Μουγκή γονυκλισία η μόνη μας διέξοδος

Φτάσαμε λοιπόν στον Φλεβάρη του 2012, για να ακούσουμε ημίωρη συνέντευξη του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών σε ιδιωτικό δελτίο ειδήσεων, στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ότι είχε την ατυχία να κυβερνά αυτές τις δύσκολες ώρες και να είναι αναγκασμένος να πάρει αυτές τις αποφάσεις για το καλό των επόμενων γενεών Ελλήνων ενώ γύρω του υπάρχει "εξουθενωτική πολυφωνία", η οποία συμβάλει στο να μην μας (τον) πιστεύουν οι Ευρωπαίοι εταίροι. Επίσης μας έδωσε και κατεύθυνση για το πως πρέπει να κινηθούμε στο εξής έτσι ώστε να ξεφύγουμε από αυτή την δύσκολη κατάσταση. Να αντιληφθούμε, είπε, ότι έχουμε πρόβλημα υπαρξιακό, να συνέλθουμε και να μετατρέψουμε τη χώρα μας σε φιλοεπενδυτική διότι δεν νοείται σημαντικές επενδύσεις να καθυστερούν επειδή, λόγου χάριν, αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες!

Επιγραμματικά λοιπόν ο κ. Βενιζέλος μας λέει πεντακάθαρα τα εξής δύο:

1. Ότι δεν είναι καλό να μιλάνε όσοι έχουν άλλην άποψη περί της πορείας της χώρας

2. Ότι η μοναδική διέξοδός μας δεν είναι η παραγωγική εργασία (η οποία θα μειώσει και το έλλειμμα στο ισοζύγιο) αλλά η γονυκλισία στον κάθε επενδυτή, που θα σπεύσει να μας κουνήσει γυαλιστερά καθρεφτάκια, ό,τι επιπτώσεις κι αν έχει η επένδυσή του στο φυσικό περιβάλλον της χώρας μας και στην ποιότητα της ζωής μας.

Ο Αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας χαράζει λοιπόν πολιτική που μας ξαναγυρίζει στην δεκαετία του 1960 (πολύ κοντά στο '67 για την ακρίβεια) και μας οδηγεί σε έναν δρόμο αυτολογοκρισίας, συμβιβασμών, εκποίησης και ταπείνωσης.

Γιάννης Μακριδάκης