Εγώ δεν πρέπει να βγαίνω απ΄το σπίτι μου.
Είμαι αντικοινωνική, είμαι εχθρός , είμαι τρομοκράτης της κατανάλωσης και της ακάματης φτήνειας.
Βγήκα πριν κάνα δίωρο να πάρω ψωμί και τσιγάρα.
Λίγοι άνθρωποι περπατούσαν στους δρόμους της αγοράς, οι περισσότεροι όχι ακριβώς κατηφείς αλλά σκεπτικοί, συλλογισμένοι.
Μπροστά μου μιά κυρία γύρω στα 50, συνομήλικη μου,μαλλί μες με ανταύγειες καλοχτενισμένο,βαμμένη, με μεγάλους κρίκους στ΄αυτιά και στα χέρια βραχιόλια χρυσά και δαχτυλίδια στα κρινοδάχτυλά της.Αγκαζέ μια νέα γύρω στα 20, κόρη της σίγουρα, ίδια η μαμά , μόνο το μαλλί αντί για μες είχε ανταύγειες μελί ασορτί με την λάιφσταιλ αντίληψη χρώματος κόμης -εντελώς πασέ κατ΄εμέ-.
Χαχανίζανε λες και τις καθάριζαν αυγά.Κρατούσε κάθε μια τους από 8 σακούλες ψώνια στα χέρια, ρούχα, παπούτσια,καλλυντικά, φω μπιζού μιας φω ζωής.
Κοιτώντας τες συλλογιζόμουνα τον άντρα της οικογένειας που σίγουρα κάπου θαλασσοπνίγεται για να στέλνει τα φράγκα τα καλά κάθε μήνα πίσω να γίνονται κυλότες.
Μου φάνηκαν ηθοποιές ξεπεσμένες σε μια σκηνή χωρίς κοινό να παίζουν ρόλους ξεπερασμένους μόνο για τον εαυτό τους και τους ολίγους κολλητούς τους.
Πρώτη φορά ένιωσα αυτό που λένε "ταξικό μίσος", μού ρθε να τις βουτήξω απ το μαλλί του κομμωτηρίου και να τις ταρακουνήσω και να φωνάξω :τα πτώματα δεν χρειάζονται φτιασίδια, ρούχα και καλλυντικά, παλιοκοτάρες!
Απαπα, δεν είναι να βγαινω εγώ απ΄το σπίτι μου