Δημόσιο και Ιδιωτικός Τομέας

Μια από τις πιο ύπουλες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει ως χώρα είναι και η μεγάλη διάσταση που προέκυψε μεταξύ των υποστηρικτών του δημοσίου, και του ιδιωτικού τομέα.
Ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός, που υπέβοσκε επί δεκαετίες, έδειξε το σιχαμερό του πρόσωπο, με αποτέλεσμα τις ατέλειωτες κόντρες μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και αυτών του ιδιωτικού τομέα, όσον αφορά στο ποιος φταίει για τα χάλια μας. Αποτέλεσμα; Οι εκατέρωθεν εκτοξεύσεις αφορισμών και κακεντρεχειών, και οι απειλές ένθεν κακείθεν. Την ίδια ώρα που το σύστημα τρίβει τα χέρια του. Το διαίρει και βασίλευε σε όλο του το μεγαλείο.

Προσωπικά, απεχθάνομαι σε αφάνταστο βαθμό το ελληνικό δημόσιο όπως αυτό λειτουργεί. Για αυτό και αποφεύγω, όσο μπορώ, όπως ο διάβολος το λιβάνι, οποιαδήποτε συναλλαγή μαζί του. Κάποτε μάλιστα έγραψα εδώ, μεταξύ άλλων, και για το «κολαστήριο του ΟΠΑΔ», το οποίο ταλαιπωρεί και βασανίζει συστηματικά τους …ίδιους τους δημοσίους υπαλλήλους! Έτσι είναι προγραμματισμένο να λειτουργεί το δημόσιο.
Όσοι όμως επιτίθενται λάβροι εναντίον του δημόσιου τομέα και των προνομιούχων υπαλλήλων του, κάνουν ένα βασικό λάθος. Δεν λαμβάνουν υπόψη, ότι για το χάλι του δημοσίου δεν φταίνε οι υπάλληλοι. Αυτοί αυτό το καθεστώς βρήκαν, αυτό συνεχίζουν. Και όσοι εξ αυτών αποπειραθούν να το αλλάξουν, προσπαθώντας να εργαστούν φιλότιμα και καθαρά, αντιμετωπίζουν τη χλεύη εκ μέρους των υπολοίπων, αλλά και την υπηρεσιακή στασιμότητα.
Το ελληνικό δημόσιο, όπως είναι διαρθρωμένο, εξυπηρετεί τον εαυτό του, ως μια ατέρμονη αυτοτροφοδοτούμενη γραφειοκρατία, και δευτερευόντως τα κομματικά συμφέροντα και τίποτα άλλο. Αν είσαι κομματόσκυλο, θα περάσεις καλά και θα προαχθείς. Άσχετα αν είσαι τελείως ανεπαρκής, ή ακόμη και επίορκος. Αν είσαι ακομμάτιστος και φιλεργατικός, θα σε γονατίσουν, οπότε και θα καταλήξεις αδιάφορος. ‘Έτσι απλά.
Όσον αφορά στην ατελείωτη παραφιλολογία για τη περίφημη μονιμότητα, πολλοί αγνοούν ότι αυτή δεν υφίσταται όπως την εννοούν, αφού παύει να ισχύει με βάση 4-5 όρους του υπάρχοντος ήδη Συντάγματος, όπως επί παραδείγματι η κατάργηση μιας υπηρεσίας, ή μιας οργανικής θέσης κλπ. Και εν πάση περιπτώσει, αν τυχόν καταργηθεί ολοσχερώς, ποιος νομίζετε ότι θα φύγει πρώτος; Ο κομματικά διασυνδεδεμένος επίορκος, ή ο ακομμάτιστος εργατικός; Μάλλον ο δεύτερος.
Για το μεγάλο ζήτημα της ατιμωρησίας, πάλι δεν φταίει ο δημόσιος υπάλληλος, ούτε η ισχύουσα νομοθεσία. Αυτή καλύπτει κάθε ενδεχόμενο, και προβλέπει αρκετές ποινές για όσους τις αξίζουν. Ένας υπάλληλος μπορεί να τιμωρηθεί, αλλά και να απολυθεί, αν υποπέσει σε μια σειρά από παραβάσεις που αναφέρονται σαφώς στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα. Το αν αυτό δεν γίνεται… αναζητήστε τους λόγους στις κομματικές διασυνδέσεις, στην πολιτική καμαρίλα, και στις συνδικαλιστικές ρουσφετολογικές πολιτικές.
Επομένως πριν ρίξουμε το ανάθεμα στους δημοσίους υπαλλήλους συλλήβδην, ας εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά το τι πραγματικά ισχύει. Κι αν δεν ξέρουμε, ας ρωτήσουμε κάποιον δημόσιο υπάλληλο. Κάθε οικογένεια διαθέτει και από έναν, έτσι δεν είναι;

