Το πλοίο των ζωντανών - νεκρών

Από χτες τριγυρίζει στο μυαλό μου , αφού είδα και ρεπορτάζ τηλεοπτικό με δηλώσεις γειτόνων που αποδεικνύει ότι ΟΛΟΙ ήξεραν , πώς από μια ολόκληρη συνοικία ανθρώπων δεν βρέθηκε ένας -δύο -δέκα να βοηθήσουν τον γέροντα που μετά την επίδοση της έξωσης πήδηξε απ το μπαλκόνι του.
Μη μου πείτε ότι δεν είχαν , δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν, το ξέρετε , όλοι το ξέρουμε ότι είναι ψέμα.
Απλώς η αποκτήνωση και ο φιλοτομαρισμός έχει χτυπήσει τεράστια νούμερα στην Ελλάδα.
Εγώ να σωθώ κι ας ψοφήσουν όλοι, μουρμουράνε κάποιοι.

Το έχει γράψει θαυμάσια ποιητικά ο Σεφέρης :
"..........................................
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν.
σαν έρθει ο Θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι.
σαν έρθει ο Θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητο-
ρεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι Θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του Θερίζειν."

Ένα πλοίο ακυβέρνητο η χώρα γεμάτο ζωντανούς νεκρούς που έχουν πιάσει θέση στις λέμβους διάσωσης ενώ δίπλα τους άλλοι πηδάνε στη θάλασσα και πνίγονται.

Τα ζόμπι περιμένουν στις λέμβους με ασφαλή τα τιμαλφή  τους και τα τέκνα τους, ακίνητοι.

Μόνο που οι λέμβοι είναι δεμένες και αυτοί δεν μπορούν να τις λύσουν γιατί δεν έμαθαν ποτέ να κάνουν κάτι από μόνοι τους. Περιμένουν να τις λύσει το πλήρωμα που την έχει ήδη κοπανήσει.

Εκεί, μέσα στις λέμβους θα πνιγούν μόλις βυθιστεί το καράβι. Ακούνητοι

Όταν φτάσει η ώρα της ομαδικής εθνικής μας Έξωσης δεν θέλω δάκρυα και κραυγές για βοήθεια κι αλληλεγγύη.
Σιωπή απαιτώ και ομαδικό χαρακίρι.
(στη φωτό, στην Ισπανία, ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας σέρνουν το παιδί μιας οικογένειας που έλαβε την έξωση.Εκεί όμως έχει πολίτες που αντιμετωπίζουν αλλιώς τις εξώσεις του γείτονα τους, σαν να είναι δικές τους)

Σοφία Λαμπίκη