, της είπα μόλις σήκωσε το ακουστικό. Δεν ήσουνα μες στο λεωφορείο.
Ποιος είσαι εσύ, με ρώτησε.
Της εξήγησα .
Έλα βρε Γιάννη, εχάθημεν!
Αφού είπαμε μερικά δικά μας παλιά και καινούρια της ζωής, πήγε η σύντομη κουβέντα και στο δυστύχημα
Δεν ήτανε κανένας από το χωριό μας μέσα, μου είπε. Κρίμας τους αθρώπους, ο οδηγός όμως δεν φταίει, το αμάξι εχάλασε, άντε γεια σου τωρα.
Έτσι ήτανε πάντα η Σουλτάνα. Κοφτή.
Βασικά την πήρα τηλέφωνο επειδή ήμουν βέβαιος ότι η πιθανότητα να μπει η Σουλτάνα σε λεωφορείο για να κατέβει στην Χίο, είναι ίδια με αυτήν που έχει ένα λεωφορείο να πάθει αυτό που έπαθε το σημερινό. Οπότε θεώρησα ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα, να υπάρξει ένα τραγικό στατιστικό παιχνίδι και να συμπέσουν αυτές οι δύο αμελητέες πιθανότητες, ώστε η Σουλτάνα να βρίσκεται μέσα στο λεωφορείο.
Την πήρα όμως και για έναν άλλο λόγο. Επειδή πριν εγκαταλείψει το Αγρελωπό, έμενε εκεί μαζί με τον αδερφό της, τον παπά Βαρθολομαίο, οι δυο τους, τελευταίοι κάτοικοι. Ένα πρωί ο παπάς πηγαίνοντας όπως κάθε Κυριακή με τον γάιδαρο στο διπλανό χωριό, τα Καμπιά, όπου ήταν εφημέριος, για να κάνει τη λειτουργία, γκρεμοτσακίστηκε από το ζωντανό και σκοτώθηκε. Έτσι έμεινε η Σουλτάνα μόνη της στο Αγρελωπό και αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει και να πάει να ζήσει στα Καμπιά.
Μου μπήκε λοιπόν σήμερα στο μυαλό ότι υπήρχε εξίσου σημαντική πιθανότητα να παιχτεί ένα τραγικό παιχνίδι της μοίρας. Να βρήκε δηλαδή και η Σουλτάνα ίδιο θάνατο με τον παπά αδερφό της, με ένα πιο σύγχρονο όμως γαϊδούρι. Όμως ούτε αυτό συνέβη. Έχουν και τα παιχνίδια της μοίρας όρια.
Κατόπιν όμως έμαθα ότι ο παπάς του διπλανού χωριού, του Βικίου, ο παπά Αργύρης, με τον οποίον έχουμε τόσες φορές ανέβει ποδαράτο στην κορφή του Πελινναίου για τη χάρη της Αγιά Τριάδας, ήτανε μες στο λεωφορείο και κατέληξε βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο. Και σκέφτηκα πως μάλλον είναι η μοίρα των παπάδων της περιοχής να γκρεμοτσακίζονται. Ο παπά Αργύρης όμως, σε αντίθεση με τον Βαρθολομαίο, θα την βγάλει καθαρή. Είναι γερό καρύδι. Τόσες και τόσες πεζοπορίες στο βουνό έχουμε κάνει. Ο πιο προπονημένος και σκληροτράχηλος παπάς του νησιού, δεν είναι ποτέ δυνατόν να πάει από τροχαίο. Και μόλις βγει από το νοσοκομείο και αναρρώσει, θα πάω να τον βρω στο χωριό του, να πιούμε σούμες όπως τότε, και να μου τα πει όλα, με το νι και με το σίγμα, γι’ αυτή του τη συνάντηση με τον Χάρο.
Κάνε κουράγιο παπά Αργύρη και θα κάτσουμε στις σούμες σε λίγες μέρες!
μια βλακεια και μιση, όπως παντα...τεσπα.
ΑπάντησηΔιαγραφή