Από κει και πέρα, ούτε ο ιδιωτικός τομέας είναι άμεμπτος. Και δεν μιλάω για τους υπαλλήλους, αλλά τους λεγόμενους ελεύθερους επαγγελματίες. Τους «στυλοβάτες» της οικονομίας μας. Ήμουνα νιος και γέρασα, και μονίμως ο βιοτέχνης, ο εργοστασιάρχης, ο γιατρός, ο υδραυλικός κλπ. πληρώνουν (αν πληρώνουν) κλάσμα των φόρων που πληρώνει ο μέσος δημόσιος υπάλληλος. Ναι, αυτοί που έχουν όλες αυτές τις βίλλες και τα εξοχικά, τις πισίνες και τα τζιπ, αυτοί που μοστράρονται πρώτο τραπέζι πίστα με τη πουράκλα τους, και τα μωρά τους, είναι οι ίδιοι που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα €5.000! Τόσο καλά!
Και είναι οι ίδιοι που ωρύονται ότι η χώρα δεν αντέχει άλλο δημόσιο, και που πιέζουν για άρση της μονιμότητας, και για μαζικές απολύσεις. Το ότι πολλοί εξ αυτών, εργολάβοι, μηχανικοί, κατασκευαστές, κλπ. εξαρτώνται αποκλειστικά από τα δημόσια έργα, και γενικά τις κρατικές παροχές και επιδοτήσεις, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Είμαι πεπεισμένος, πως αν τόσα χρόνια οι ελεύθεροι επαγγελματίες πλήρωναν τους φόρους που τους αναλογούν, και αν φορολογούνταν και η παραοικονομία, τότε θα ήμασταν ως χώρα σε επίπεδα Ελβετίας. Ποια κρίση και κουραφέξαλα; Θα δανείζαμε και στο Μονακό. Είμαστε πλούσιοι σε μια φτωχή χώρα. Και η χώρα είναι φτωχή, κυρίως εξαιτίας της φοροδιαφυγής, και της φυγής των χρημάτων των εχόντων και κατεχόντων στο εξωτερικό. Ποιες επενδύσεις και πάπαλα; Ο μόνος που κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν το ίδιο το κράτος.

Συνεπώς ποιος φταίει; Οι εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, που είδαν φως και μπήκαν; Ή οι εκατοντάδες χιλιάδες «αυτοδημιούργητοι» που επί δεκαετίες ολόκληρες αρνούνται να εκδώσουν απόδειξη, συμβάλλοντας έτσι στην εξαθλίωση του κράτους;
Το ζήτημα είναι σίγουρα πολύ πιο σοβαρό, και σίγουρα δεν εξαντλείται με μια επιφανειακή προσέγγιση όπως αυτή. Η βασική ουσία όμως είναι πως με την οικονομική κατάρρευση των δημοσίων υπαλλήλων, δεν πλήττονται μόνο οι ίδιοι, αλλά ολόκληρη η αγορά. Δημόσια και ιδιωτική. Δεν νομίζω οι δημόσιοι υπάλληλοι να αποταμίευαν ή να αγόραζαν ομόλογα και μετοχές με το περίσσευμα των (μίζερων) αποδοχών τους. Μάλλον στην αγορά τα έριχναν, καταναλώνοντας. Οπότε, στερούμενοι αυτοί αυτών των χρημάτων, τα στερείται σήμερα και η αγορά, οι καταστηματάρχες, οι επαγγελματίες, οι ταξιτζήδες κλπ.
Οπότε ο κύκλος γίνεται ακόμη πιο φαύλος.
Κάνω λάθος; Αν ναι διορθώστε με.

(το παραπάνω ανώνυμο κείμενο αναρτήθηκε ως σχόλιο στο antinews.gr και αποτελεί την καλύτερη ανάλυση για την πλασματική διελκυνστίδα δημόσιων -ιδιωτικών υπαλλήλων)