Μέχρι πρόπερσι…τη 17η Νοέμβρη σε σχολικές γιορτές θα τιμούσαν τους ηρωικούς νεκρούς, βαριεστημένοι, ως επί το πλείστον, μαθητές θα κοιτούσαν το ρολόι του κινητού τους, πιστεύοντας ότι οι φοιτητές είπαν το ΟΧΙ στο Μεταξά που οδηγούσε το τάνκ, ενώ καθηγητές συγκινημένοι θα σκουπίζαν ένα δάκρυ ενθυμούμενοι τη νιότη τους πούλεγε πως θα γινόταν άλλοι και θα επέστρεφαν μετά στις συνήθεις ασχολίες τους.
Βουλευτές και αρχηγοί κομμάτων θα κατέθεταν αποστειρωμένα στεφάνια ενώ πλανόδιοι μικροπωλητές θα πωλούσαν μπρελόκ με φωτογραφίες του νεκρού Διομήδη Κομνηνού.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας επετειακοί κουκουλοφόροι θα συναντιόντουσαν με τα ΜΑΤ στα προκαθορισμένα τους ραντεβού ενώ πωλητές υαλοπινάκων και μίσθαρνοι κρατικοί δημοσιογραφίσκοι θα εκλιπαρούσαν για επεισόδια.
Φέτος τα πράγματα αλλαγμένα ανασύρουν ένα άλλο Πολυτεχνείο απ την συλλογική μνήμη , ένα εξεγερσιακό Πολυτεχνείο αν και πολλοί αναμασούν ακόμη τα ανιστόρητα κλισέ…
Μέσα στη γενική αποδόμηση της μνήμης και της ιστορίας όπου το Ολοκαύτωμα ανάγεται στη σφαίρα της Φαντασίας και μετανεωτερικοί ιστορικοί με δυνατούς χορηγούς εξισώνουν το φασισμό με τον κομμουνισμό άνευ όρων, κι εδώ μιλούν πολλοί για τον ψευδομύθο του Πολυτεχνείου.
Για το ότι , λεει, δεν υπήρξανε νεκροί και τραυματίες και πάνω στην πόρτα που το τανκ παρέσυρε δεν στέκονται άνθρωποι αλλά ανδρείκελα τοποθετημένα από τους φοιτητές για να τους λυπηθούν οι ερπύστριες.
Ακόμα περισσότεροι, αυτοί που συνήθως σε τέτοιες στιγμές κάθονται στο σπιτάκι τους, λένε ότι αυτή η γενιά, του Πολυτεχνείου, ξεπουλήθηκε και είναι αυτοί, οι πρωταγωνιστές, που οδήγησαν τη χώρα στη διαφθορά και τη χρεωκοπία.
Ας πούμε λοιπόν πρώτα στους ανιστόρητους ότι τη Μεταπολίτευση δεν την έστησε σαν κράτος αυτή η γενιά αλλά η προηγούμενη, η ξεπουλημένη, οι πολιτικοί που επέστρεψαν και παρέλαβαν και αναπαρήγαγαν θεσμούς και λειτουργίες και αμορφωσιά της χούντας.
Ας πούμε ότι κι αν κάποιοι κατέλαβαν αργότερα θέσεις εξουσίας είναι οι ελάχιστοι των εγκλείστων του Πολυτεχνείου, οι άλλοι, οι πολλοί συνέχισαν τη ζωή τους ως δάσκαλοι και αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες και υπάλληλοι χωρίς να εκποιήσουν το όνειρό τους.
Να πούμε στους ανιστόρητους ότι η στιγμή της εξέγερσης και της επανάστασης μέσα στην Ιστορία εκφεύγει των προσώπων και στέκει μόνη της στο Χρόνο, άλλωστε μην ξεχνάτε, φίλοι, ότι άμπωτις και παλίρροια η Επανάσταση, ένα βήμα μπρός και δυό βήματα πίσω.
Ομως από μια χαραμάδα της Ιστορίας περνά και συγκλονίζει η φωνή του Παπαχρήστου όταν απέναντι από τα τανκς θρυμματισμένη ορθώνεται και λέει:
"Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, αδέλφια μας φαντάροι, αδέλφια μας φαντάροι, δεν θα σηκώσετε όπλο σε αίμα ελληνικό..."
και ριγά κι ο πιό ξεπουλημένος, όταν τραγουδά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν-όλες τις στροφές-, ύμνο στην Πατρίδα του όπως την ονειρεύτηκε η νιότη του.
Ζεί σήμερα το πνεύμα του Πολυτεχνείου;
Η μεγαλύτερη απόδειξη ,φίλοι, ότι μέσα από μιά ρωγμή του χρόνου η τρυφεράδα κι η ευαισθησία των παιδιών του Πολυτεχνείου έχει περάσει στα παιδιά του σημερινού Πολυτεχνείου, του κάθε Πολυτεχνείου, κείτεται λίγο πιό δίπλα απ την κεφαλή-μνημείο του Μακρή στον περίβολο του ιδρύματος.
Είναι ένας αβαθής τάφος του αδέσποτου σκύλου Κανέλλου, σύντροφου των φοιτητών, των νεαρών εξεγερμένων,χτες στις διαδηλώσεις και τις πορείες, που έζησε μαζί τους μέχρι το θάνατό του...
Σοφία Λαμπίκη
14/11/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου