Ο τρόμος των νοικοκυραίων μπροστά στην αποφασιστικότητα των απελπισμένων.

Και ενώ προχωρούμε προς τις δεύτερες εκλογές που θα καθορίσουν το ιστορικό γίγνεσθαι της Ελλάδας αρχίζουν επιτέλους να ξεχωρίζουν τα στρατόπεδα , με ταξικούς όρους, του δίπολου των δυνάμεων που κυριαρχούν στη χώρα.

Από την μια μεριά οι τρομοκρατημένοι νοικοκύρηδες.

Αυτοί που έχουν έγγεια ιδιοκτησία, σπίτια  ή καλές καταθέσεις στις τράπεζες και φοβούνται , επειδή έτσι τους λένε , ότι θα τα χάσουν αν επικρατήσει η Αριστερά.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που τα Μνημόνια δεν τους έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα , αμυχές μόνο τους προκάλεσαν μπροστά στην συντριβή άλλων κοινωνικών ομάδων και τάξεων στην Ελλάδα.

Θα τους αναγνωρίσετε επειδή στην φρασεολογία τους χρησιμοποιούν το υποκοριστικό. Η δουλίτσα μου, το σπιτάκι μου, τα λεφτουδάκια μου, η ζωούλα μου, η συνταξούλα μου.

Υποκοριστικό και πάντα «μου».Είναι οι Ελληνάκοι.

Δεν κοιτούν τριγύρω τους , δεν τους νοιάζει αν άνθρωποι αυτοκτονούν , αν είναι άστεγοι, αν πεθαίνουν παιδιά με καρκίνο χωρίς φάρμακα.

Τους νοιάζει μόνο ο εαυτούλης τους. Είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν στις δημοσκοπήσεις ότι θα έδιναν τα πάντα για να μην βγούμε απ΄το ευρώ, και το λένε γιατί κυρίως δεν είναι αυτοί που δίνουν αλλά οι άλλοι. Αυτοί την έχουν γλυτώσει…ακόμη.

Αυτοί λοιπόν ψηφίζουν ΝΔ , ΠΑΣΟΚ και αρκετοί απ΄ αυτούς ΔΗΜΑΡ.

Είναι οι ίδιοι που φωνάζουν ότι θέλουν σταθερότητα εννοώντας κοινωνική ακαμψία.

Δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε, λες και είναι ποτέ δυνατόν αυτό σε μια Ευρώπη που διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Αποτελούν το κοινωνικό αδρανές, το βαρίδι που κρατά –ή επιθυμεί να κρατά- την κοινωνία και την εξέλιξη στάσιμη.

Αυτό είναι περίπου το 33% των Ελλήνων δλδ το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας.

Απέναντι είναι οι απελπισμένοι.

Αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν τα Μνημόνια, οι εξαθλιωμένοι, οι αποφασισμένοι, αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε ό,τι και να γίνει.

Τους τα έχουν πάρει όλα και απέμεινε μόνο η φωνή τους .Και η ψήφος τους.

Άνεργοι, άστεγοι, υποαπασχολούμενοι, εργασιακοί δούλοι, γέροι χωρίς σύνταξη και φάρμακα, νέοι επιστήμονες που εξαναγκάζονται στη μετανάστευση, δημόσιοι υπάλληλοι κακοπληρωμένοι και υπό απόλυση, ασθενείς χωρίς φάρμακα.

Ανάμεσά τους και ιδεολόγοι ονειροπόλοι, μαχητές της ζωής και του δρόμου, αγωνιστές του κάθε δευτερόλεπτου της ύπαρξής μας στη γη.

Μάζα που βράζει με τεράστια δυναμική, τα δύο τρίτα των Ελλήνων πάει κόντρα στην αδράνεια χωρίς να φοβάται τίποτα.

Τί να φοβηθεί κάποιος που του τα πήραν όλα;

Αυτές οι δυό δυνάμεις συγκρούονται στις εκλογές που έρχονται.

Η δυναμική της ομάδας των απελπισμένων είναι τεράστια και η αδράνεια των βολεμένων νοικοκυραίων δεν μπορεί να την αντιπαλέψει.

Ποτέ δεν μπόρεσε μέσα στην Ιστορία να κερδίσει το παλιό και βολεμένο κόντρα στο καινούργιο που δεν έχει να χάσει τίποτα «πέρα απ΄τις αλυσίδες του»

Ό,τι και να προκύψει απ΄την κάλπη η Ελλάδα θα περάσει σε μια καινούργια ιστορική φάση και στο χέρι μας είναι να μην είναι –όπως φαίνεται μέχρι τώρα- βαθιά διχαστική.

Δίπλα στους βολεμένους νοικοκύρηδες στέκονται και οι διαπλεκόμενοι στο Σύστημα Λερναία Ύδρα που κατατρώει την Ελλάδα 38 χρόνια. Δίπλα στον χεσμένο μικροαστό στέκονται κι οι Δανειστές κι οι Τοκογλύφοι.

Δίπλα στους απελπισμένους στέκει μόνο η Αλληλεγγύη κι η Αποφασιστικότητα τους.

Και η πεποίθηση ότι έχουν Δίκιο.

Όλα είναι μπροστά μας.

Όλα είναι ανοικτά.

Ας είναι η επιλογή μας η Αξιοπρέπεια και η Ελπίδα.

Και σύμμαχός μας το μυαλό η καρδιά και η ακούραστη αγωνιστικότητά μας.

Προχωράμε μπροστά.

Σοφία Λαμπίκη

 1/6/2012