Ευχολόγια μνημονιακής ανάπτυξης …… και τα ενοχλητικά δικαιώματα, του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΒΑΤΣΗ

Τον καιρό αυτό, των εκβιασμών οι καταστάσεις που ζούμε επενδύονται με διάφορες λέξεις.

 Λέξεις που δεν είναι τυχαίες. Ντύνουν με νοήματα διάφορες επιδιώξεις και εμφανίζουν τα καλά και συμφέροντα ορισμένων ανθρώπων-επιχειρηματιών (που ποζάρουν και σαν ευεργέτες) ή τάξεων σαν γενικό καλό. Έτσι λοιπόν οι αναπτυξιακοί  Σαμαράδες, Μουσουρούληδες, Βενιζέλοι και Τριαντάφυλλοι ή Ελπίδες  που κάνουν το παπί όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, όταν  δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις, όταν πάει για κατάρρευση όλο το σύστημα Υγείας και τα νοσοκομεία κλείνουν όπως και αρκετά σχολεία, όλοι αυτοί λοιπόν όταν πρόκειται για business είναι λαλίστατοι.

Και βέβαια τις, επί το ελληνικότερον, επενδύσεις, τις εννοούν με τους όρους τους: Χωρίς ενοχλητικές συνομιλίες και πιθανές αντιπαραθέσεις με τους φυσικούς παραγωγούς δηλαδή τους εργαζόμενους είτε σαν μισθωτούς είτε σαν αυτοαπασχολούμενους.

Όπως και ο Άδωνις (συνάδελφος του Κωστή) συνεπικουρούμενος από τον καθηγητή κ τάδε το πρωί στο ΣΚΑΙ μας μίλαγε για ανάπτυξη ιδιωτικού τομέα και πανεπιστημίων-επιχειρήσεων  αρκεί οι εργαζόμενοι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να μην έχουν λόγο, έτσι σκέφτεται και στα καθ ημάς ο κ Μούνδρος.

Έριξε ο επιχειρηματίας την πρότασή του σαν αντιδήμαρχος(με επιχειρηματική ανιδιοτέλεια! αλλά με ιδεολογική συνέπεια) να δουλεύουν τα μαγαζιά και το Σάββατο το απόγευμα. Του απάντησε αρνητικά ο Εμπορικός Σύλλογος. Γιατί δεν έχει νόημα, έτσι εκτίμησε ο φορέας των εμπόρων. Μέχρι εδώ καλά.

Πήρε όμως θέση  «απρόκλητο»(απρόσκλητο  εννοεί προφανώς ο κ Μούνδρος)  και το Εργατικό Κέντρο.

Και έκανε το αυτονόητο :Υπενθύμισε  ότι για όλα αυτά τα θέματα έχουν λόγο οι εργαζόμενοι που «Κατά ένα περίεργο τρόπο, Αυτοδιοικητικοί και εργοδότες ξεχνούν ότι για θέματα τέτοιου είδους έχουν λόγο και οι εργαζόμενοι, έτσι ορίζει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και εν πάση περιπτώσει ο νόμος»(Ανακοίνωση 25/05 του Ε.Κ. Χίου)

Ε! τι ήταν να το γράψουν αυτό οι εκπρόσωποι των ενοχλητικών(δηλαδή των εργαζομένων)

