Ολίγον έγκυος

Μετά τη χτεσινή ψηφοφορία στη Βουλή και το «Ναι» του στο νέο μνημόνιο, ο Βουλευτής Χίου της Ν.Δ. Κωστής Μουσουρούλης, εξηγεί για ποιο λόγο έδωσε την θετική του ψήφο και αναφέρει τα εξής:

«Ούτε το ΝΑΙ, ούτε το ΟΧΙ σώζει την Ελλάδα. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για καμία από τις δυο επιλογές και αν δηλώνει βέβαιος, μάλλον κερδοσκοπεί πολιτικά με το δράμα του λαού. Αμφιβάλλω αν βγαίνει ή όχι το νέο πρόγραμμα και αυτό το εξέφρασα γραπτώς και με ομιλία μου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ. Δυστυχώς όμως, χθες βράδυ δεν κρινόταν αν βγαίνει ή όχι το πρόγραμμα, αλλά αν μπορεί να κρατηθεί η χώρα όρθια, μέσα στην Ευρώπη.

Και το ΟΧΙ και το ΝΑΙ ήταν εξίσου δύσκολα, περισσότερο μάλιστα για τους Βουλευτές που είπαμε το ΟΧΙ το Μάη του 2010, έγκαιρα και δυνατά. Με κόστος και τότε. Τότε, το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» ήταν απολύτως ψευδές. Το είχα τεκμηριώσει στη Βουλή, προτείνοντας ευρωπαϊκές εναλλακτικές. Γιατί υπήρχε ακόμη, μια οικονομία όρθια, άνθρωποι ζωντανοί, επιχειρήσεις ανοικτές, αλλά και μια πολιτεία ελεύθερη και δημοκρατική, παρά τα προβλήματά της. Τότε, το χρέος ήταν ακόμα βιώσιμο και οι αγορές δεν μας είχαν κλείσει την πόρτα. Υπήρχε μια Ευρώπη που ακόμα συζητούσε. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά. Όλα τα δεδομένα έχουν ανατραπεί. Κάθε επιχείρημα ή εμπιστοσύνη, διαλύθηκε με την πρωτοβουλία του τότε Πρωθυπουργού για δημοψήφισμα, που έκανε όλον τον κόσμο να κλυδωνιστεί και τη σταθερότητα του νομίσματος να απειληθεί, γεγονός που δεν συγχωρούν οι Ευρωπαίοι. Εγχώρια, η ζημιά που έκανε το Μνημόνιο και η λανθασμένη συνταγή του ήταν ανυπολόγιστη. Εξόντωσε ανθρώπους και πυροδότησε τον κίνδυνο διεθνούς απομόνωσης της χώρας. Το δίλημμα, πλέον, δεν ήταν ψευδές.

Απελπισμένοι και μη άνθρωποι, μου ζήτησαν να ενισχύσω με το «όχι» μου την πιθανότητα μιας άμεσης άτακτης χρεοκοπίας, το μέγεθος των συνεπειών της οποίας δεν μπορώ να γνωρίζω επακριβώς. Θα μπορούσα να τη φανταστώ μόνον ως οικονομική γενοκτονία και αναρχία. Από την άλλη, η δεδομένη πλέον φτωχοποίηση των Ελλήνων. Η φτώχεια για πολλούς είναι ήδη εδώ. Έπρεπε όμως να αποφύγουμε πάση θυσία την έξοδό μας από την Ευρώπη και τη λεηλασία που θα επακολουθούσε. Ένας φίλος μου θύμισε ένα γεγονός της ιστορίας μας: τον Ιούνιο του 1825 όταν κινδύνευε η ελληνική επανάσταση και ο Ιμπραήμ είχε σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, υπογράφηκε από τις κεφαλές του έθνους η διαβόητη “Πράξη Υποτέλειας” σύμφωνα με την οποία “Το Ελληνικόν Έθνος, δυνάμει της παρούσης πράξεως, θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας”… Την υπέγραψαν, πρώτοι, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Ανδρέας Μιαούλης.

