ΠΟΙΟΙ ΜΕΣΟΛΑΒΟΥΝ ΣΤΟ ΘΕΟ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ

Ακούσαμε την περασμένη Δευτέρα την ξύλινη γλώσσα του τραπεζίτη δικτάτορα. Το στυλ του σοβαροφανούς, η απουσία κάθε αναφοράς στην κοινωνία και τα προβλήματα της. Φυσικό. Τραπεζίτης .Απ την άλλη ο Βενιζέλος ο Αμετροεπής , όπως πάντα σώζει και αυτός την πατρίδα. Και ο νεόκοπος εκπρόσωπος της ΝΔ Μουσουρούλης από κοντά. (Με αυτόν θα ασχοληθούμε σε διπλανό άρθρο ).Όλοι εθνικά υπεύθυνοι. Και ρεαλιστές .
Και δεν θα αποφύγω την προσωπική κριτική ή μάλλον την προσωποποιημένη κριτική αυτή τη φορά. Δεν μπορώ να ακούω ψύχραιμος την ύβρη των, παχυδερμικής ευαισθησίας, παραπάνω που έχοντας τις καβάτζες τους, την προσωπική τους περιουσία ,την καριέρα και τις διασυνδέσεις με τα φυσικά αφεντικά τους ,τους κεφαλαιοκράτες που φροντίζουν πάντα να υπάρχει μια θέση γι αυτούς όταν στραβώσει η κατάσταση στην πολιτική πιάτσα. Δεν μπορώ να τους ακούω ψύχραιμος να μας καλούν να ζήσουμε «γυμνές ζωές» και εμείς και τα παιδιά μας. Να πεθάνουμε ουσιαστικά για να μην χρεωκοπήσουμε χρηματηστηριακά. Εξοργίζομαι όταν ακούω να μιλάνε για μόχθο οι διαχειριστές της κοινωνικής αδικίας, ότι μας κατανοούν οι οργανωτές της. Αυτοί που δεν βάρεσαν ένσημο στη ζωή τους. Βεβαίως και αυτό δεν είναι ασφαλές κριτήριο γιατί και ο Καρατζαφέρης που λέει ότι δούλεψε σκληρά όσο κι ο Μπερλουσκόνι θιασώτης της αντικοινωνικής υποταγής είναι. Ωστόσο όπως έλεγε η γιαγιά μου: «σαράντα ραβδιές σε ξένο κώλο δεν πονάνε». Ένα έλλειμμα παραπάνω λοιπόν: ταπεινότητας. Τι να καταλάβουνε οι παραπάνω «φτωχοί καθότι εχθροί» της κοινωνικής δικαιοσύνης ; Η μόνη τους ανησυχία, το μόνο τους μέλημα είναι πως θα καταφέρουν στο επικοινωνιακό πεδίο να πείσουν τον κόσμο ότι δεν πεινάει αλλά κάνει χρήσιμη δίαιτα. Να τον πείσουν ότι δεν κρυώνει αλλά το κρύο είναι φυσική ξεκούραστη άσκηση που σφίγγει και το δέρμα!
Ο κυνισμός να μιλάει σαν πατριωτισμός. Το εξοργιστικό «όλοι μαζί». Αυτοί και η τάξη τους-εμείς και οι άστεγοι, οι άνθρωποι που ψάχνουν φαί στα σκουπίδια. Όλοι μαζί!
Η έλλειψη πρότασης να εκθειάζεται σαν διέξοδος.
Η αναξιοπρέπεια να ποζάρει σαν πολιτικός ρεαλισμός. Αφαιρούν τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Συκοφαντούν και καταστέλλουν κάθε απόπειρα, όραμα, πρόταγμα κοινωνικής χειραφέτησης. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι βαθιά εχθρικοί προς την κοινωνία της αλληλεγγύης. Γιατί πιστεύουν ή μάλλον είναι μέσα στην κουλτούρα τους -κάτι σαν το χρώμα των ματιών τους που ως γνωστόν δεν αλλάζει –Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ .Όσο και αν μιλάνε για δημοκρατία, όσο κι αν το παίζουν ευγενικοί, όσο και να έχουν καλούς τρόπους στο καφενείο, να λένε περίτεχνες εκφράσεις, βαθιά μέσα τους πιστεύουν στην ανισότητα σαν φυσική τάξη πραγμάτων. Σαν κάτι ανυπέρβλητο και εν τέλει δίκαιο. Το πολύ- πολύ να είναι φιλάνθρωποι. Ποτέ αλληλέγγυοι
Αισθάνονται μέλη της λέσχης των κερδισμένων μέσα στην ζούγκλα του καπιταλισμού. Και μιλάνε για δημοκρατία.! Για τη δημοκρατία της ζούγκλας!
Βαθιά εχθρικοί και στην αλληλεγγύη και στην ισότητα φοβούνται ένα πράγμα: τις ανεξέλεγκτες κοινωνικές διεργασίες. Τον δημοκρατικό διάλογο που συνιστά ο ταξικός και γι αυτό ειλικρινής λόγος που βάζει σε αμφισβήτηση που είναι δυνατόν
να πείσει για έναν άλλο δρόμο: τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα
Δημήτρης Λαβάτσης