Βγήκε ο κ Μούνδρος  που όπως γράφει «ως πρόεδρος της Δημοτικής Επιτροπής Τουριστικής  Προβολής & Ανάπτυξης, αλλά και ως επιχειρηματίας , έχει γίνει αποδέκτης δεκάδων παρατηρήσεων από επισκέπτες μας για το εφαρμοζόμενο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων αλλά και των χώρων επισκεψιμότητας.» και με εξαιρετική ευαισθησία -όση λείπει από αυτόν και τους ομοϊδεάτες του όταν πρόκειται για ανάγκες του εργαζόμενου κόσμου-φυσικό αφού για αυτόν ως επιχειρηματία οι εργαζόμενοι είναι κόστη και όχι άνθρωποι- και χίμηξε στο ΕΚ .Και μάλιστα αφού είπε περίπου «σας πλερώνουμε ρε μιλάτε κιόλας;», «τι θέλετε να έχετε και λόγο στα ωράρια και στην ζωή σας;» πέταξε το δημοκρατικότατο επιχείρημα: Αυτά ορίζουν οι κανόνες της παγκόσμιας οικονομίας κι αν τα μέλη του Εργατικού Κέντρου έχουν αντίθετη άποψη, δεν έχουν παρά να απαιτήσουν τη μετατροπή της αγοράς σε μια ΔΕΚΟ λαϊκής βάσης.(Να κι  ο φόβος για τους …μπολσεβίκους!!!)

Τους κανόνες βέβαια πού τους είδε; εμείς βλέπουμε και ακούμε για  εκβιαστές εργοδότες. Που δυστυχώς δεν τολμάνε να τους καταγγείλουν οι εργαζόμενοι γιατί ο τόπος είναι μικρός και οι απειλές πολλές.  Μαθαίνουμε λοιπόν για επιστροφή μέρους του  μισθού  στον εργοδότη αμέσως μετά την ανάληψη από την τράπεζα. Για ανασφάλιστη εργασία, για εργασία με 2 ευρώ την ώρα!  Κάπως έτσι είναι οι «κανόνες» της παγκόσμιας οικονομίας όταν οι εργαζόμενοι εκβιάζονται με ανεργία (27% η πραγματική) και τα συνδικάτα  διαβάλλονται σαν υπεύθυνα για την κρίση. Τα δικαιώματα υπεύθυνα για την κρίση!

Και παρακάτω το ωραίο: Τον κ Μούνδρο τον σοκάρει: «…..ότι ο συνδικαλισμός συνεχίζει στη θύελλα που σαρώνει τις ζωές όλων μας να πορεύεται με κλισέ της δεκαετίας του 80.»

Επειδή ο γράφων συνδικαλιζόταν όλα τα χρόνια της εργασιακής ζωής του, σαν μισθωτός, θυμάται, όπως και όλοι όσοι έχουμε  μια κάποια ηλικία, ότι τότε πράγματι τα συνδικάτα δεν ήταν τόσο εξαρτημένα από τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες όπως τα συκοφαντούν οι διαστρεβλωτές  της πρόσφατης κοινωνικής ιστορίας του τόπου μας. Το αντίθετο: παρ όλα τα κουσούρια τους ήταν συλλογικότητες αυθεντικές και με τους συλλογικούς αγώνες της εποχής εκείνης (εξανθρωπίστηκε αρκετά η ζωή των εργαζομένων (1976-1985). Δυστυχώς, σε μια πορεία, πολλά συνδικάτα υιοθέτησαν τον πολιτικό ρεαλισμό των εργοδοτών και των κομμάτων εξουσίας και κατάντησαν εργοδοτικά και κρατικοδίαιτα. Αυτά ο κ Μούνδρος  ασφαλώς θα τα θεωρεί «υπεύθυνα». Τα άλλα που προσπαθούν, με λόγο και δράση αυτόνομη, υπέρ του κόσμου της εργασίας, στο πυρ το εξώτερον!

Εμείς λοιπόν,  οι άνθρωποι του κόσμου της εργασίας θα επιμένουμε για την αποκατάσταση των νοημάτων. Με τα «καταραμένα» συνδικάτα. Ασκώντας διαρκώς τα κοινωνικά μας δικαιώματα σαν καθήκοντα ζωής. Με μια άλλη πολιτική και κοινωνική ηθική  από την κυρίαρχη που καταστρέφει την κοινωνία μας. Για τις συλλογικές ανάγκες των ανθρώπων ,κόντρα στην εκμετάλλευση που θεοποίησαν τα μνημόνια και οι κανόνες τους. Κόντρα στα μνημόνια δηλαδή τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών ντόπιων και διεθνών.

                                                           Δημήτρης Λαβατσής