Το 2012, το να χρεοκοπήσεις δεν θέλει μόνο θάρρος, θέλει και σχέδιο που δεν υπάρχει. Σήμερα στη χώρα η κοινωνική συνοχή δοκιμάζεται και επιπλέον υπάρχουν εκατομμύρια ξένοι, επίσης φτωχοποιημένοι, που κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η συμπεριφορά τους σε περίπτωση γενικευμένης κατάρρευσης. Όσοι λένε «όχι» εκ τους ασφαλούς, εννοούν μια άλλη μορφή του «Λεφτά υπάρχουν». Η «κουρτίνα τρία», δηλαδή η επιλογή «Ευρώπη που δεν βάζει τελεσίγραφα», σήμερα δεν υπάρχει. Και εκεί είναι μεγάλες οι ευθύνες, φίλων μου της αριστεράς, που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Αυτή την κουρτίνα υποστηρίζαμε κι εμείς όταν ακόμα υπήρχε, με την «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου και κανείς δεν μας άκουγε. Τώρα η υπομονή είναι χαμένη και τα τελεσίγραφα από την Ευρώπη ήρθαν. Αν δεν μπορέσει να κρατήσει την Ελλάδα το κόμμα που την έβαλε εξαρχής μέσα στην Ευρώπη, είμαι βέβαιος πως δεν θα μπορέσει η ευρωπαϊκή αριστερά, ούτε φυσικά η αντιευρωπαϊκή. Ακόμα και με τη σημερινή Ρωσία ή την Κίνα, η Νέα Δημοκρατία έχει δεσμούς, όχι η αριστερά.

Το θέμα είναι πως δρόμος που δεν πονάει, δεν υπάρχει πια. Αυτή η εναλλακτική χάθηκε, το 2010, ίσως και μέχρι τα μέσα του 2011, επειδή κάποιοι έκλεισαν τους δρόμους με την ανικανότητα και την ανευθυνότητά τους. Αναγνωρίζω ότι το «όχι» θα αποκαθιστούσε την πληγωμένη αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Το διεθνές παιχνίδι όμως, δεν παίζεται έτσι. Την αξιοπρέπεια θα την κερδίσουμε όταν μπορούμε να βάλουμε και εμείς όρους στο τραπέζι. Φτάνουν τα ψεύτικα «πιστόλια». Ελπίζω αυτή η χώρα να μην κατρακυλήσει σε γκρεμούς και να δώσει την ευκαιρία σε κάποιους να συνεχίσουν να μιλούν εξ ονόματός της, εκεί που ακόμα έχει σημασία. Να μεταφερθεί η αγωνία μας στην Ευρώπη. Να αναγκαστεί να αναγνωρίσει και τις δικές της ευθύνες. Να μη διωχθεί η Ελλάδα σαν το μαύρο πρόβατο, γιατί δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο.

Έτσι, εκτίμησα πως δεν μπορούσα να λειτουργήσω μόνο με το θυμικό και να «απασφαλίσω». Με την ψήφο μου πιστεύω πως κράτησα τη χώρα μέσα στην Ευρώπη. Για μένα προσωπικά, το λιγότερο επώδυνο θα ήταν να γίνω ένας προσωρινός -αμφίβολος- «ήρωας» και εκ του ασφαλούς να παρακολουθούσα το χάος στη συνέχεια. Όμως δεν θεωρώ ότι αυτή θα ήταν μια πραγματικά υπεύθυνη στάση. Πολλοί έχουν την ελπίδα ότι το «όχι» θα βελτίωνε τη ζωή τους. Γνωρίζω όμως πως η ελπίδα αυτή είναι αφηρημένη, ενώ το ενδεχόμενο μιας άτακτης χρεοκοπίας τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι απολύτως συγκεκριμένο και αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι επιλογή μου. Έχω τις προσωπικές εμπειρίες για να πω, πως η παραμονή μας στην Ευρώπη είναι απαραίτητη για να υπάρχει προοπτική και πως οι εταίροι μας, οι δανειστές μας, ήταν όντως έτοιμοι να «απασφαλίσουν». Ένα «όχι» με δική μας ευθύνη στα μάτια της εχθρικά διαμορφωμένης διεθνούς κοινής γνώμης, θα ήταν ένα ακλόνητο άλλοθι για να μας αφήσουν στην απομόνωση. Η απόλυτη εξαθλίωση μαζί με τη διεθνή απομόνωση, θα οδηγούσε στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αφού κανείς δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο της χώρας. Ούτε η κα Παπαρήγα, ούτε ο κ. Τσίπρας.

