Ο εφιάλτης των πιθήκων

Δημοσιεύω αυτούσιο το κείμενο που έγραψαν οι καταληψίες μαθητές/ριες του 2ου ΓΕΛ Ιωαννίνων. Δεν θα το σχολιάσω. Θα πω μόνο ότι πρέπει να είναι πολύ ανόητος αυτός που δεν καμαρώνει τα παιδιά αυτά. Πολύ Ανόητος σου λέω!!!

Ο εφιάλτης των πιθήκων

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας ουρανός. Πάνω του πετούσε ένα παράξενο σμήνος πουλιών. Μιλούσαν το αλφάβητο των ανέμων. Η γλώσσα αυτή δεν είχε φθόγγους. Ούτε ήχους. Ούτε κινήσεις. Η μέρα γι’αυτά ξεκινούσε τη νύχτα. Κάθε που βράδυαζε ξυπνούσαν και χωρίς συνεννόηση συντόνιζαν το πέταγμα των φτερών τους. Γύριζαν τον κόσμο σε μια νύχτα. Δεν υπήρχε χρόνος. Μεσ’τη σιωπή ήταν παντοδύναμα. Όταν χάραζε, έκλειναν αργά κι απαλά τις φτερούγες και κοιμόντουσαν μέσα τους κουρασμένα. Έβλεπαν όμως φριχτούς εφιάλτες. Δεν ήξεραν αν ήταν αλήθεια ή ψέμα. Κάτι λέει τα έριχνε με φόρα απ’τον ουρανό. Έπεφταν τότε πάνω σε μια ξένη χώρα. Τα άκρα τους διαλύονταν. Οι φτερούγες τους σπασμένες. Αίμα έβγαινε απ’τα μάτια τους. Έτσι, έμεναν φυλακισμένα εκεί. Η χώρα αυτή είχε για βασιλιάδες 300 πιθήκους, που κάθε μέρα επέβαλαν στα πουλιά μια εργασία. Τα ανάγκαζαν να μεταφράσουν το αλφάβητό τους στη γλώσσα των πιθήκων και να βάλουν σε αριθμητική σειρά τα ταξίδια τους. Τα πουλιά όμως δεν ξέραν να μιλάνε, ούτε να μετράνε. Γι’αυτό οι πίθηκοι τους επέβαλαν τιμωρία. Έπρεπε να τεντώσουν τις θρυμματισμένες φτερούγες τους και να τις κρατάνε ανοιχτές. Και πάνω που τα δάκρυα από τον πόνο εξατμιζόταν, ο εφιάλτης έληγε και τα πουλιά ξυπνούσαν. Το ίδιο όμως συνεχιζόταν για χρόνια πολλά. Ταξίδευαν και το πρωί που έπεφταν για ύπνο, έβλεπαν τον ίδιο εφιάλτη. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Ώσπου κάποιο πρωινό αποφάσισαν να μην κοιμηθούν. Το ίδιο έκαναν και το επόμενο πρωινό. Και το επόμενο. Και πολλά πρωινά ακόμη. Ώσπου κατάλαβαν. Τελικά κατάλαβαν πως παρά την κούραση έπρεπε να παραμείνουν ξύπνια. Με τις φτερούγες ανοιχτές. Πετώντας ψηλά. Με ήλιο και μ’αστέρια. Μόνο έτσι θα γλύτωναν από τον εφιάλτη. Μόνο έτσι θα διατηρούσαν την ομορφιά της σιωπής τους.

Ζητάτε λοιπόν αιτήματα; Εμείς ουρλιάζουμε με ποιήματα. Και θα συνεχίσουμε. Κι αν ονομάζεται κατάληψη, πορεία, απεργία και γενικά όλα τα σε “-ια”, εμείς θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να αποφύγουμε τον εφιάλτη των πιθήκων.

Οι μαθητές του 2ου Γενικού Λυκείου Ιωαννίνων