Πρέπει να περάσουμε τον κάβο. Και για να τον περάσουμε, δεν πρέπει απλά να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά να υπάρχουμε ως χώρα. Διατηρούμε την ελπίδα, δουλεύοντας σκληρά, να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Αλλά και να διαπραγματευτούμε όρθιοι. Και αυτό είναι η ελάχιστη προϋπόθεση. Η διαπραγμάτευση είναι ένα παζάρι. Δεν είναι ούτε «δώσε-δώσε», ούτε «πάρε-πάρε», όπως γίνεται όταν ένας εκ των δυο βρίσκεται στο έδαφος. Όρθιοι, θα μπορέσουμε να την καταστήσουμε ουσιαστική τη διαπραγμάτευση αυτή. Αν όχι, θα χάσουμε άπαξ δια παντός την όποια ελπίδα. Όρθιοι στο φρόνημα είμαστε και παραμένουμε. Όρθιοι και πατριώτες δεν είμαστε μόνο στις αποστολές αυτοκτονίας. Αλλά και όταν παλεύουμε με όλα τα μέσα, που προς το παρόν συμφωνήσαμε να είναι μέσα διπλωματικά και πολιτικά, που υπάρχουν ακόμα στο πλαίσιο της Ε.Ε. Σαφώς έχει και η Ε.Ε. τις δικές της ευθύνες αν καταργήσει κάθε τέτοιο δρόμο, εκεί θα κριθεί η δική της επιβίωση, σύντομα.

Σήμερα η δυσαρμονία Βουλής και λαϊκού φρονήματος είναι τεράστια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα χρειαζόταν αστυνομική προστασία το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων όταν μπήκα για πρώτη φορά πριν δυο χρόνια και 4 μήνες.

Προσωπικά έλαβα τα μηνύματα υπέρ του «όχι». Τα διάβασα όλα, ακόμα και τα απειλητικά προς εμένα, την οικογένειά μου, ή ακόμα και τους υπέργηρους γονείς μου, που δέχτηκαν και εκείνοι απειλές. Ψήφισα «ναι» για να αποφύγουμε τη γενικευμένη κατάρρευση και για να μην αφήσουμε τη χώρα έρμαιο στην αναρχία που έπεται μιας πτώχευσης. Ψήφισα «ναι» και για ένα ακόμη λόγο. Γιατί γνωρίζω ότι κανείς από τους εταίρους μας δεν μπορεί να επιβάλλει στο λαό κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Δεν παραχωρώ εθνική κυριαρχία. Δεν μπορεί κανείς να το κάνει. Κάνουμε μια κίνηση στρατηγικής με τα δεδομένα αυτής της στιγμής.

Το αύριο της χώρας δεν το περιγράφει το Μνημόνιο, ούτε κανένα Μνημόνιο. Το περιγράφει αυτό που θα αποφασίσουμε όλοι μαζί. Για αυτό και πιστεύω πως πρέπει να πάμε άμεσα σε εκλογές. Να έχει ο λαός τη δυνατότητα να εκφραστεί και να αποφασίσει την πορεία που θέλει για τη χώρα. Μπορούν όλοι να διεκδικήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας, ακόμα και οι πολίτες και δημοσιογράφοι που σήμερα απειλούν ή προπηλακίζουν, μπορούν να πολιτευθούν, σε υφιστάμενα ή νέα κόμματα. Με σαφείς προτάσεις. Μπορώ να πω πως δεν είναι απλά δικαίωμά τους, αλλά καθήκον τους, τώρα που η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο.

Εμείς λέμε μάχη μέσα στην Ευρώπη, διεκδίκηση και ανάκτηση της αξιοπρέπειάς μας, με την προσπάθειά μας, όλοι μαζί. Γιατί το πιο σημαντικό είναι αυτό, να μην πέσουμε στην παγίδα ενός νέου διχασμού, με υπερπατριώτες ή μη, με ευρωπαϊστές και μη. Να μείνουμε ενωμένοι, γιατί η μάχη είναι πολύ δύσκολη. Δεν κερδίζεται με φανατισμό και μισαλλοδοξία».